Met de kers op de taart sluit ik mijn reis door Azië af!

Na het afscheid van mijn ouders vloog ik door naar Jakarta. Mensen die ooit in die stad geweest zijn zullen zich nu afvragen: Waarom in godsnaam!? En dat is niet een geheel onterechte vraag, want er is werkelijk geen hol te beleven in Jakarta. Het enige wat er te zien zou zijn was het Batavia plein. Een plein waar allerlei Nederlandse gebouwen nog staan uit de koloniale tijd. Best mooi, alleen die gebouwen heb ik thuis ook. En we (een ander Nederlands meisje en ik) konden maar weinig van de gebouwen zien doordat we belaagd werden door tientallen locals die ontzettend graag met ons op de foto wilde. Naast op de foto gaan, hebben we ook nog zo'n 20 interviews gegeven aan Indonesische studenten die op die manier hun Engels op ons konden oefenen. Na 2 uur daar ingesloten te zijn vonden we het wel weer welletjes en probeerde we te ontsnappen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want bij elke meter die we verder kwamen hadden weer nieuwe locals ons ontdekt. Op de foto gaan met een echte Nederlander met blond haar en afmetingen van een reus is natuurlijk wel heel bijzonder (alsof ze nog nooit een blond meisje hadden gezien). Wederom kreeg ik nu de bevestiging dat beroemd zijn ook heel lastig moet zijn. En als je dan als beroemdheid zegt dat je liever even verder wilt lopen in plaats van op de foto ben je natuurlijk gelijk een bitch. Nou respect voor de celebrities! Want na 2 uur lang op de foto te zijn gegaan zijn we uiteindelijk met spierpijn in de kaken weggerend van het plein! Maar enige rust in Jakarta was onmogelijk, overal word je aangesproken en staren de mensen je aan. En met 17 miljoen mensen in deze stad is het een behoorlijk drukke boel. Dus ik wilde er zo snel mogelijk weer vandaan, om het echte Indonesië verder te gaan ontdekken. Maar ik moest vanaf daar helaas mijn visarun doen om wat langer in Indonesië te blijven. En voor diegene waar nu een groot vraagteken boven het hoofd hangt. Visarun: is niet letterlijk hardlopen om je visum te krijgen. Maar je verlaat het land en komt (het liefst diezelfde dag nog) weer terug in hetzelfde land. In mijn geval vloog ik naar Kuala Lumpur en 3 uur later weer terug naar Jakarta. En om het nog leuker te maken had ik diezelfde avond nog een vlucht richting Sumatra. 3 Vluchten in 1 dag kun je net iets te veel van het goede noemen, en dat was het ook. Met de wallen die halverwege mijn knieën hingen kwam ik dan ook laat in de avond aan in Padang, West-Sumatra.  

In Padang zelf viel niet zoveel te beleven. Het was voor mij dan ook meer een tussenstop op weg naar de prachtige natuur van Sumatra. Als ik meer tijd zou hebben gehad dan was ik zeker even een kijkje gaan nemen op het eilandje dat vlak voor de kust van Padang ligt. Ook wel beter bekend als het surferswalhala van de wereld. De beste surfers ter wereld komen hier graag om even hun moves te showen (+goddelijke lichaam). Maar behalve dat, is dit ook gewoon een paradijselijk mooi eiland met witte stranden en palmbomen. Helaas voor mij had ik niet genoeg tijd voor mezelf ingepland om dit te gaan bekijken en was het tijd om na de Pasen weer door te gaan naar het grootste meer van Indonesië, Lake Toba. Maar niet voordat ik met de familie van het guesthouse een echte paasmaaltijd had gemaakt en daarna uiteraard lekker opgegeten. Erg leuk om weer eens te kunnen koken na 6 maanden! 

