Australisch voor beginners (Deel 1).

Na 6 maanden Azië was het tijd om voet aan land te zetten in een heel nieuw continent. Na een zowaar heerlijke vlucht vanaf Bali richting Sydney, dankzij 2 lege stoelen naast me, kwam ik dan eindelijk aan in Australië. Eenmaal aangekomen op het vliegveld ben je er nog niet. Dan moet je nog door die 'oh zo strenge' douane heen zien te komen. Maar, ik als jarenlang trouwe kijker van 'Border security', was goed voorbereid en had dus al m'n Aziatische eten achter me gelaten. Ik had zelfs m'n wandelschoenen tot op de laatste zandkorrel schoongemaakt! 2 uur verder was ik dan eindelijk door de douane en mocht ik officieel het land in! En daar stond Jack mij op te wachten, mijn reismaatje van Vietnam en Maleisië. Hij als echte Aussie kon mij als geen ander zijn land laten zien. Samen met hem zou ik de Road trip door Australië gaan maken, al kamperend gewapend met 1 koepeltentje en een echte Australische truck (afkomstig uit Japan) zouden we een heel eind moeten komen. Maar niet voordat ik eerst eens even rustig ging acclimatiseren in Sydney. Want van 6 maanden in Azië geleefd te hebben naar plots in een westers land zijn is even wennen. De mensen zijn hier allemaal netjes gekleed, kennen het woord 'stress', proberen op straat je geen spulletjes te verkopen en staren je niet met open mond aan. Eventjes wennen dus voor mij. Als welkomstcadeau in Australië had Jack mij een avondje uit gegeven naar de opera. En niet zomaar een opera, nee een openlucht opera voor het Operahouse in hartje Sydney. Een beter begin van mijn trip door Australië kon ik me haast niet wensen. En met de klanken van Turandot sloot ik mijn eerste geslaagde dag in Australië af. 

Na 3 dagen Sydney was het dan echt tijd geworden om aan onze road trip te beginnen. Met een servicebeurt voor de auto en de laatste inkopen voor het kamperen waren we er echt klaar voor. De reis die we uitgestippeld hadden door Australië liep vanaf Sydney omhoog langs de oostkust richting Cairns, vanwaar we aldaar richting de outback trekken naar Alice Springs. Indien we de outback overleven rijden we door richting het zuiden om vanuit Adelaide terug te keren in Melbourne. Vanaf daar zou mijn vlucht 2 maanden later vertrekken richting Nieuw-Zeeland. Zo ver was het gelukkig nog lang niet. Eerst maar eens de eerste nacht in de tent zien te overleven in een van de prachtige national parks die Australië te bieden heeft, namelijk Blue Mountains. Met de geweldige app: WikiCamps kun je overal in Australië gratis campings vinden, dus besloten we hier maar gelijk mee te beginnen. We hadden een camping gevonden met als extra note erbij dat het alleen toegankelijk was voor 4wheeldrive auto's. Gelukkig is onze auto (nader te noemen als Keith, vraag niet waarom..) dat en konden we dit mooi even uittesten. Na een bijzonder spannende rit kwamen we uit ergens in de middle of nowhere waar tot onze verbazing nog meer idioten waren neergestreken om te gaan kamperen. Met slechts een put als toilet en geen stromend water begon ons kampeeravontuur nu echt. Nu ben ik wel gewend aan 4 weken kamperen in Frankrijk jaarlijks, maar Jack was dit echter niet. Een behoorlijke beproeving om dan gelijk voor 2 maanden te gaan kamperen, maar hij ging de challenge aan en stukje bij beetje zou hij uiteindelijk ook een echte kampeerder zijn. Helaas merkte ik op dag 1 dat hij nog een lange weg te gaan had...  De basisprincipes van het opzetten van een tent was voor hem totaal nieuw, dus aan mij de schone taak om hem dit te laten zien. Wat uiteraard uiteindelijk erin resulteerde dat ik diegene was die de tent opzette en ook weer zou afbreken. Niet omdat hij te beroerd was om dit te proberen, maar meer omdat dit naar mijn zin allemaal veel te traag en te stuntelig ging. Ach de taakverdeling zou later wel goed komen, zodat een ieder zijn steentje bij zou dragen. 

