welkom in het land der Kiwi's

Na 2 geweldige maanden in Australië met Jack was het tijd om weer op eigen benen te gaan staan. Wel eventjes wennen om weer alleen te reizen en weer naar een nieuw land te gaan. Maar na zo onwijs veel goeie verhalen te hebben gehoord over Nieuw-Zeeland, keek ik er ook wel naar uit om dit prachtige land zelf te gaan ontdekken. Met als voorbereiding The Hobbit te hebben gezien (dat moet je toch minstens gezien hebben als je naar Nieuw-zeeland gaat) in het vliegtuig kwam ik aan in Christchurch. Ik besloot een aantal dagen te verblijven in Christchurch om rustig te acclimatiseren en uit te zoeken hoe ik mijn reis door Nieuw-Zeeland zou gaan maken. Christchurch is de stad die ruim 5 jaar geleden getroffen is door een zware aardbeving. Aangezien dit toch al geruime tijd geleden is had ik verwacht dat de sporen hiervan nog maar amper zichtbaar zouden zijn. Echter is niks minder waar. Nadat ik een kleine wandeling door het stadscentrum had genaakt kon ik concluderen dat de sporen nog overal heel goed zichtbaar zijn. Sterker nog, het hele stadscentrum is weggevaagd. Met geplaatste foto's in de stad kon je zien hoe het voor de aardbeving eruit zag en als je dan nu om je heen keek zag je dat er weinig meer over was van de stad. Ik kreeg een beetje het gevoel dat ik door een spookstad liep. Zoveel gebouwen die weg waren en waar nu maar parkeerplaatsen gemaakt waren. Ingestorte gebouwen en leegstaande panden doordat die op instorten staan. Schijnbaar heeft Christchurch grote financiële problemen en kunnen ze de herbouwing van de stad eigenlijk niet bekostigen. Midden in het centrum van de stad zijn 84 lege witte stoelen neergezet ter nagedachtenis aan de mensen die zijn overleden gedurende de aardbeving. Doordat de stad midden op een scheur van 2 aardlagen ligt zijn aardbevingen hier de normaalste zaak van de wereld. Als je hier wat langer verblijft is de kans dan ook groot dat je er eentje meemaakt (al zijn het meestal maar kleine schokken). Als noodoplossing was er in de stad een soort shoppingcenter gevormd doormiddel van zeecontainers. Best een ingenieus idee vond ik. Maar verder dan dit was er weinig te beleven in Christchurch. De stad voelde voor mij een beetje dood aan, en ik hoop van harte dat de gemeente snel de financiële middelen bij elkaar krijgt om verder te gaan met het herbouwen van het centrum. Anders dan de vervallen stad was er ook nog een gigantisch park met botanische tuinen waar ik elke dag mijn rondje hardlopen kon maken. Het hostel zelf was super netjes en volledig gerenoveerd na de aardbeving. Het was nu aardbevingproef zoals ze dat hier noemen. De sfeer in het hostel was wel even anders dan ik gewend was in vergelijking met Azië. Zo was het merendeel van de gasten 'longterm people'. Oftewel mensen die voor een jaar in het hostel wonen doordat ze werken in Christchurch. Maar desondanks, leuke mensen daar ontmoet en met een Canadese jongen heb ik de omgeving verder verkend en hebben we musea en een kunstgalerie bekeken. Dit is overigens schijnbaar overal in Nieuw-zeeland gewoon gratis te bezoeken. Echt een uitkomst! 