Wist je dat:
- Indonesië het grootste islamitische land ter wereld is
- Er een wetsvoorstel is ingediend om de strenge Islamitische wet, de sharia, over heel Indonesië te laten gelden? Dit wetsvoorstel werd echter niet aanvaard, maar de sharia is wel van kracht in Aceh (Noord-Sumatra).
- Indonesiërs 3x per dag rijst eten
- De rijsttafel door de Nederlanders geïntroduceerd is in Indonesië. Indonesiërs eten alleen rijsttafel bij feestelijke gelegenheden, zoals de Ramadan.
- Het normaal is om met je handen te eten in Indonesië (soms krijg je niet eens bestek!)
- Je altijd met je rechterhand eet en dingen aanpakt of afgeeft met rechts. Je linkerhand is onrein.
- Mannen vaak een enorm lange pinknagel hebben. Dit is om te laten zien dat ze geen fysiek zwaar werk doen, wat dus meer aanzien geeft. 
- Als je uitgenodigd wordt bij een gezin om te eten je je bord niet helemaal leeg moet eten. Anders denken ze dat je nog honger hebt en krijg je nog een vol bord met eten.

Vanuit Padang nam ik de bus richting Samosir eiland, het eiland dat gelegen is in het grootste vulkaanmeer van Indonesië. Het hele eiland is dus technisch gezien een gigantisch grote vulkaan, die nu uiteraard niet meer actief is, in tegenstelling tot een hoop andere vulkanen in Indonesië. In de 20 uur durende busrit heb ik heel wat nieuwe vrienden gemaakt met locals die ook die kant op gingen. Aangezien het laagseizoen is op dit moment was ik de enige westerling in de bus en dat was natuurlijk al een hele attractie op zich (vonden zij). En zoals overal in Indonesië waren deze mensen zo onwijs lief en wilden ze maar al te graag met mij communiceren. Alleen spreken zij geen Engels en ik geen Indonesisch, waardoor onze communicatie uiteindelijk veranderde in het uitwisselen van voedsel. Wat ik overigens een uitstekende manier van communiceren vond. En nu is het onbeleefd om voedsel te weigeren dus at ik alles netjes op, tot noodles aan toe die mij om 5 uur 's ochtends werden aangeboden als ontbijt. Na de 20 uur in de bus was het tijd om afscheid te nemen van mijn nieuwe Indonesische vrienden en rolde ik weer 10 kilo zwaarder de bus uit richting de ferry die mij naar het eiland zou brengen. Onderweg naar mijn ferry werd ik aangesproken door een mannetje die tot ter hoogte van mijn navel kwam en die mij voor een leuke prijs een accommodatie kon aanbieden op het eiland inclusief pick up met scooter op het eiland. Helemaal perfect en voor 6 euro per nacht had ik een eigen kamer met uitzicht op het water. En inderdaad stond er aan de andere kant van het water iemand klaar om mij naar mijn overnachtingsplek te brengen achterop de scooter en heuveltje op. Een goede manier om je buikspieren te trainen met een 15 kilo zware backpack op je rug (wat ik overigens wel goed kon gebruiken na al het eten van in de bus). 
   

Het eiland zelf is volledig gebaseerd op toerisme, maar als het zo ontzettend laagseizoen is zoals nu, is het er behoorlijk uitgestorven. Ik kreeg uiteindelijk zelfs het idee dat ik samen met nog 2 andere de enige westerling was op het eiland. Lekker rustig dus en niet zo toeristisch was best wel eens lekker na Bali. Het echte Indonesische leven kon je hier nog goed zien. Die middag was het tijd  om eens een wandelingetje te maken over het eiland richting het dorpje voor een hapje eten. Waarbij ik tijdens mijn wandeling belaagd werd door een 16-jarig jochie op een scootertje met iets te veel hormonen. Aangezien het knulletje niet groter was dan mijn schouder en ongeveer de helft van mijn gewicht was kon ik hem wel aan om hem even, middels een paar klappen op z'n muil, weer op z'n plaats te zetten. Ik zag welke kant het knulletje heen reed en volgde hem waarbij ik hem even later op z'n schouder tikte om vervolgens z'n gezicht een kleine verbouwing te geven. Maar in mijn uithaal besloot het jongetje het op het rennen te zetten wat nogal een hoop bekijks gaf van de omringende dorpelingen. En om een lang verhaal kort te maken, ik kwam via via in contact met de familie van het jochie waar ik vervolgens mijn verhaal had gedaan over het voorval. De familie beloofde mij het jongetje te straffen en verontschuldigde zich beschamend. Die avond had ik heerlijk gefrituurde balletjes als avondmaaltijd! ;-)