De volgende dag gingen we op ontdekking in het national park. Bleu mountains was misschien wel het meest toeristische national park dat ik in Australië bezocht hebt, maar als je er geweest bent snap je ook volledig waarom. De enorme rotswanden die omhoog doemen en de bossen die zover strekken als dat het oog het kan zien, ongelofelijk mooi! En dan heb je de 3 zusters nog. Niet echt 3 zussen die op een rijtje staan, maar 3 enorme rotsen naast elkaar. Waarom ze 3 zussen heten? Geen idee! Het hadden ook best 3 broers kunnen zijn vind ik. Na dat we dit prachtige national park in de rondte hadden gereden was het tijd om ons boeltje weer bij elkaar te pakken en verder te trekken. We besloten naar het volgende national park te gaan ietsjes noordelijk gelegen genaamd: Barrington national park. Het park staat bekend om zijn prachtige regenwoud met overal kleine beekjes en rivierstroompjes. Naast dit staat het ook nog bekend om iets anders, en we kwamen er gauw genoeg achter wat dit was.... Al tijdens het tent opzetten kwamen we erachter dat de boel nogal vochtig hier was, wat natuurlijk niet heel gek is voor een regenwoud. Maar vocht en warmte is de perfecte leefomgeving voor een bepaald soort beestje waar ik al enorm voor vreesde die tegen te gaan komen in Australië. En ja hoor nog geen 5 min nadat we gearriveerd waren kwam Jack al naar me toe gerend met een lichte paniek in zijn ogen. Bloedzuigers!! Hij was gebeten door een bloedzuiger en die krengen kun je niet zo even van je huid afschudden of wegvegen. Die dingen zuigen zich vast en laten niet meer los. Tenzij je met gasbranders, hete kolen of iets van een aansteker komt aanzetten. Dus ik met de aansteker het enge beestje in de fik gezet zodat het uiteindelijk zijn lipjes los liet van de huid van Jack. Pfff was dat even schrikken, hopelijk zou het hier bij blijven. Helaas was niets minder waar. Tijdens het opzetten van de tent kwamen we de ene na de andere bloedzuiger tegen en met de aansteker continu in de aanslag probeerde we elk beestje zo gauw mogelijk weer van ons lijf te krijgen. 1 ding wist ik zeker, morgen zou ik zo gauw mogelijk hier weer vandaan gaan! De volgende dag hebben we nog een wandeling gemaakt door het prachtige regenwoud, maar er echt van genieten kon ik niet doordat ik continu m'n lichaam aan het controleren was op bloedzuigers. Nu had ik wel een lange broek aan, sokken over m'n broek heen en lange mouwen, maar die krengen laten zich uit de bomen vallen en kruipen in je nek of gaan gewoon tussen je sokken door je schoen in. Dus als een soort idioten liepen wij door dat oerwoud waarbij we elke 100 meter stopte voor een algehele check van ons lichaam. Een zeer ontspannen wandeling 'ahum'. Na zo'n 10 bloedzuigers verder van mijn lichaam verwijderd te hebben was het dan tijd om te vertrekken gelukkig. Hopelijk was dit een eenmalige kennismaking met deze enge beesten! 

" Graag heet ik jullie allen hartelijk welkom bij de cursus Australisch voor beginners. Dit is slechts een introductiecursus, na deze cursus kun je je inschrijven voor een vervolg middels je naam achter te laten onderaan deze pagina. Uiteraard zitten hier kosten aan verbonden. Eenmalig vraag ik een bedrag van $600,- Australische Dollars ter inschrijving. Mocht je dit bedrag wat aan de hoge kant vinden, dan is dat gelijk de eerste les van deze cursus, namelijk dat alles in Australië duur is. En met duur bedoel ik echt heel erg duur! Schrijft u allen mee? Hier komen de eerste paar uitdrukkingen in het Australisch:

- Sheila = meisje of vrouw
- G'day mate = Goedendag meneer
- Wanna cuppa? = Lust je een kopje thee? 
- Howya goin? = Hoe gaat het met je?
- Crikey! = Och hemeltje! 
- You pong! = Jeetje, ik draag een onaangename geur bij me.
- Wanna rage? = Zullen we een alcoholische versnapering nemen? 
- Rack off! = Kun je alsjeblieft weggaan. 
- Tart yourself up = Ga jezelf aankleden/optutten.
- It's carked it. = Het doet het niet meer. 
- What a rip-snorter! = Het is fantastisch! 
- He's blotto! = Hij is stomdronken!
- Don't get your knickers in a knot = Maak jezelf niet druk. 
- It's ridgie didge! = Het is echt waar!
- Strewth! = Wat een verassing! "