De eerste paar dagen in Nieuw-Zeeland waren alweer voorbij gevlogen en het was tijd om mijn echte reis door het land te beginnen. Ik had, na heel wat gereken en gepuzzel, besloten om een auto te huren voor 6 weken en daarmee mijn Road Trip door NZ (Nieuw-Zeeland) te maken. Aangezien het huren van een minicamper goedkoper was dan een gewone auto ging mijn voorkeur natuurlijk daar naar uit. Nu kon ik ook nog in m'n auto slapen als ik echt in geldnood zou komen. Al hoopte ik dit niet want met zo'n 5 graden overdag en in de nacht soms onder het vriespunt zou het nog wel eens behoorlijk frisjes kunnen worden. Ik vond het best een beetje spannend om deze Road trip alleen te gaan maken dit keer, waarbij ik maar niet te veel probeerde te denken aan de kosten die ik zou moeten betalen als ik mijn campertje tegen een boom zou parkeren. Heel voorzichtig rijden was dus mijn hoofddoel. Op aanwijzen van iemand in het hostel reed ik naar Lake Tekapo. Overigens reis ik altijd op deze manier, waarbij iemand mij een tip geeft om ergens heen te gaan en dat doe ik dan gewoon. Lonely Planet heb ik dus tot op heden dan ook nog niet aangeraakt. En deze manier van reizen heeft tot nu toe altijd perfect uitgepakt voor mij. Ook deze keer pakte het weer goed uit, want Lake Tekapo was schitterend! Nog geen 3 uur rijden van Christchurch en ik kwam terecht in de prachtigste natuur met adembenemend mooie bergtoppen om mij heen. Zelfs met sneeuw erop! De bedenkingen die ik had om in de winter door NZ te reizen verdwenen gelijk als sneeuw voor de zon (wat een toepasselijke uitdrukking :-p). Want de bergen bedekt met sneeuw was toch veel mooier dan zonder sneeuw! 
        

Naast de overweldigende natuur staat dit gebied ook bekend voor de prachtigste sterrenhemel ter wereld. Doordat dit gebied zo afgelegen ligt van omliggende dorpen en steden is het donker genoeg om werkelijk elke ster in hemel te kunnen zien (nouja bijna elke ster dan). Deze reputatie schept toch wel wat verwachtingen, dus die nacht ging ik met een klein groepje op sterrenjacht. We besloten de sterren te gaan bekijken op een dichtbij gelegen berg die we dus eerst nog even omhoog moesten lopen in het pikkedonker. Dit overleefd te hebben kwamen we boven aan op de berg waar ook een groot sterrenstation geplaatst is voor de fanatieke sterrenkijkers. Boven op de berg keek ik omhoog en viel mijn mond open. Ik zag welgeteld 3 hele sterren. Voor de zekerheid telde ik nog maar een keertje, maar het waren er echt maar 3. Wat uiteindelijk bleek, was dat ik het geluk had om sterren te gaan kinken met volle maan en een volledig bewolkte lucht. Zucht, heb ik weer... Ach niets aan te doen en de volgende dag zou ik het nog maar een keertje proberen. De 2 nachten erna was het overigens niets beter en na een gigantische hoeveelheid van 7 sterren in totaal gaf ik mijn sterrenavontuur een beetje op. De schoonheid van de natuur maakte het de volgende dag overigens weer volledig goed. De berg die ik de nacht ervoor in het aardedonker al had beklommen ging ik vandaag maar eens in het daglicht doen. En dan zie je toch opeens een heel stuk meer kan ik je vertellen. Bovenop de berg had je een ongelooflijk mooi uitzicht over het helder blauwe meer en de bergen bedekt met sneeuw volledig rondom. Nadat ik wat tocht voelde in m'n mond merkte ik dat ik met mijn mond open naar deze schoonheid aan het staren was. Je zou het liefde op het eerste gezicht kunnen noemen, maar vanaf dat moment was ik verkocht. NZ was echt een van de mooiste landen die ik gezien heb en ik was pas net begonnen aan mijn reis. Kun je nagaan! ;-)
    
Na 3 geweldige dagen in Lake Tekapo nam ik afscheid van het azuurblauwe meer in reed ik via Lake Pukaki (nee, deze naam verzin ik niet!) naar Dunedin. Terug naar de stad om daar wat cultuur op te snuiven. Rijden in mijn prachtige rode campertje beviel mij meer dan goed, maar de weg naar het stadscentrum was voor mijn Toyota uit 1997 met ruim 500.000 km op de teller toch een beetje zwaar. De wegen waren zo onwijs stijl ineens en nadat zelfs de vrachtwagens mij begonnen in te halen wist ik dat mijn autootje het moeilijk had. Dat het ouwe ding het überhaupt nog steeds deed vond ik al een wonder, Toyota hé ;-). Dunedin was de stad van de studenten en die waren er dan ook in velen getale te vinden. Echter was mijn hostel wederom weer vol met 'longtermers' die allemaal gedurende de dag buiten de deur waren om te werken. Die avond belande ik tijdens mijn wandeling door het centrum ineens in een soort festival. Het zogehete 'winter festival', terwijl in Nederland de mussen dood van het dak vallen vier ik de winter. Het stadspark was bezaaid met eetstandjes, muziek en heel veel mensen. Even later kwam er een optocht voorbij met kinderen die allemaal een lampioen bij zich droegen. Een betere start in deze stad kon ik me niet wensen. 
    
