Bula! It is Fiji time!

Na een korte vlucht van 3 uur kwam ik aan op Fiji. Van de kou in Nieuw- Zeeland, naar de warmte van Fiji. Dat voelde aan als een heerlijk warme deken voor mij. Op het inimie vliegveldje werden de passagiers begroet met live muziek en kreeg ik zelfs een schelpenketting om. Voelde een beetje alsof ik op Hawaï beland was. Met een busje van mijn hostel werd ik opgehaald en naar mijn accommodatie gebracht. Rondrijden door Nadi bracht herinneringen bij me terug van Azië. Het voelde een beetje alsof ik weer terug was in Azië. Met verkeersregels die er wel zijn, maar waar niemand zich toch ooit aan houdt. Politie die zo corrupt is als de pest en wegen die af en toe gewoon even ophouden en even later weer verder gaan. En om eerlijk te zijn, voelde dit meer dan goed voor mij. Het hostel waar ik verbleef was direct aan het strand, alleen was dit strand erg vervuild en kon je hier eigenlijk niet echt in zwemmen. Gelukkig was daar ook nog een zwembad waar ik lekker kon poedelen. Alle mensen van het hostel waren onwijs aardig en het begon gewoon op te vallen hoe vriendelijk de locals zijn. Ik geloof dat ik het hier wel naar m'n zin ga krijgen.  Die avond had ik op het terras gelijk al een paar nieuwe vrienden gemaakt met wie ik tot in de late uurtjes kaartspelletjes mee speelde. 

De volgende dag was het tijd om Nadi zelf eens te gaan ontdekken. Met de public bus kon je in 20 minuutjes het centrum in gereden worden en elk uur kon je de bus ook weer terugnemen. En dit alles voor het schrikbarende bedrag van 1,40 Fiji Dollar (= €0,60). De bus was op z'n Fijens gebouwd. Fijenen zijn liever lui dan moe en dat was goed terug te zien in de bus. Een deur was er niet in de bus en zo hadden ze ook de ramen maar weggelaten. Mocht het dan toch soms gaan regenen dan was er een zeiltje dat ze konden laten zakken zodat iedereen toch een soort van droog bleef. Doormiddel van een touwtje dat door de bus gespannen was kon je de bus laten stoppen. Busstops waren er ook niet echt, je moest gewoon maar aan de kant van de weg staan en wachten. Geduld is een van de dingen die je hier zeker bijgebracht worden, want Fijitime is hier een belangrijk iets. Voor diegene die zich nu afvragen wat Fijitime is, hier een korte uitleg: Fijitime is een vorm van tijd die de locale bevolking van Fiji aanhoud. In Nederland zou je er niet heel ver mee komen, maar in Fiji schijnt het prima te werken. Mocht je dus een afspraak hebben om bijvoorbeeld 13.00 uur, dan komt de persoon in kwestie rond 15.30 uur is opdagen. En dat heet dan op tijd voor Fijibegrippen. Daarnaast hebben de Fijenen ook een heel ander tempo dan wij Nederlanders. Laten we zeggen dat zij alles zo'n 70% trager doen dan wij. Dus ook gewoon lopen. Zet ik 4 stappen dan moet ik even wachten tot de Fijen naast me weer bij is voordat ik weer verder kan lopen. En nu was ik wel wat gewend na Azië maar zij doen het hier nóg wat rustiger aan. Tja waarom ook niet eigenlijk ;-). 
   

Nadi stad was niet heel boeiend. Er zijn 2 hoofdstraten met heel veel souvenirshops en een paar supermarkten. Op straat werd ik aangesproken door een local die mij de weg wees en ik even later "heel toevallig" weer tegen kwam. Hij wist een winkeltje met echte handgemaakte locale producten die ik echt moest zien! Uiteraard kende ik deze tactiek van Azië nog, maar toch was ik wel benieuwd hoe de bevolking van Fiji dit precies aanpakt. Dus liep ik met de man mee naar zijn winkel om zijn koopwaar te aanschouwen. Maar voordat ik dit kon doen kreeg ik een welkomstceremonie. Een ceremonie die hier zowat dagelijks door de locale bevolking gehouden wordt. Samen met nog een ouder Amerikaans echtpaar startten we de ceremonie. Ik kreeg een sarong om en de man in kwestie begon met het maken van de Kava. Kava is een soort kruidendrankje gemaakt van een wortel dat fijngemalen wordt en ik een zak wordt gestopt en vervolgens in water wordt gedompeld. Een soort thee dus. Maar dan verschrikkelijk goor! Uiteraard laat je dit niet merken en drink je beleeft je houten kommetje met Kava leeg terwijl de rest 3 keer in z'n handen klapt. Het hele ritueel bestaat uit wat handen geklap, veel Kava en een soort spreuk/gebed. Maar wat de vent precies zei wist ik natuurlijk niet. Mijn Fijen is nog niet helemaal vloeiend zeg maar. Dus het kon best dat die vent zijn boodschappenlijstje hardop aan het voorlezen was. Maar ritueel welkom geheten waren we zeker en nu wilden ze natuurlijk dat je wat ging kopen. Het Amerikaanse echtpaar leek diep onder de indruk en dit hele toeristische gebeuren leek bij hen goed te werken. Ik trapte hier echter niet meer in. Een simpel armbandjekostte al 15 dollar dus ik bedankte vriendelijk voor het hele ritueel en de overheerlijk Kava (ahum) en besloot weer verder te gaan. 
   