Nadat we de bloedzuigers ontvlucht waren reden we door naar het volgende national park dat gelukkig een heel stuk droger was. Onderweg ernaartoe kwam ik dan eindelijk mijn eerste kangoeroe tegen! Een levende gelukkig, want het aantal aangereden kangoeroes aan de kant van de weg is gigantisch. Maar tot mijn grote vreugde bleef het niet bij deze ene kangoeroe. In het national park hadden we en prachtige kampeerplek gevonden waar we midden in de natuur konden slapen. Gelijk al die avond merkten we dat het zogeheten 'wildlife' in dit park enorm was. Zo kregen we al vroeg op de avond bezoek van een andere kangoeroe die duidelijk even zijn ronde aan het maken was om te zien wie er nu weer op zijn camping terecht waren gekomen. Daarnaast kregen we tijdens het koken van ons avondmaal ook nog gezelschap van een aantal buidelratten. Super schattige beestjes die een beetje lijken op enorme eekhoorns. Helaas zijn ze een beetje ondeugend en gingen ze er continu met ons eten vandoor. Dus gewapend met een stok ik onze hand beschermde we ons eten en konden we veilig ons prakje opeten. Die nacht had alleen een 'buidelrattengang' het gemunt op onze spullen. Midden in de nacht hoorden we allerlei gerommel, dus nadat ik Jack de tent had uitgeduwd kwamen we tot de ontdekking dat die beesten onze krat hadden opgemaakt om vervolgens met onze spullen ervandoor te gaan. Dat zouden we de volgende nacht anders gaan aanpakken. De volgende dag besloten we een trekking te maken in het park richting de Piramide rock. Een gigantische steen of beter gezegd berg, die je omhoog kunt lopen waarbij je op de top een schitterend uitzicht hebt over het hele park. Met een stijltepercentage van zo'n 15% werden onze kuitspiertjes goed getraind en lieten we een spoor na met zweetdruppeltjes. Maar dit alles was het zeker waard. Wat een uitzicht daarboven, nu kreeg ik pas echt het gevoel dat ik in Australië was. Geweldig!

Na een paar geweldige dagen in Girraween en heel veel kangoeroes van dichtbij gezien te hebben was het tijd om de zee weer eens van dichtbij te zien. Dus reden we naar Byron Bay. Het 'oh zo bekende strand' onder backpackers en surfers. En van de rust van afgelopen dagen kwamen we ineens in een toeristische gekheid terecht, dat was even slikken. Het was inderdaad een mooi strand, maar zeker niet de mooiste die ik gezien heb (verwend nest!), dus na 1 dag hier rondgehangen te hebben had ik het wel weer gezien. Tijd om verder te rijden naar de Gold Coast. Letterlijk de 'goudkust' van Australië. Met onbetaalbare huizen en volledig strakgetrokken en opgepompte vrouwen om ons heen voelde ik me meer in het Hollywood van Australië. Helaas hadden we de weergoden niet mee en kwam er net toen wij er waren een cycloon over. De foto's hieronder zeggen waarschijnlijk genoeg. Lekker chillen aan het strand zat er voor ons dus niet in. Maar ondanks de enorme windhozen en regenbuien bleef de temperatuur haaglijk te noemen. Dus de volgende dag besloten we om naar het grootste attractiepark van Australië te gaan. Nu is alles in Australië onwijs groots en wijds, dus waren mijn verwachtingen van dit park behoorlijk te noemen. Met de titel 'grootste attractie park van Australië' moest het wel een immens park zijn waar we dan toch wel 2 dagen voor nodig zouden hebben. Niettemin alleen al omdat het ook nog een waterpark had met ontelbaar veel glijbanen. Dus het kind kon ik weer in me naar boven laten komen in deze 'Dreamworld.' Helaas was het park helemaal niet zo groot. Sterker nog in 1 ochtend hadden we alle attracties zo goed als al gedaan. Ik denk dat de Efteling wel 5x zo groot is als Dreamworld. Het was leuk om eens gezien te hebben, maar ze zouden toch eens langs moeten gaan in de Efteling. Daar kunnen ze nog een hoop van leren!! ;-)