De volgende dag besloot ik met een Spaanse jongen de stad te gaan verkennen. Zo hebben ze hier in Dunedin de stijlste straat ter wereld, tja dat moet ik natuurlijk wel even met eigen ogen gaan zien. M'n autootje liet ik dit keer maar staan aangezien die deze straat waarschijnlijk niet zou overleven. Want stijl was de straat zeker, met verzuurde kuiten waren we uiteindelijk bovenaan gekomen. Die middag had ik een afspraak met een Duits meisje. Via de NZ backpackers Facebookgroep was ik in contact gekomen met dit meisje dat graag met mij mee wilde rijden richting het zuiden. Aangezien mij dat weer wat benzinekosten scheelt en wat extra gezelschap geen kwaad kon, besloten we de komende week samen te reizen. Ik nam afscheid van Dunedin door de avond ervoor mijn eerste rugbygames te kijken in een van de pubs. Al viel ik halverwege de wedstrijd in en snapte ik geen drol van de regels, merkte ik dat de sfeer er goed in zat. Na een tijdje begreep ik dat de poppetjes in het zwart (all Blacks ook wel genoemd) de Kiwi's waren en ik dus wist voor wie ik moest juichen. Uiteraard maakte de kiwi's de tegenpartij volledig in. Wales had geen schijn van kans! Erg leuk om rugby te zien. Voor mijn beeld was het een grote knuffelpartij met onder de stapel mensen een bal. Ik moest er wel om lachen om eerlijk te zijn, erg vermakelijk!
  

Weetjes over Nieuw-Zeeland.
Wist je dat:
- Nieuw-Zeeland de verste reisbestemmingen is die je vanaf Nederland kunt maken
- De afstand tussen Amsterdam en Auckland 18136 KM is, wat ongeveer 22 uur vliegen is
- het tijdsverschil over het algemeen 12 uur is met Nederland 
- Nieuw-Zeeland 8x groter is dan Nederland en het maar 4,5 miljoen inwoners telt
- Nieuw-Zeeland 40 miljoen schapen telt
- De kans dat je een schaap tegenkomt in Nieuw-Zeeland vele malen groter is dan een mens 
- Het dichtstbijzijnde buurland van Nieuw-Zeeland op 2000 KM ligt
- Maori's zijn de originele bewoners van Nieuw-Zeeland en vandaag de dag is dat ongeveer 12% van de gehele bevolking
- 1/3 van de bevolking in Auckland woont, maar Wellington is de hoofdstad
- De hoogte berg in Nieuw-Zeeland een vulkaan is.
 
De eerste paar nachten samen met mijn nieuwe reismaatje verbleven we in Catlin forest. Met alleen een gaspit en wat servies was het assortiment aan kampeerspullen was schaars te noemen. Eten deden we op onze schoot al zittend op een plastic zak in het gras. Met z'n tweeën in de auto konden we elkaar een klein beetje warm houden in de nacht. In Catlins forest besloten we om een hike te maken die behoorlijk dag vullend was. De langste trek die ik ooit gemaakt heb (en waarschijnlijk ooit zal maken). Met 24 km op de teller had ik geen hoeven meer over. Mijn lompheid speelde ook de kop weer op dus was al 3x gevallen en nadat ik na 8 uur hiken eindelijk de auto weer in de verte zag staan maakte ik toch een klein vreugde dansje. Op z'n Rotterdams gezegd: 'Jezus wat een tering end lopen was dat. Zou het met de auto nog ver hebben gevonden!' Helemaal gesloopt gingen we naar bed om de volgende dag verder te trekken richting het zuiden. Onderweg gestopt bij een aantal prachtige klifformaties en uiteraard gingen we naar het strand waar de kans heel groot zou zijn om geeloog pinguïns te zien. Nou als jij ze ziet, zie ik ze ook... We hebben gewacht tot uiteindelijk de zon helemaal onder was en het dus zo donker was dat als er überhaupt al een pinguïn voor onze neus zou staan, dan hadden we hem nog niet gezien. Dus zonder resultaat en een beetje teleurgesteld dropen we weer af. We zouden de komende 2 nachten gaan verblijven bij een schoonfamilielid van mijn Duitse reismaatje. Een relatie aangaan met een Kiwi heeft zo zijn voordelen ;-). Bij deze familie werden we heerlijk verwend met lekker eten en werden we rondgeleid door de omgeving van Invercargill.

