Thailand afgesloten met een knaller!! -:)

Hier dan mijn laatste blog over Thailand. Veel langer in dit land doorgebracht dan ik had gepland, maar het is dan ook een geweldig land! Eindelijk was het dan tijd om het noorden van Thailand te ontdekken. Veel positieve verhalen hierover gehoord, dus was erg benieuwd. Met een nachtbus heb ik me naar Chiang Mai verplaatst. Een bus die zo onwijs luxe was dat ik een beetje het idee had alsof ik first class in een vliegtuig zat. Met een instructiefilmpje hoe de reis te overleven en met een soort steward erbij was het plaatje compleet. We kregen zelfs eten en drinken gedurende de reis, ik wist niet wat me overkwam! Na een zalige reis aangekomen in m'n hostel in Chiang Mai en zowaar mocht ik al inchecken om 5 uur 's ochtends waardoor ik nog een beetje extra slaap kon pakken. :-)
De eerste dag een beetje gechilled bij het zwembad en uitgerust. De kerst komt nu steeds dichterbij (toen ik dit schreef moest het nog kerst worden ;-)), maar kerstmuziek en met 30 graden bij het zwembad liggen gaan voor mij niet samen. Ik voel gewoon de error in m'n hoofd die dit nog nooit eerder heeft meegemaakt. Het kerstgevoel heb ik dan ook totaal nog niet en vraag me af of dat nog gaat komen... (Ik kan je inmiddels vertellen dat het niet kwam :-p)

Bij het zwembad een groepje mensen ontmoet met wie ik naar een clif ging in de middag waar iedereen vanaf springt. Maar aangezien mijn knie nog een beetje open lag van m'n vorige val leek het me dit keer niet zo verstandig om van een 18 meter hoge rots af te springen. Er is mij afgelopen weken aardig wat keren verteld dat ik voorzichtiger moet doen met mezelf, snap ook niet helemaal waarom iedereen dat opeens zegt... :-p Maar de andere waagde de sprong in het diepe en kwamen met blauwe billen weer het water uit. 

De volgende dag besloten we met een groepje van 4, 2 Britten, een Canadees en ik, om naar een tempel bovenop de berg te hiken. Een van de jongens wist waar we onze scooters moesten parkeren om vanaf daar omhoog te lopen. Deze bewuste plek was namelijk bij ingang 2 van de dierentuin in Chiang Mai. Hoe moeilijk kan het zijn, zou je denken, om deze bewuste plek weer terug te vinden. Daar over later meer ;-). De tocht omhoog naar de tempel was prachtig. Het was 3 uur om berg op te lopen en merkte wederom weer dat mijn conditie mij flink in de steek liet. Ik hield het er maar op dat dit nog steeds door de Dengue komt. Vond het wel als een goed excuus klinken. Bijna bij de top aangekomen even uithijgen bij een steen voordat we het laatste stukje omhoog klommen. Op dit soort momenten is het bijzonder pijnlijk als je vervolgens wordt ingehaald door een man van in de 70 die fluitend en huppelend de berg op kwam lopen en die nog geen druppeltje zweet op z'n voorhoofd had. Terwijl ik daar zat uit te hijgen op m'n steen, met een hoofd als een tomaat en zweet wat plotseling had besloten om als watervallen langs m'n gezicht naar beneden te stromen. Wederom hield ik het maar weer op m'n Dengue ;-). Een excuus die ik denk ik komende 10 jaar nog ga gebruiken. Eenmaal boven aan de de berg was het tijd om de tempel te bekijken. Maar aangezien mijn tempelmoeheid inmiddels flink aan het toenemen is, moet een tempel van goeie huize komen wil het nog een beetje indruk op me maken. En helaas voldeed deze tempel niet aan die eisen. Maar de tocht omhoog was het waard en het uitzicht over Chiang Mai was prachtig. De calorieën die ik had verbrand met de hike omhoog had ik gelijk ook weer aangevuld met 2 overheerlijke (en zeker verdiende) ijsjes.