Na 2 weken gekampeerd te hebben was het tijd voor een korte break. We konden voor een nachtje logeren bij de ouders van Jack in Toowoomba, waar we heerlijk verwend zijn met heerlijk eten, warme douches en een super zacht bed! Dit was een zeer fijne afwisseling na 2 weken in een koepeltentje waar je nog niet eens je kont kan keren, laat staan rechtop staan. Ook die douche kwam erg goed van pas nadat er toch wel enkele vliegen rond mijn hoofd begonnen te cirkelen en de stank onder mijn oksels zelfs de ratten niet als plezierig meer ervoeren. Nu hoor ik je denken: "zijn er dan geen douches op de campings?". Nou helaas niet nee, zeker niet op de gratis campings. Als er überhaupt een toilet is, mag je in je handjes knijpen. Wildplassen kan ik ondertussen dan ook op professioneel niveau. Met een douchegemiddelde van ongeveer 2x per week kon ik overigens prima leven. En om je douche te krijgen moet je soms een beetje creatief zijn. Lees: in een resort sneaken en daar gebruik maken van de faciliteiten. Uiteindelijk word je daar steeds beter in en weet je precies hoe je je moet gedragen als een van de hotelgasten. ;-)

Gelukkig was de luxe nog niet over na 1 nacht in Toowoomba, want Jack had ook nog een leuk stulpje in Coolum Beach waar we besloten om tijdens onze reis ook nog een paar nachtjes te verblijven. Met een eigen keuken, badkamer, slaapkamer en zelfs een zwembad(!!), voelde ik me net een prinsjes :-). Vooral het hebben van een eigen keuken was heerlijk, ik heb 4 dagen lang eigenlijk niks anders gedaan dan koken en bakken. Ik had Jack om al mijn cakes en koekjes aan te voeren, dus dat was voor ons beiden een win-win situatie. Na 4 heerlijk relaxte dagen, waarbij we zelfs een koala in het wild gezien hebben, was het tijd om ons kampeeravontuur voort te zetten. Met weer een hele stapel schone kleren in mijn backpack kon ik er weer een tijdje tegenaan! 

Wist je dat er langs de kant van de weg in Australië overal borden staan waarop je vriendelijk verzocht wordt om jezelf niet dood te rijden? Hieronder een kort lijstje van enkele borden die we zijn tegenkomen:
- survive this drive
- tired drivers will die
- fatigue is fatal
- rest in time or R.I.P. 
- try to arrive alive
- stop, revive, survive
- arrive alive, share the drive
- drowsy drivers die 
- rest in time or rest forever

We besloten om verder te reizen naar Fraser Island. Dit is niet zomaar een eiland, maar het grootste zandeiland in de wereld. Slechts met 4-wheeldrive auto's kun je het eiland betreden en middels een 5 min durende ferryoversteek konden we bij het eiland komen. De duurste 5 minuten van m'n leven overigens. Voor een godsvermogen van $160,- werden we tijdens hoogtij afgezet op het eiland. Sprake van een kleine timingsfout was er hier behoorlijk... Aangezien je met de auto letterlijk over het strand moet rijden om bij de camping te komen waren de tijden van eb en vloed opeens van levensbelang. Oeps, dit waren we even vergeten. Met een rit van 1,5 uur voor de boeg over een strand wat geen strand meer was door het hoge water, had ik aan het eind van de rit wel 10 kleuren gescheten en 3 hartverzakking gekregen. Letterlijk door de zee rijdend en af en toe door het mulle zand, was het bidden geblazen dat we niet vast zouden komen te zitten en we onze Keith zouden moeten leren zwemmen. Gelukkig kwamen we na 2 hele spannende uren aan op onze camping en konden we rustig bijkomen van dit avontuur. Op deze camping waren we gelukkig 'veilig' aangezien het een Dingosafe camping was dat volledig omheind was, zodat we dit keer niet opgegeten zouden worden. Helaas was het hek niet geschikt om ook Iguana's tegen te houden, dus werden we de volgende ochtend omsingeld door 4 van deze reusachtige hagedissen die maar al te graag een hapje wilden van onze overheerlijke gebakken eitjes. Zijn het niet de Dingo's die je op dit eiland opeten, dan wel de Iguana's. En mocht je het in je hoofd halen om in de zee te gaan zwemmen, dan kun je net zo goed gelijk maar van een flatgebouw afspringen, want de kans dat je dat na kan vertellen is nihil. De borden aan de kant van (bijna) elk strand in Noord-oost Australië verklappen het al een beetje. Word je tijdens het zwemmen in de zee niet verzwolgen door een gigantische zoutwater krokodil dan hebben ze hier ook nog van die schattige haaien, die ook wel een hapje lusten. En mocht je dat allemaal overleefd hebben dan zijn er nog van die kwallen in de zee. Om precies te zijn, de giftigste kwallen ter wereld. Volledig doorzichtig en met een grote van 1 cm zijn deze engerds ook nog eens onzichtbaar voor onschuldige zwemmers. Een beet van dit kleine (niet schattige!!) kwalletje zorgt voor helse pijn waaraan je uiteindelijk binnen een uur overlijd. Ik laat het dus wel uit mijn hoofd om ook maar een grote teen hier in het water te laten zakken. Maar mocht je levensmoe zijn, geniet dan vooral van een verfrissende duik hier in de zee! 