 
Na 2 nachten besloten we allebei verder te reizen. Echter ging ik naar Te Anau en mijn reisbuddy naar Queenstown. Dus namen we afscheid en zette ik mijn reis weer alleen voort. Te Anau is een klein dorpje wat op de route ligt naar Milford Sound, een zeer populaire bestemming voor toeristen. Vanuit Te Anau ging ik Milford Sound bekijken. De route hiernaartoe was eigenlijk al de attractie op zichzelf. Onderweg een aantal hikes gemaakt, watervallen bezocht en van het prachtige uitzicht genoten. Milford Sound zelf zijn fjorden die haast niet te zien zijn vanaf het land. Dus om die goed te kunnen bekijken zou je een cruise moeten boeken wat natuurlijk weer een godsvermogen kost. Dus hier bedankte ik vriendelijk voor en bekeek Milford Sound, zo goed als dat kon, vanaf de waterkant. En nog steeds was het prachtig! Na 2 nachten in dit prachtige stukje NZ te hebben verbleven trok ook ik richting Queenstown. De stad is dé uitvalsbasis voor de wintersport. Dus toen ik aankwam in dit stadje waande ik me in een soort Oostenrijk. Omgeven door besneeuwde bergen en een prachtig meer was deze plek meer dan een prachtplaatje te noemen. Nu was het, op het moment dat ik er was, winterfestival gaande. Wat inhield dat het hele stadje (meer ter grootte van een dorp) volgeladen was met toeristen waarvan velen uit eigen land. 2 Weken lang werd er feest gevierd dat het winterseizoen weer begon was en de skipistes open gingen. Echter was het veel te warm voor het seizoen en was er van skiën nog weinig sprake. Echter stond dit wel op m'n lijstje dus hield ik het weer goed in de gaten om toch nog redelijk sneeuwconditie te hebben. Maar naast skiën kon je hier in Queenstown nog vele andere dingen doen. Naast elke avond stappen natuurlijk (nachtleven is hier vrij bekend), kun je ook prachtige hikes maken en van het prachtige meer genieten. We besloten met een groepje Amerikaanse en 1 Engelse meid een hike te maken de berg op. Je kon de gondel nemen om omhoog te komen en vanaf daar een prachtige route te lopen. Echter kostte dit ritje met de gondel mij 2 machten in een hostel, dus besloten we gewoon zelf omhoog te lopen. Alleen was dit een vrij pittige klim omhoog en dan druk ik me nog voorzichtig uit. De Amerikaanse meiden van 18 jaar en met duidelijk een betere conditie dan ik, huppelden zowat de berg op. Ik daarentegen moest zowat aan het zuurstof en kwam de man met de hamer zo'n 5 keer tegen. Maar gelukkig haalde ook ik de top na 3x zowat dood te zijn gegaan, maar het uitzicht bovenop was het allemaal waard!