De volgende dag had ik toertje om het eiland geboekt achterop de scooter bij een gids. Samen reden we over het halve eiland waarbij je een goed beeld kreeg van hoe de locale bevolking hier leeft. De Bitak bevolking komt hier oorspronkelijk vandaan en vandaar dat je hier ook overal die authentieke huizen nog ziet waar deze bevolking nu en vroeger in leefde. Het zijn prachtige huizen gemaakt van hout en stroo (of golfplaat tegenwoordig) en geven het echte beeld van Indonesië wat ik had als ik aan dit land dacht. Onderweg kwamen we een van de weinige westerlingen tegen die ook achter op de scooter zat met een gids en met z'n vieren vervolgden we onze route. Door kleine dorpjes en langs prachtige bergroutes had je een mooi uitzicht over het eiland. Onderweg stopte we voor een locale lunch waarbij je geacht werd om met je vingers te eten, zo ontdekte wij althans nadat het bestek uitbleef...  2 Nachten op dit eiland was voldoende om een goed beeld te krijgen, dus besloot ik om de volgende dag weer verder te trekken richting het noorden van Sumatra.

Met een soort mini busje vervolgde ik mijn reis richting de de jungle, naar een Bukit Lawang om precies te zijn. Een mini dorpje dat aan de rand van de jungle ligt. Maar voor ik daar was moest ik eerst nog even de reis ernaartoe zien te overleven. En dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De chauffeur die wij hadden hechtte niet zoveel waarde aan welke verkeersregel dan ook en ook niet aan zijn eigen leven of dat van ons. Nu heb ik inmiddels wel wat meegemaakt qua rijgedrag van de lokale bevolking, maar dit sloeg echt alles. Hij reed echt als een idioot en naarmate de reis vorderde schatte ik mijn kansen dat ik überhaupt levend aan zou komen in de jungle op 10%. Uiteindelijk heb ik maar gewoon m'n ogen dicht gehouden en schietgebedjes gedaan dat dit snel voorbij zou zijn. En gelukkig wisselde we na 3 uur van busje en dus ook van chauffeur, halleluja!! Mijn levensverwachting was ineens weer met 60 jaar toegenomen. Deze chauffeur lapte slechts 50% van de verkeersregels aan zijn laars, maar dat was niet anders dan dat ik inmiddels gewend ben. Slapen was echter onmogelijk in het busje want de laatste 3 uur naar Bukit Lawang was over een weg waar ze hier en daar een stukje asfalt hadden liggen. De gaten in de weg hadden formaten van kraters aangenomen, dus wederom hadden mijn organen weer een herstructurering ondergaan in mijn lijf. Al de 5e keer denk ik tijdens mijn reis. Mijn hart begeeft zich inmiddels in m'n linkervoet en m'n darmen ter hoogte van m'n knie. Maar goed, na deze interessante reis was ik dan eindelijk aangekomen in mijn guesthouse. We werden in het dorp verwelkomd met een flinke regenbui en wist in ieder geval zeker: ik ben in het regenwoud! Het guesthouse waar ik verbleef lag aan de voet van het regenwoud en middels een spannende hangbrug over de rivier kon je er komen. Die avond gelijk een gids gevonden waarbij ik mijn tour had geboekt door de jungle voor de volgende dag. Ik had besloten om een trekking van 1 dag te maken door de jungle waarbij we als het goed is Orang-Oetans zouden gaan zien. Spannend!!

 