Die middag ontmoette ik in het hostel een Fins meisje met wie ik leuk kon opschieten en met wie ik de volgende dag lekker bij het zwembad mee ging chillen. Dit was tevens voorlopig mijn laatste dag op het hoofdeiland voordat ik begon aan het eilandhoppen. De volgende ochtend vroeg werd ik om 7 uur (lees 8 uur) opgehaald om met de Ferry naar m'n eerste eiland te gaan. In totaal zou ik 12 dagen gaan eilandhoppen, waarbij ik op 6 verschillende eilanden zou verblijven. Op de boot ontmoette ik 2 meiden uit Duitsland en Nederland die als eerst naar een eiland zouden gaan waar je met mantra's kunt zwemmen. Aangezien dat vrij hoog om mijn lijstje stond met dingen die ik op Fiji wilde doen, besloot ik met de meiden mee te gaan naar dit eiland. Voor diegene die nu geen idee hebben waar ik het over heb. Mantra's zijn gigantische roggen die hier in Fiji van april tot oktober te zien zijn. Oh en met groot bedoel ik echt gigantisch groot (lees: ze kunnen tot 7 meter groot worden!!). Het eiland zelf was prachtig, alles wat je verwacht van Fiji was aanwezig op dit eiland. Prachtige stranden, rieten hutjes, hangmatten, vriendelijke locals en verder vooral niks. Tot rust zou ik hier zeker wel komen. Het eiland was zo klein dat je in het midden van het eiland 3 stranden kon zien in oost-, west-, en zuidelijke richting. We werden van de grote Ferry in een kleiner bootje geplaatst en bij aankomst op het eiland werden we begroet met een welkomstlied door alle medewerkers van het resort. Aan dit leventje kon ik wel wennen dacht ik zo. Al het eten op de eilanden waar ik naartoe zou gaan was inclusief en dat was op dit eiland prima te hachelen. De volgende dag was de dag dat we dan eindelijk met de Mantra's konden zwemmen. Althans, als de mantra's thuis waren. We moesten de hele dag gereed zijn om opgeroepen te worden om in de boot te springen en naar de bay te varen waar de Mantra's meestal verbleven. Als we tromgeroffel hoorden, dan wisten we dat ze er waren en konden we met ze gaan snorkelen. Maar laat nou net, als ik er ben, de Mantra's een midweekje centerparks geboekt hebben en het tromgeroffel dus uitbleef. Een enorme teleurstelling, maar niks aan te doen. Gelukkig maakte de prachtie onderwaterwereld in de bay voor het eiland deze teleurstelling een klein beetje minder. De dag ervoor hadden de 2 meiden uit DE en NL al gesnorkeld en me verteld dat het koraal en de vissen prachtig zijn. Dus die ochtend ging ik gewapend met snorkel en duikmasker de zee in. Alleen was door de wind de bay vol geraakt met zeeluizen. Hele kleine beestjes die je over je hele lijf bijten als je de zee in gaat. Een zeer onprettig en pijnlijk gevoel kan ik je vertellen. Maar die middag zou de wind draaien en zouden de zeeluizen weer verdwijnen, dus deed ik een tweede poging. En dit keer met beter resultaat. De onderwaterwereld was inderdaad prachtig! Het wordt ook wel de 'coral garden' genoemd. Het koraal en de vissen waren adembenemend mooi, mooiste koraal wat ik tot dusver ooit gezien heb. Ik waande me even in de wereld van Nemo. Maar door al deze schoonheid waren we een beetje de tijd vergeten en hadden we niet door dat het water ernstig begon te zakken. Dus om terug te zwemmen naar het strand moesten we zo oppervlakkig mogelijk zwemmen om niet in aanraking te komen met het koraal onder ons. Ten eerste om het koraal niet te beschadigen, maar ook omdat koraal vlijmscherp is. Dus met wat wondjes hier en daar waren we uiteindelijk weer terug op het strand waarbij de andere ons vragend aankeken en dachten dat we aangevallen waren door een haai. Maar nee het was gewoon wild koraal dat ons aanviel :-p. 