Tijdens de bezichtiging van de tempel zijn we op mysterieuze wijze een groepslid kwijt geraakt. De volgende anderhalf uur bestonden dan ook uit het zoeken van onze verloren vriend, want nu waren we nog maar met z'n drieën over. Uiteindelijk kwamen we erachter dat onze verloren vriend al met een taxi de berg weer was afgedaald en terug was gegaan naar onze scooters. Dus het plan was simpel, wij zouden het zelfde doen en elkaar weer bij de scooters ontmoeten. Zo gezegd zo gedaan (zou je zeggen), wij de taxichauffeur uitgelegd waar we moesten zijn en de beste man deed alsof hij volledig begreep waar we heen wilde. Nou niet dus, we eindigde bij ingang 1 van de dierentuin en niet bij ingang 2. Dit scheen helemaal aan de andere kant te zijn en daar wilde de chauffeur best heen rijden, maar wel pas nadat we wat extra Baht hadden betaald. Hij deed wederom weer alsof hij begreep waar het was, maar na een half uur rondjes te hebben gereden gaf de beste man toch maar eerlijk toe dat hij geen idee had waar we heen wilden. Helaas was nu net het probleem dat wij dat eigenlijk ook niet wisten op de kaart... Dus de noodoplossing was om ons af te zetten bij het politiebureau en het daar maar verder uit te zoeken. Het probleem daar uitgelegd aan de politieagent en uiteraard werd dit eerst verkeerd begrepen. Ze dachten dat onze scooters gestolen waren, wat natuurlijk ook veel logischer klinkt dan dat een stelletje idioten gewoon niet meer weten waar ze hun scooters geparkeerd hebben. Uiteindelijk begreep de agent het probleem en wist ook waar onze scooters zich zouden moeten begeven, hij bood ons een rit aan in zijn politiewagen en daar zeiden wij natuurlijk geen nee tegen. Onderweg naar onze scooters kwamen we onze verloren vriend tegen, die maar had besloten om zelf naar het hostel terug te keren. Hij moest vast gedacht hebben dat hij wat verkeerds had gedaan nadat een politieauto al toeterend voor z'n neus tot stil stand kwam. Uiteindelijk onze scooters terug gevonden en in het donker terug gereden naar het hostel met de politie-escorte achter ons. Hij wilde zeker weten dat we veilig 'thuis' waren. Super aardige Thaise agent!

Chiang Mai stond erg in het teken van veel zien en doen. Zo heb ik een excursie geboekt naar Chiang Rai om daar de beroemde witte tempel te zien, die helaas zwart zag van de toeristen en heb ik in tijden weer eens gekookt tijdens een echte Thaise kookcursus. Heerlijke Thaise gerechten gemaakt en opgegeten. Aan het eind van de avond kon je me terug rollen naar het hostel. 

Maar wat toch wel het allerleukst was in Chiang Mai was het olifantenkamp. Het duurste uitje tot zover van mijn reis ( Euro 50,-), maar het was het zeker waard. In de ochtend reden we naar de jungle waar het olifantenkamp gesitueerd is en gingen we vervolgens kennismaken met de olifanten. Ze liepen daar vrij rond in de jungle en wij liepen er met een groep tussendoor. we hadden bananen gekregen om de beesten te voeren en dit leken ze totaal niet erg te vinden. Ik was in het begin bang dat de beesten misschien toch niet zo goed behandeld zouden worden en slechts als toeristentrekpleister zouden dienen maar dit viel me alles mee. De olifanten worden hier opgevangen nadat ze juíst zijn gebruikt om toeristen op te laten rijden of ze werden gebruikt om te werken. Nu leiden ze hier een rustig leventje met elke dag een groepje toeristen die ze aaien, voeren en wassen. En dit alles was zonder kettingen of haken om de beesten in het gareel te houden gelukkig. Met de groep van het olifantenkamp hebben we 's avonds nog een drankje gedaan en geprobeerd om te gaan stappen tot later dan 12 uur. Dit bleek een mission impossible te zijn aangezien alles hier sluit om 12 uur en je alleen een club in kan komen als je er een beetje netjes uit ziet. Dus niet met teenslippers.... Zucht. Na nog 2 pogingen de dagen erna en zelfs met gewone schoenen aan trokken we de conclusie dat stappen hier niet mogelijk is na 12 uur. De laatste keer gaven ze als excuus dat we wit waren en daardoor de club niet in mochten. Wat verder natuurlijk helemaal discriminerend is ofzo... Jammer, maar wel goed voor je nachtrust.

            
De rit van Chiang Mai naar Pai was een interessante rit. Met zo'n 768 bochten in de weg werd mijn wagenziekte ernstig op de proef gesteld. De chauffeur reed uiteraard als een idioot en met hier en daar een stukje asfalt was de weg ook niet echt je van het. 4 uur later, 8 bijna-ongelukken en een aantal scooterrijders die er maar bij waren gaan liggen, kwamen we dan aan in Pai. Een echt hippie dorpje, waar een hele relaxte sfeer hangt. Mensen hebben hier draids, lopen op blote voeten, doen niet aan strakke broeken en hebben een chronische wietlucht om hun heen. Kort gezegd, een lekker sfeertje. Ik sliep in een hostel wat volledig gemaakt was van bamboe en de kamers waren helemaal open met de buitenlucht waardoor je echt het idee had dat je buien sliep. Gelukkig kreeg je wel een klamboe zodat ik niet gelijk helemaal op gekloven werd door de muggen. Het enige nadeel van Pai is dat het er koud is zodra de zon onder is. Dus slapen deed ik met 3 dekens en al m'n warme kleding aan. Wil je een beetje integreren in Pai dan is het erg ongepast om meer dan 1 activiteit te doen per dag. Dus zo gezegd zo gedaan, elke dag 1 activiteit en uiteraard gaat de verplaatsing in deze regio per scooter.