         
Nadat we de Iguana's hadden weggejaagd van ons ontbijt gingen we het eiland ontdekken. Met onze truck 'Keith' zouden we als het goed is overal moeten kunnen komen. Zoals ik al eerder zei is het volledige strand volledig gemaakt van zand, dus alle wegen zijn nogal zanderig te noemen. En met een snelheid van rond de 20 km/h duurt het even voordat je alles gezien hebt. Helaas hadden we die tijd niet en besloten we de eerste dag de meren te bezoeken en de dag erna het strand te gaan bekijken inclusief beekjes en een echt scheepswrak. De meren waren prachtig, zo helder blauw met prachtig wit zand eromheen was het net een plaatje uit een reismagazine. Een ander meer was daarentegen helder bruin en weer een ander meer had meer een groene kleur. Onderweg kwamen we nog wat Dingo's tegen die totaal niet onder de indruk leken te zijn van onze truck. Dus nadat ze weigerden om van de weg af te gaan nadat we vriendelijk gevraagd hadden of ze een stapje opzij zouden willen doen, zat er niets anders op dan wachten tot ze weer verder zouden trekken (waarbij wij uiteraard veilig in de auto bleven zitten). De dingo's schijnen een groot probleem te zijn op het eiland en zorgen voor nogal wat onrust. Vandaar ook dat wij kampeerden in een Dingosafe camping en elke lunch die je nuttigde kon je maar beter houden in een Dingosafe kooi, waarbij je ineens aan de verkeerde kant van het hek je boterhammetje zat op te eten. Beetje een omgekeerde dierentuin. De dag erna reden we via het strand, dit keer tijdens eb, richting een prachtig scheepswrak wat jaren geleden was aangespoeld. Een prachtig gezicht en iets wat ik nog nooit eerder in m'n leven van dichtbij had gezien. Kon ik dus ook weer mooi van m'n lijstje afstrepen. Een stukje verderop was een prachtige 'Creek' waar je heerlijk in kon badderen en doorheen kon lopen. Perfecte locatie om even van het heerlijke weer te genieten en te zwaaien naar alle vliegtuigjes die laag overkwamen. Ohja dat had ik nog niet verteld, er is een landingsbaan op het strand. Nee ik maak geen grapje!! Met een paar pionnen en een bordje hebben ze meerdere landingsbanen gemaakt op het strand waar toeristen van het vaste land af en aan vliegen om het eiland te komen bekijken. Rebels als dat we zijn hebben we natuurlijk ook even stiekem over de landingsbaan gereden. Super leuk gezicht om deze vliegtuigjes van zo dichtbij te zien landen en opstijgen. En ik kwam tot de conclusie dat een strand prima werkt als landingsbaan en met een paar pionnen scheen iedereen te weten wat er hier gaande was, dus ja waarom zou je moeilijk doen als het ook makkelijk kan! Na 3 geweldige en zeer unieke dagen op Fraser island was het tijd om dit pareltje achter ons te laten. 