Als een klein kind stond ik de volgende dag te trappelen om de jungle in te gaan, laat maar komen die Orang-oetans. Zoals zo vaak gaan de dingen altijd net iets anders dan je gedacht had, dus de gids die ik geboekt had zou later pas komen en ik zou eerst met een andere gids op pad gaan, waarbij ik later weer herenigd zou worden met mijn eigen gids. Nou zoals je misschien al kunt raden heb ik mijn eigen gids nooit meer terug gezien. Maar ach, ik had een gids en hij sprak Engels en het mooiste was nog dat ik hem helemaal voor mezelf alleen had. Een privé gids voor dezelfde prijs, wat wil je nog meer! Al na 30 minuten lopen kwamen we de eerste Orang-oetan tegen en ook nog met baby. Echt adembenemend mooie beesten en je kunt ze van zo dicht bij zien. Wat voelde ik me op dat moment gelukkig en dankbaar dat ik dit mag meemaken! Wauw, wauw en nog eens wauw!! Na 20 minuten als een soort klein kind dat voor het eerst een dier ziet, gestaard te hebben naar deze apen was het tijd om weer verder te trekken. Voordeel van een privé gids is dat je zelf kan bepalen wanneer je verder loopt. Een uurtje verder kwamen we de volgende Orang-oetan alweer tegen en wederom met baby, deze was nog wat kleiner dan die andere. En terwijl ik op de grond ging zitten om het beest rustig te bekijken en foto's te maken, kwam de moeder met het kind rustig op me afgelopen om eens te bekijken wat ik allemaal aan het doen was. Mijn gids zei dat ik rustig kon blijven zitten en dat ze me niks zou doen. En inderdaad de moeder kwam op een meter afstand met d'r baby tegenover me zitten en zo hebben we een tijdje gezeten. Prachtig om oog in oog met deze dieren te staan die hier in het wild leven. De baby was zo nieuwsgierig en probeerde steeds m'n camera te pakken. Na een tijdje vond de moeder het weer welletjes en ging rustig verder lopen met de baby op de rug. Zo rustig en vriendelijk zijn deze beesten, je zou ze haast gewoon even willen knuffelen! Inmiddels hadden andere toeristen deze aap ook ontdekt dus vond ik het weer tijd om verder te gaan. 

Wist je dat:
- Orang-oetangs alleen nog in het wild leven op Sumatra en Borneo
- er jaren geleden een opvangcentrum voor deze dieren hier in de jungle was, waar deze beesten opgevangen werden en weer vrijgelaten
- alle apen inmiddels weer vrij gelaten zijn in de jungle
- het opvangcentrum verwoest is door de tsunami van 2004
- er 700 Orang-oetans in de jungle bij Bukit Lawang leven, waarvan er 200 uit het opvangcentrum komen 
- er naast de Orang-oetans ook de Sumatraanse tijger, Gibbons, Toecan en olifanten ik dit oerwoud leven.

Aangezien we de Orang-oetans al gespot hadden was het tijd om eens op zoek te gaan naar Gibbons. Hoe vet zou het zijn om die ook in het wild te zien hier!? Maar deze dieren verstoppen zich hoog in de bomen en zijn een stuk lastiger te vinden. Ook verplaatsen ze zich sneller waardoor je vaak als een mongool door de jungle aan het rennen bent, omhoog kijkend en struikelend en ze uiteindelijk nog niet gezien hebt. Maar gelukkig maken ze een herkenbaar geluid wat je door de hele jungle hoort en beantwoord mijn gids hun geroep met een soort zelfde geluid (het klonk net als zo'n bandje wat ze in Blijgaarden ook afspelen in de  tropische tuin). Na ongeveer 2 uur trekken dacht mijn gids wat gevonden te hebben. Maar dat was natuurlijk niet op de paadjes die al bewandeld waren door andere toeristen, nee echt dwars door de jungle. Als een soort Freek Vonk rende we dwars door de jungle op zoek naar de Gibbons. En ja hoor, daar waren ze, hoog in de boom, wel 3 stuks en ook nog een baby Gibbon! Nu kon m'n dag al helemaal niet meer stuk! Een uur hebben we gebiologeerd naar de beesten staan kijken, waarbij we steeds met ze meerende als ze zich hoog in de bomen weer verplaatste. Ik zag aan mijn gids dat hij ook erg tevreden was met dit resultaat aangezien de kans om Gibbons te zien in het wild niet heel groot is. Zeker niet als je met een groepje toeristen bent, dan kun je je niet zo snel verplaatsen en maak je toch meer geluid. Had ik wederom weer even geluk met m'n privé gids! :-) 
We sloten de dag uiteindelijk af bij een waterval om daar heerlijk af te koelen. Met een eindresultaat van 7 Orang-Oetans, 6 Thomaslee apen, 3 Gibbons + baby, 1 Toecan en een stijve nek van het omhoog kijken, kan ik wel zeggen dat dit een meer dan geslaagde dag was! :-)
     