De dag erna hopte ik weer verder naar het volgende eiland. Hier boekte ik een snorkeltoer naar de Blue Lagoon. Een prachtige bay met super helder blauw water en wederom weer een hele mooie onderwaterwereld. Met mijn GoPro maakte ik allemaal filmpjes van al het prachtigs dat ik onder me zag. Tot ik op een gegeven moment een waterslang in het koraal zag. Dus ik met de GoPro in de aanslag begon ook dit beestje te filmen tot het beest mij in de gaten kreeg en zich langzaam mijn richting op begon te bewegen. Nu zal deze slang vast niet heel gevaarlijk zijn, maar toch kreeg ik het een beetje benauwd en zwom ik gauw weg van het beest voordat het mij wellicht kon bijten. Hij was toch wel 1,5 meter lang. Terug in het resort liet ik trots aan een van de locals de filmpjes zien die ik had geschoten van de onderwaterwereld en ook van de slang. Toen hij het filmpje van de slang zag vroeg hij mij of ik wist wat voor slang dat was. Helaas kon ik hem dat niet vertellen. Hij kon mij dat echter wel vertellen en tot mijn grote verbazing vertelde hij me dat dit de dodelijkste zeeslang ter wereld is. Een bijt van deze slang zorgt ervoor dat je nog slechts zo'n 10 minuten te leven hebt. Dus slikte ik eventjes en bedankte ik op dat moment vriendelijk het Engeltje dat ik op mijn schouder had zitten. Pfoe gelukkig dat ik op dat moment in het water niet wist dat deze slang zo gevaarlijk was, anders had ik toch wel een lichtelijke paniekaanval gehad. 
     

Na 2 nachten hopte ik weer verder naar het volgende eiland waar ik weer mijn 2 vriendinnen tegenkwam van het eerste eiland. Helaas besloot op dat moment het weer om te slaan en begon het te regenen. En dan bedoel ik echt goed regenen. 2 dagen lang, non-stop, keiharde regen. En wat doe je dan op een eiland zonder enige faciliteiten? (Elektriciteit of WiFi is er niet.) Tja dan ga je juwelen maken van kokosnoten. Waarom ook niet toch! Dus na 2 dagen was ik een professioneel juwelenmaker van kokosnoten geworden en had ik een hoeveelheid aan kokosnotenringen waarmee ik mijn eigen boetiek kon gaan openen. Na 2 dagen hopte ik weer verder naar het volgende eiland en nam ik afscheid van mijn 2 vriendinnen. Gelukkig was het weer opgeklaard en kon ik weer mijn hobby gaan uitoefenen op het volgende eiland. Namelijk: zonnen, snorkelen, lezen en tussendoor een beetje niks doen. Dit begon nu toch wel ernstig op een vakantie te lijken. Moest toch niet gekker worden! Tevens was mij tempo ook drastisch gedaald en kon ik bijna in het trage tempo van de locals lopen. Echter waren mijn benen toch net een stukje langer waardoor ik altijd net wat sneller liep dan zij. 
 
Ook op het volgende eiland werd ik weer begroet met het welkomstlied, net zoals op alle andere eilanden. Bij vertrek krijg je overigens een afscheidsliedje te horen. Zeer leuke begroetingsmanier vind ik. Moeten we overal maar gaan invoeren denk ik zo. Op elk eiland zijn er verschillende activiteiten te doen waar je al dan niet aan mee kunt doen. Een van die activiteiten is op bijna elk eiland dansen. En dansen kunnen ze hier zeker. De Fijen mannen kunnen hier bewegingen maken met hun kont en heupen waar menig vrouw jaloers op zou zijn. De vrouwen hebben vaak heel wat meer te schudden met hun kont doordat de meeste vrouwen hier wat aan de stevige kant zijn. Iets wat hier nog steeds wordt gezien als een uiting van rijkdom. Op elk resort konden we lekker dansen en kregen we de Buladans aangeleerd. Bula betekent hallo of welkom. En lekker met blote voeten op het strand dansen met de locals om het kampvuur heen vond ik een manier van genieten die toch wel hoog op mijn lijstje komt. Vakantie ten top! :-)
    