         
Na een paar dagen gewacht te hebben was het dan toch eindelijk tijd om eens de Nieuw-Zeelandse bergen te verkennen per ski's. Toch wel erg bijzonder om helemaal aan de andere kant van de wereld te mogen skiën. Iets wat ik nu toch maar weer mooi van m'n bucket list kan afstrepen. Na mijn geweldige tijd in Queenstown reed ik verder naar Wanaka met mijn 2 vrienden die ik over had gehouden uit Queentown. Wanaka is een piepklein stadje aan wederom een prachtig meer gelegen en ook omgeven door bergtoppen. Vanaf hier kun je weer een aantal prachtige hikes maken. En ik had de smaak nu een beetje te pakken, dus ook hier heb ik weer een aantal prachtige wandeltochten gemaakt met adembenemende uitzichten. Wat is Nieuw-Zeeland toch een prachtig land!! Mijn vrienden uit Queenstown gingen weer terug naar Queenstown omdat ze daar op zoek gingen naar een baan, dit met nog zo'n paar duizend andere toeristen. Gelukkig had ik die stress niet en kon ik gewoon rustig verder reizen zonder op zoek te moeten naar een baan. De hoeveelheid mensen die ik ontmoet heb in NZ die wanhopig een baan aan het zoeken zijn, omdat ze nog maar $20,- op hun rekening hebben staan is waanzinnig veel. Had een beetje te doen met deze toeristen. Maar tot zover kwam mijn hele budgetschema (Marlon de autist :-p) voor mijn reis nog steeds goed uit en hebben al mijn lijstjes en schema's hun vruchten afgeworpen. Geldstress had ik gelukkig nog niet! ;-)
        

Nadat ik afscheid genomen had van mijn Queenstown vrienden, kwam er alweer een nieuwe vriend de hoek omzetten in Wanaka die ik ook eerder ontmoet had in Queenstown. Een Amerikaan, wederom, die graag met mij een stukje mee wilde reizen en het echte kampeeravontuur wilde ervaren. Samen met hem reed ik naar Franz Josef glacier. Deze rit werd alleen iets spannender gemaakt doordat we onderweg een lekke band kregen. Op dat moment was ik erg blij met mijn Amerikaanse gezelschap die gelukkig de band kon verwisselen met het reservewiel zodat we weer verder konden rijden. Althans dat dachten we. Want nadat we het ene wiel vervangen hadden zagen we dat we nóg een lekke band hadden. Maar laten we nu net niet 2 reservewielen bij ons hebben. Oh en dan moet ik er ook nog even bij vertellen dat we in de middle of nowhere waren zonder ook maar enig bereik uiteraard. Dus dan zit er maar 1 ding op en dat is gewoon zachtjes verder rijden. Met 1 thuiskomertje en 1 lekker band was het een erg interessante rit geworden. Gelukkig hoefden we nog maar (ahum) 2,5 uur te rijden voordat we bij onze bestemming waren. Maar desondanks was de rit wel adembenemend mooi te noemen met ontelbaar veel watervallen onderweg. Gelukkig kwamen we na een aantal uur veilig aan in Franz Josef. Deze gletsjer is vooral erg goed te zien vanuit een helikopter, waarbij je op de gletsjer gedropt wordt voor een korte hike. Uiteraard kost dit wederom een godsvermogen en aangezien ik het naaimandje niet bij me heb waar dat vermogen misschien wel in zou kunnen zitten, hikten we gewoon naar de gletsjer en konden we van een afstandje het ijs zien. Echt spectaculair was het niet te noemen, maar gratis was het wel! Vanaf Franz Josef konden we ook de andere gletsjer bekijken genaamd Fox glacier. Deze hike was een stuk interessanter te noemen doordat we per ongeluk van het pad af waren geraakt en ik daardoor plotseling in drijfzand terecht was gekomen. En nadat ik tot mijn knieën erin weg was gezakt kon ik het wel vergeten om er nog zelf uit te komen. Gelukkig waren er 2 rangers in het national park die mij zagen wegzakken en met het briljante idee kwamen om mij eruit te trekken (in tegenstelling tot de Amerikaan die alleen maar aan het lachen was..). Dus dankzij deze stoere rangers was ik niet volledig weggezakt in het drijfzand en was ik alleen tot aan m'n knieën volledig bedekt met een dikke laag modder, plus m'n kont. De gletsjer zelf was het gelukkig wel waard om de hike te maken en was een stuk mooier dan de gletsjer in Franz Josef. 
   