Met de trein ging ik vervolgens van Bandung naar Yogyakarta. En dit was niet zomaar een treinreis, nee dit was tot nu toe de mooiste treinreis die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Ook als je niet met de trein ergens naar toe zou moeten, zou ik deze trein gewoon nemen, al is het alleen maar voor de prachtige reis. Je rijdt tussen de vulkanen en de rijstvelden door en met de prachtige natuur om je heen is het uitzicht echt adembenemend! Aangekomen in Yogjakarta had ik op aanraden van een andere backpacker een hostel geboekt in een soort gigantische villa voor een prikkie. Met niemand verder in het hostel had ik het hele huis voor mezelf! Maar als je alleen reist wil je soms ook even met andere reizigers praten en aangezien die optie er duidelijk niet was in dit hostel ging ik maar eens een rondje lopen door de stad. Wie weet kom je zo nog leuke mensen tegen op straat.  De stad zelf heeft een hele leuke sfeer met veel kraampjes en barretjes. Aangezien het ook hier laagseizoen is, is het er qua westerlingen behoorlijk uitgestorven. Zelfs de backpackerstraat van Yogjakarta leek een beetje verlaten. Maar ondanks dat kwam ik toch een Zwitserse jongen tegen op straat met wie ik een tijdje heb staan praten. Hij besloot de volgende dag ook maar naar mijn hostel te verhuizen en zo hadden we de villa voor ons twee. Ik besloot de volgende dag een nieuw wereldwonder te gaan bezoeken, de grootste boeddhistische tempel in de wereld. Oftewel de Borobudur. Aangezien ik van mijn dansvriendinnetjes allerlei excursies had gekregen voor over de hele wereld bij mijn afscheid, kon ik deze tempel gaan bekijken met een eigen gids. En zowaar was dit ook nog een Nederlands sprekende gids. Een Indonesische man die zichzelf via boeken en bandjes Nederlands had geleerd en nog vloeiend ook, bijzonder knap als je het mij vraagt. Middels een tour van ongeveer een uur kreeg ik heel wat te weten over de tempel en over het boeddhisme. Best een beetje triest om toe te geven dat ik nu pas na bijna 6 maanden in Azië precies weet wat het boeddhisme inhoudt... Maar beter laat dan nooit. Na een uur met de gids kon ik zelf nog even rondlopen door de tempel en uiteraard wat foto's maken. Wederom was ik, tot mijn grote verbazing, de enige westerling in de tempel wat uiteraard weer resulteerde in heel wat fotoshoots met locals die de tempel ook bezochten. In plaats van foto's van de tempel te maken, zoals ik deed, vonden zij het veel interessanter om foto's van mij te maken. Dus met spierpijn in de lachspieren vertrok ik uiteindelijk weer om dit prachtige wereldwonder achter me te laten en de volgende dag weer in de trein te stappen, dit keer niet alleen maar met m'n nieuwe Zwitserse reisbuddy. Samen waren we onderweg om nog iets veel bijzonderders te gaan zien.

We waren onderweg om een vulkaan te gaan zien en niet zomaar een, maar een van de meeste actiefste vulkanen van Azië: de Bromo vulkaan. De vulkaan was zelfs zo actief op het moment dat wij er waren dat het nog even de vraag was of we wel de krater konden betreden zonder dat we overspoeld zouden worden met lava. Maar eerst moesten we nog bij die vulkaan zien te komen. De 9 uur durende treinreis hadden we overleefd maar nu nog bij het dorpje zien te komen wat aan de voet van de vulkaan ligt. Die avond konden we volgens de locals geen busje meer krijgen dat die kant op ging, dus zat er niks anders op dan hier te overnachten en het de volgende ochtend nog maar eens te proberen. We werden aangesproken door een Spaans koppel dat ons begeleide naar een hotel in de buurt van het station waar zij ook zaten. Als koppel kon je daar voor een redelijke prijs een kamer krijgen maar dit mocht alleen als je als man en vrouw getrouwd was met elkaar. Dus waren de Zwitser en ik plotseling getrouwd, hoe snel kan het gaan :-p. De volgende ochtend gingen we op voor poging 2 om richting de vulkaan te komen. Nu hadden we uiteindelijk de minivan gevonden die ons ernaartoe kon brengen, maar die vertrok alleen als het busje helemaal vol was, wat dus nog wel een uur of 8 kon duren, of 12 uur of 20 uur of het busje vertrok gewoon helemaal niet. Typisch een situatie waarbij ik zou willen zeggen: Welkom in Azië.... Zucht. Wij waren met 2 en de bus was pas vol met 15 mensen. Dus kon ik uiteindelijk, na deze moeilijke rekensom opgelost te hebben, de conclusie trekken dat we nog 13 mensen ergens vandaan moesten toveren die ook die kant op moesten. Maar waar vind je 13 toeristen in een dorpje waar verder geen hond is, laat staan in het laagseizoen!? Iedere 'normale' toerist boekt schijnbaar deze attractie met een volledig georganiseerde tour, waardoor wij als echte 'backpackers' nu een probleempje hadden. Na 4 uur wachten hadden we uiteindelijk in totaal 5 mensen bij elkaar gevonden en was mijn geduld inmiddels ver te zoeken. Een van de weinige momenten tijdens mijn reis dat ik spijt heb dat ik geen georganiseerde excursie had geboekt. Om het busje uiteindelijk toch te laten vertrekken moesten we voor de overige 10 lege stoelen gaan betalen, dus kwamen mijn onderhandelingsskills weer de hoek om kijken waardoor het eindelijk maar 5 lege stoelen waren waarvoor we moesten betalen. En nu gas op die lolly, ik wil die vulkaan zien!