Op het volgende eiland kwam ik mijn Finse vriendin weer tegen van het hoofdeiland. Het is grappig dat je op de eilanden steeds tegen dezelfde mensen aanloopt en je zo overal vrienden hebt. De eilanden zelf zijn ook maar heel klein met vaak maar 1 hostel waardoor de groep in dat hostel gezellig met elkaar omgaat en samen aan een grote tafel eet. Op een van de laatste eilanden besloot ik met haaien te gaan snorkelen. Iets waar ik van andere reizigers hele goeie verhalen over had gehoord en wat toch wel een 'once in a lifetime experience' is. Samen met een gids en een andere backpacker voeren we ongeveer 15 minuten weg van de kust waarna we opeens op een reef uitkwamen midden op zee. Hier werden we uit het bootje gegooid en aan de haaien gevoerd. Einde verhaal. Nee hoor, geintje (ha ha ha). Samen met de gids gingen we het water in om de haaien te bekijken. Hij had een speer bij zich om een aantal visjes te vangen om daarmee de haaien te lokken. En dat lukte bijzonder goed want binnen no time zwommen er 6 wittepunt rifhaaien onder ons. Op een afstand van ongeveer 3 meter onder ons voelde ik me bijzonder veilig en de gids garandeerde ons dat de haaien gewend waren aan mensen en ons niet als hoofdgerecht zouden zien (wellicht als toetje dan? :-p) . Na een tijdje kwam de grootste haai naar de oppervlakte om ons wat beter te leren kennen. Hij zwom letterijk gewoon tegen je aan je kon hem zelfs aanraken. Wat een adrenaline kick gaf dat. Dit was zeker bij uitstek het vetste wat ik op Fiji gedaan heb! En omdat ik het zo leuk vond, besloot ik het de dag erna gewoon nog een keer te doen. YOLO!
      

Na 12 dagen eilandhoppen was het tijd om weer terug te keren naar het hoofdeiland. Ik had nog een aantal dagen over voordat ik naar Amerika zou vliegen en besloot die al zonnend aan het zwembad door te brengen. Maar laat nu net op dat moment het weer wederom omslaan in regen, regen en nog eens regen. Dus van zonnen kwam voorlopig even niks. En zonder goeie WiFi of überhaupt dingen te doen in Nadi met keiharde regen, begon de verveling toch wel toe te slaan. Gelukkig was ik niet de enige die dit probleem had. Na 3 dagen non stop keiharde regen zag je meer mensen uit hostel op hun kop staan van verveling. Gelukkig was er wel op dat moment de olympische spelen op televisie dus konden we dat in ieder geval nog kijken. Al moest je soms wel even een klap op de tv geven voor weer een beetje scherp beeld, ach het blijft wel Fiji natuurlijk ;-). 

Gelukkig klaarde het de laatste 2 dagen nog een beetje op dus kon ik nog een beetje aan mijn bruine tint werken. Iets wat door de Fiji zon inmiddels al bijna chocolade bruin was geworden en mijn haar bijna porno blond had gemaakt. De laatste dag in Fiji besloten de Finse en ik nog even te gaan shoppen in Nadi voor wat souvenirtjes en uiteraard een armbandje om aan mijn collectie om mijn pols toe te voegen. Een hoeveelheid armbandjes die inmiddels bijna tot aan m'n elleboog komt (ik verzamel in elk land een armbandje). Toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen van Fiji en van mijn Finse vriendin, met wie ik een super leuke tijd heb gehad op Fiji. Leukste aan reizen is toch wel de nieuwe vrienden die je maakt. Maar dat is ook het lastigste aan reizen, omdat je uiteindelijk weer afscheid moet nemen van die persoon met wie je in korte tijd zo'n hechte band hebt gekregen. Maar hopelijk is het afscheid niet voorgoed ;-). Na bijna 3 weken in Fiji was ik volledig 'zen' en goed uitgerust voor mijn nieuwe avontuur in Noord-Amerika. Klaar om in het vliegtuig te stappen en 11,5 uur later voet aan land te zetten in het 'beloofde land'. America here I come! 

Veel liefs,
Marlon