 
De eerste dag gingen we met een hele groep op de scooter naar een hotspring op zo'n 30 min rijden van Pai. Met zo'n 15 man vormden we een hele optocht en leken we net op de Hells Angels, alleen dan op de scooter en met teenslippers :-p. In de hotspring hebben we heerlijk gebadderd voor een uurtje of 3, tot we er allemaal als een gerimpelde perzik weer uitkwamen. De terugrit naar 't hostel was nu bergopwaarts en het was even spannend of mijn mooie roze scooter dit wel zou trekken. Maar gelukkig hoefde ik niet de berg op te lopen, in tegenstelling tot een paar waarvan de scooter dacht: "doe het zelf maar!" 

   
De volgende dag gingen we met ongeveer dezelfde groep naar een grot. Dit was wel een stukkie verder tuffen dan de hotspring, maar ach ik kon me wel ergere dingen voorstellen dan 2 uur lang scooteren door prachtige bergen en vergezichten. Maar die 2 uur werden 4 uur voordat we eindelijk bij de grot aangekomen waren. Want onder die 15 mensen was er natuurlijk 1 scooter die het begeven had, 2 scooters die ineens zonder benzine stonden en 1 scooterrijder die het afsvalt is van dichtbij ging bekijken. Onderweg nog 2 mensen verloren, maar met een score van rond de 12,5 mensen bij de grot waren we best tevreden. De grot was prachtig en met een doe-het-zelf vlot van bamboe voeren we de grot in en na een uurtje ook weer uit (gelukkig!). Inmiddels was het al 17.15 en hadden we nog een half uur voor de zon onder ging en nog een uurtje voordat het volledig donker zou zijn. En dat met nog zo'n 2 uur durende rit terug voor de boeg, had ik snel even op m'n zakjapanner uitgerekend dat we een deel hiervan in het aarde donker zouden rijden. Om dit deel zo klein mogelijk te maken gingen we als idioten zo hard rijden. Gelukkig wisten we nu de weg en wisten we bij welke bocht je ernstig moest afremmen en bij welke bocht je gewoon een knietje op het asfalt kon neerzetten om zo min mogelijk tijd te verliezen. Met snelheden van zo'n 100 km/h op een scootertje weet je 1 ding zeker, als je nu valt ben je in ieder geval goed dood. Met dat in het achterhoofd heb ik maar geprobeerd om dit keer niet te vallen en dat is me zowaar nog gelukt ook! (Anders kon ik nu ook dit blog niet schrijven :-p). Met een groepje van 6 hebben we uiteindelijk als eerste de eindstreep gehaald en dat in slechts anderhalf uur dit keer, waardoor we alleen het laatste stukje in het donker reden. Na deze rit overleefd te hebben vond ik dat ik mezelf wel kon promoveren naar semi-professional scooteraar.

De avonden in Pai waren erg relax en de barretjes die er waren, waren gevuld met hippies en lounche muziek. Echt dansen kon je er niet op, alhoewel sommige na een paar joints en paddenstoelen dat wel probeerden. Wat er met name veel gespeeld werd in Pai was Beer-Pong. Een groep Engelse leek onverslaanbaar en na meerdere poging met ons team Holland werd dat wederom bevestigd. De volgende avond een poging gedaan tegen de Amerikaanse delegatie, maar ook die konden we niet verslaan. Nu was de vraag wie won er dan tussen team Engeland en team Amerika. En uiteindelijk bleken de Amerikanen te sterk en wonnen de wedstrijd. Die nacht was ook de bewuste nacht dat ik moest plassen, want het bier wil er een keer uit. Maar op de route terug naar m'n bed stootte ik m'n teen tegen een tree wat ze ineens die avond een stukje hoger hadden gemaakt, denk ik, en lag m'n hele teen open aan de onderkant. En met een beetje alcohol in je bloed, bloedt dat lekker door. De volgende ochtend hoorde ik de mensen in m'n kamer zich afvragen wie er die nacht was vermoord (Uhm.., oeps hihi).

M'n laatste dag in Pai was alweer aangebroken en ook hier ben ik weer veel langer gebleven dan gepland. Maar het was dan ook wel een heel leuk dorpje met een prachtige omgeving! Het was tijd om nu dan eindelijk de grens over te gaan en naar Laos te vertrekken. Deze reis zou 3 dagen gaan duren in totaal, 1 dag in de bus en 2 dagen op de boot. 
Hierover in mijn volgende blog meer! 

Veel liefs, 
Marlon