In het busje hadden de Zwitser en ik vrienden gemaakt met een Frans koppel dat hetzelfde plan hadden als wij, namelijk de vulkaan gaan bekijken maar dan zonder entreegeld te betalen. Dit zou ons rond de 20 euro per persoon gaan schelen dus was dit meer dan de moeite waard om eens uit te gaan zoeken hoe we dit zouden gaan aanpakken. Er zou een geheime route zijn die je kunt bewandelen om zo bij de krater uit te komen zonder langs het entreegeldpoortje te komen. En inderdaad die route was er, een stuk makkelijker dan gedacht kon je in een uurtje naar de vulkaan lopen door een soort kraterlandschap met leegte en en nog meer leegte om je heen. Wat een bizar landschap om te zien. Al het leven wat er ooit was is volledig verwoest door de uitbarstingen van deze vulkaan. En met zo'n 50 uitbarstingen alleen al in de afgelopen 200 jaar, waren de resten overal nog goed te zien. Die middag besloten we om met z'n vieren de krater in te gaan zodat het lekker rustig zou zijn. Ik had van anderen gehoord dat het super toeristisch is dus vreesde een beetje voor het ergste. Maar niets was minder waar, het was uitgestorven, wij vieren waren de enige in de krater en met de lava die omhoog spoot uit de krater elke halve minuut begonnen we ons af te vragen of dit misschien een teken was waarom we de enige waren. Misschien was de krater inderdaad gesloten omdat het te gevaarlijk is om de krater in te gaan, maar dit konden wij niet weten omdat we 'illegaal' naar binnen waren gegaan. Maar je bent een avonturier of je bent het niet en met de 'YOLO' gedachte in ons achterhoofd daalde we verder af de krater in om een goed beeld te krijgen van dit bijzondere natuurwonder. Nog nooit had ik actieve vulkaan gezien, laat staan van zo dichtbij. Met de adrenaline die door mijn bloed stroomde liepen we een halve ronde om de krater. Elke mini uitbarsting van de vulkaan ging gepaard met heel wat lawaai die eerst uit de vulkaan opborrelde en zo wist je precies wanneer er weer nieuw lava omhoog zou spuiten. Een prachtig gezicht en bijzonder om zoveel natuurgeweld van dichtbij te zien. Dit is zeker een van mijn meest memorabele momenten van mijn reis tot dusver. Ongelooflijk mooi!!! 
       