Vanaf Franz Josef besloten we om naar Mount Cook te gaan. De hoogste berg in Nieuw-Zeeland. Op de kaart lag de berg zowat naast de gletsjer dus leek me dit een korte rit, echter had ik dit mis. Er was geen weg die direct naar de berg ging en daardoor moesten we weer helemaal terug naar Wanaka om vanaf daar weer omhoog te rijden richting Mount Cook. Klein inschattingsfoutje van mij, oeps. Ach tijd zat, en de rit was mooi dus dan maken we hem gewoon nog een keer. Nu hopelijk zonder lekke banden ;-). Eenmaal aangekomen in Mount Cook was het al donker wat automatisch bedtijd betekend hier in NZ, want buiten zitten in het donker en in de kou (lees: gemiddelde temperatuur van -10 Celcius) behoorde niet echt tot de opties vond ik. De volgende ochtend zagen we pas in welke prachtige omgeving we terecht gekomen waren. We gingen een hike maken genaamd: The Hookervalley track. Deze hike bracht ons naar de voet van Mount Cook en aan het aangelegen meer ervan. De berg zelf konden we niet beklimmen in de winter en was ook alleen weggelegd voor zeer ervaren klimmers. Nu is Mount Cook 95% van de tijd omgeven door bewolking en daardoor moeilijk te zien, gelukkig hadden wij vandaag geluk en was het een stralend heldere en zonnige dag dus hadden we een prachtig uitzicht op de berg. Het meer eronder met ijsschotsen erin maakte het hele plaatje compleet. Zeker een van mijn hoogtepunten in NZ, echt ongelooflijk mooi! 
      
We vervolgenden onze reis richting het noorden om vervolgens de Arthur's Pass te rijden die het zuider eiland doorkruist van west naar oost. Een prachtige route die langs besneeuwde bergen rijdt, meren en prachtige valleien. De route stopte in Christchurch, mijn beginpunt van mij reis door NZ, maar het eindpunt voor de Amerikaan. Dus die schopte ik daar m'n auto uit (tja bijna letterlijk, soms ben je iemand gewoon zat na een tijdje) en ik reed alleen verder naar Kaikoura. Een klein plaatsje dat bekent staat om de zeehonden die dit plaatsje als hun thuis hebben geadopteerd. De volgende ochtend snapte ik waarom. Ik brak zowat m'n nek over de honderden zeehonden die hier gewoon midden op de stoep en op de weg hun middagdutje doen. Ik maakte een korte hike langs de kust waar werkelijk ontelbaar veel zeehonden lagen te chillen. Een erg leuk gezicht en een interessante geur. Na hier een nachtje te hebben verbleven reed ik naar Picton, een van de noordelijkste plaatsen op het zuider eiland vanwaar ik de Ferry nam richting het noorder eiland. 
   
Ik kwam aan in Wellington op het noorder eiland waar ik een aantal nachten verbleef in een hostel dit keer. Toch fijn om weer even te kunnen douchen na een week zonder. wellington is een grote stad die ik in 3 dagen ging ontdekken. In mijn hostel kwam ik voor het eerst een Nederlander tegen in NZ met wie ik samen Wellington ging ontdekken. Wellington is een leuke levendige stad met genoeg bezienswaardigheden. Zeker het museum Te Papa is een aanrader om te bezichtigen! En het is ook nog gratis, dus wat wil je nog meer als Nederlander! Na 3 dagen Wellington reed ik verder naar mount Teranaki Hier was het de bedoeling dat ik een hike de berg op zou maken, maar helaas was dit het omslagpunt van het mooie zonnige weer van afgelopen weken. Regen, regen en nog eens regen met hier en daar een vleugje wind en een hele hoop sneeuw op de berg. Oftewel, die hike kon ik op m'n buik schrijven. Dan maar een andere hike proberen, een veel betere en mooiere, de Tongariro Crossing genaamd. Met kop en schouder de populairste en mooiste hike die je kunt maken op het noorder eiland. Aangekomen in mijn hostel vertelde ik mijn plan aan de hostess die mij vervolgens voor gek verklaarde. Het was nog steeds pietjesweer en het was zelfs zo slecht dat ook alle georganiseerde hikes met een gids afgelast waren de afgelopen dagen. Zonder gids gaan was dus al helemaal geen optie volgens haar en zelfs dan was het nog maar de vraag of het mogelijk was. De berg was bedekt met een dikke laag sneeuw en met windvlagen van 100 km/h werd je gemakkelijk van de berg geblazen. Toen ik haar vervolgens vertelde dat een gids te duur was voor mij en dat ik het dus gewoon zelf wilde proberen vroeg ze me nog net niet of ik m'n testament al had opgemaakt. Zucht, het weer zat echt niet mee... Via Facebook had ik een Duits meisje gevonden met hetzelfde (schijnbaar idiote) plan en met haar zou ik het de volgende ochtend gaan proberen. Maar de dag erna was het weer nog slechter en was het zo bewolkt dat je toch geen moer zou zien van het prachtige uitzicht. Een hele grote domper, maar helaas niks aan te doen. Samen met het Duitse meisje besloot ik verder te reizen door NZ. Allebei hadden we onze eigen auto met slaapmogelijkheden, dus kampeerden we op allerlei plekken gedurende onze reis. Helaas bestond die reis voornamelijk uit rondrijden en de tijd doden in de bibliotheek (warm en stopcontacten) en in de Burger King (warm, gratis WiFi en goedkope koffie). Het weer was zo slecht dat we niks konden doen, we reden van stadje naar stadje en keken daar een beetje rond, maar echte mooie hikes konden we niet maken. Heel jammer maar niks aan te doen...