 
De reis zette zich voort richting Airlie beach, waar we een aantal nachten zouden verblijven en uiteraard ook de Whitsundays zouden gaan zien. Echter bleek Airlie beach een typisch backpackersoord te zijn waar zowel Jack als ik even geen behoefte aan haddden. De 2 maanden vrij van backpackers na Azië beviel mij even prima! Dus besloten we niet in deze baai te blijven maar reden we een klein stukje verder naar het dorpje Bowen. Hier vonden we een prachtige camping direct aan het strand met zwembad waar we besloten om lekker een paar dagen te relaxen, een paar hikes te maken in de omgeving en van het strand te genieten. Uiteraard was dit ook onze uitvalsbasis om vanaf hier een toer te maken naar de beroemde WhitSundays. Dit is een groep eilanden verspreid rond het Great Barrier reef, met prachtig witte stranden en uiteraard koraal om tussendoor te snorkelen. Met nog de Aziatische prijzen in m'n hoofd was het even slikken toen we opeens $150,- voor een dagtour met de boot moesten neerleggen. Een hoeveelheid geld waar je in Azië een week van kan leven! Maar als je in Australië bent moet je natuurlijk wel gezegd kunnen hebben dat je in het Great Barrier reef gesnorkeld hebt. En zo gezegd zo gedaan, middels een ietwat ruige boottocht kwamen we aan bij het rif en konden we lekker snorkelen. Het koraal was inderdaad prachtig om te zien, echter zag je de vernieling ook erg goed. De flippers die je aangetrokken kreeg hielpen hier natuurlijk ook niet echt bij, iets waar je als organisatie toch een beetje rekening mee moet houden. Na een uur lekker rondgedobberd te hebben met een hoop koraal om ons heen en hier en daar een visje was het tijd om naar Whitehaven beach te gaan. Het witste strand in het hele gebied. Een prachtig eilandje met een uniek witte kleur strand die veroorzaakt wordt door een ondergrondse vulkaan dichtbij een ander eiland waarna het via de zee op dit eiland terecht is gekomen in de afgelopen miljoenen jaren. Het percentage van 98% silicium (of silicone) in dit zand is het hoogste in heel de wereld en zorgt voor deze witte kleur. Na een heerlijke lunch en een korte hike op het eiland was het tijd om weer verder te varen en terug te keren naar de haven waar we die ochtend vertrokken. Vanaf Bowen reden we verder richting Cairns waarbij we onderweg nog een paar keer stopten voor een mooi strandje of een prachtige wandeling door een national park. 

Aangekomen in Cairns kwamen we ineens terecht in een soort backpackersstad. Tot mijn verassing leek het wel alsof alle backpackers van Australië zich hier verzameld hadden on allemaal massaal op zoek te gaan naar een baantje. Het gaf het stadje een hele bijzondere en leuke sfeer. Na weken zonder backpackers om ins heen geleefd te hebben was het wel leuk om ze (allemaal) hier weer terug te zien. Overal zag je jongeren met CV's onder hun armen en struikelde je zowat over de backpacks. Het stadje zelf had het heel goed aangepakt door een openbaar zwembad te maken voor het strand waar je gratis in kon. Het centrum leefde echt kreeg ik het gevoel en met alle backpackers op de straten was het een bruisend geheel. Hier heerlijk op een terrasje zitten en mensen kijken was dan ook zeker geen straf. Positief verrast door de vibe van deze stad trokken we na 2 dagen weer verder om uiteindelijk naar het noordelijkste plaatsje aan de oostkust te gaan die we tijdens onze reis aan zouden doen, namelijk Cooktown. Een iniminie gehuchtje wat jaarlijks heel wat toeristen trekt doordat in deze haven de Endavour strandde met daarop de bemanning onder leiding van ontdekkingsreiziger James Cook. Het schip was beschadigd geraakt en zo kwam per toeval James Cook aan in deze haven waarna het land van de Nederlanders overgenomen werd door de Britten. Het stadje kent heel wat geschiedenis en daarom erg geliefd onder toeristen. Met een prachtige baai en vuurtoren kun je hier lekker een middagje vertoeven. Met een laatste nachtrust aan de oostkust van Australië begonnen Jack en ik ons op te maken voor de reis door de Outback van Australië. Een bijzonder spannende trip waarbij we allebei duimden dat Keith het niet zou gaan begeven ergens midden in de woestijn. Maar voordat we hier doorheen zouden gaan rijden hadden we nog een stop op de grootste boerderij van Queensland. Maar hierover en over ons avontuur door de Outback meer in mijn volgende blog! 

Bedankt weer voor het lezen en excuses voor de vertraging van dit blog! Reizen neemt gewoon een hoop tijd in beslag (echt waar!), dus moet soms echt even de tijd vinden om weer een nieuw blog online te plaatsen. Hopelijk volgt deel 2 van dit blog spoedig! 

Heel veel liefs,
Marlon