Als een van de laatste dingen die ik nog echt moest zien in NZ besloot ik naar Hobbiton te gaan. The Hobbit en Lord of The Rings zijn gefilmd in heel NZ maar in dit kleine plaatsje vonden de scenes plaats in het dorpje zelf met alle 'hobbit' huizen. Samen met de Duitse deden we een tour door het plaatsje. Met een ietwat gefrustreerde gids die duidelijk een andere carrière voor ogen had gehad, liepen we door het dorpje. We besloten de vroegste toer te boeken zodat we niet volledig omgeven waren met toeristen. Want toeristisch is het hier zeker. De toer duurde maar 2 uurtjes en werd afgesloten in een hobbitcafe waar we al om 10.30 uur aan het bier werden gezet. Maar het was zeker een bijzondere ervaring om deze filmlocatie van dichtbij te mogen zien. Na hobbiton gingen we naar Tauranga om daar mijn laatste hike te maken in NZ. Gelukkig hadden we dit keer meer geluk en was het zowaar zonnig! En dat kwam mooi uit want vanaf Mount Maunganui had je een prachtig uitzicht over de stad en de kustlijn. Dit was ook de plaats waar het tijd was om afscheid te nemen van mijn Duitse vriendin en verder te reizen naar Auckland. Hier had ik nog 1 uitstapje gepland staan. Want als je dan toch in NZ bent wil je natuurlijk wel een echte walvis zien. Dus had ik een bootsafari geboekt waarbij we walvissen en dolfijnen zouden gaan spotten. Maar, het zal je misschien niet verbazen als ik zeg dat ook dit niet door ging. Het weer was zo slecht dat het te gevaarlijk was om de zee op te gaan, dus beteuterd keerde ik weer terug naar mijn hostel. Enorm balen, maar wederom niks aan te doen. Nog een goede reden om nog eens terug te keren naar dit geweldige land! 
   

Na nog 2 nachtjes in een heel gezellig hostel in Auckland door te hebben gebracht zat mijn tijd in NZ er alweer op. De tijd is werkelijk voorbij gevlogen en het alleen reizen met mijn eigen campertje is me meer dan goed bevallen. Gelukkig is er nog veel meer te ontdekken in dit prachtige land dus mijn afscheid is zeker niet voorgoed. Voor nu kijk ik terug op een geweldige tijd in Nieuw-Zeeland met enorm veel schoonheid en weer veel nieuwe vrienden. Maar ik moet verder, de zon en de zee wachten op mij. Oftewel, tijd om in het vliegtuig te stappen en richting de warmte te vliegen. Weer even aan mijn kleurtje werken en volledig ontspannen aan de azuurblauwe zee. Het is Fiji time! :-)

Veel liefs,
Marlon