Naarmate de zon steeds verder onderging werd lava natuurlijk steeds beter zichtbaar, maar werd de vulkaan ook steeds actiever. De vulkaan begon de lava steeds hoger en hoger te spuiten en de herrie nam steeds meer toe. Tijd om te vertrekken. Volledig bedekt onder een laagje as wandelden we terug door het maanlandschap naar het dorpje. Inmiddels was het pikken donker en was de uitvinding van de zaklamp een zeer dankbare uitvinding geworden. Vlug doken we ons bedje in om nog een paar uurtjes slaap te pakken voordat de wekker weer zou gaan om 3 uur 's ochtends. Want de volgende ochtend gingen we een andere berg omhoog lopen om vanaf daar een bijzonder mooi uitzicht te hebben op de vulkaan met zonsopkomst. Je kon dit natuurlijk ook per jeep of paard doen, maar wij letten op de kleintjes dus besloten we dat omhoog lopen de goedkoopste en gezondste optie zou zijn. Met een hike van anderhalf uur omhoog kwamen we uiteindelijk net op tijd met verzuurde kuiten en een bezwete rug bij het uitzichtpunt aan. Leuk om te weten is dat alle toeristen in de jeeps en ter paard het hoogste uitzichtpunt kiezen om de zonsopkomst te zien, waardoor er zo'n 500 mensen opgepropt bij elkaar staan. Wij daarentegen stonden 1 uitzichtpunt lager, zo'n 100 meter eronder, waarbij we deze plek met maar 5 andere toeristen deelden. Het uitzicht op de mount Bromo was mooi met de andere vulkanen erachter. Echter de zonsopkomst vond ik een beetje tegenvallen, maar dat zal meer aan mij liggen doordat ik inmiddels verwend ben door prachtige zonsopkomsten in Bagan (tempels in Myanmar). 

Terwijl wij na de zonsopkomst afdaalden richting het dorpje zag je in een grote stoet alle jeeps richting de krater rijden. Nu begreep ik inderdaad waarom mensen zeggen dat dit zo toeristisch is. Het gaat er dus om wanneer je ergens bent en waar precies. Voor mij was de Bromo vulkaan alles behalve een toeristische belevenis geweest. Gelukkig! Die ochtend besloten we als viertal verder te trekken naar vulkaan nummer 2, de Ieja vulkaan. En dit keer maar niet meer op eigen houtje, maar met een georganiseerde tour, dit om heel wat frustratie en tijdverspilling te voorkomen. En zo belandden we in een super gezellige groep met jongeren met wie we de krater van de Eija vulkaan zouden gaan betreden. Na 7 uur in het minibusje waren we aangekomen in het hotel waar we die nacht zouden gaan slapen. Al vind ik slapen een veel te ruim begrip in deze situatie, aangezien onze wekker al om middernacht ging. Dus rond 9 uur doken we ons bedje in en na 3 uurtjes slaap en 2 wallen in aangroei sprongen we het bedje weer uit en het busje weer in op weg naar de krater. De Ieja vulkaan is naast de vulkaan op IJsland de enige vulkaan ter wereld waar je 'het blauwe vuur' kunt zien. En dit schept natuurlijk wel wat verwachtingen. In het aarde donker liepen we eerst de vulkaan op waarbij de weg ernaartoe een stijltepercentage van 50% had (ik overdrijf niet!). Dus met verzuurde benen en een hartslag van 200 kwamen we aan bij het punt dat de gasmaskers opgezet moesten worden en kon de afdaling worden ingezet, de krater in. De gasmaskers waren ervoor zodat je de schadelijke zwavelzuren niet in zou ademen die de vulkaan produceert. De stank in de vulkaan was dan ook behoorlijk en is goed te vergelijken met een paar duizend rotte eieren. In de krater aangekomen was er 1 vlam die inderdaad de kleur blauw had, maar dat was het dan ook wel een beetje. Misschien waren mijn verwachtingen wat te hoog of waren mijn herinneringen aan de geweldige Bromo vulkaan nog te vers, maar een beetje een tegenvaller was het wel. Desalniettemin was zeker bijzonder en de hele ervaring met de gasmaskers en de 5000 andere toeristen die hetzelfde plan hadden maakte het alsnog een belevenis die ik niet had willen missen. Maar het hoogtepunt van de vlam zelf viel een beetje in het niet. Het uitzicht over het meer nadat de zon was komen opdagen was wel erg mooi. Dit meer was overigens zo heet en zo vergiftigd van de zwavel dat er geen bacterie in wilt leven. Dus voor de suïcidale onder ons, ga hier vooral even een duik in nemen. 

       
Na een weekje met de Zwitser opgetrokken te hebben was het tijd om afscheid te nemen, hij gaat verder rondtrekken door Indonesië terwijl mijn reis door Indonesië bijna ten einde is. Met een groepje van 5 mensen van de vulkanentour gingen we naar Bali, terug naar waar mijn reis begon door Indonesië. Vanaf hier zou ik mijn vlucht hebben richting Australië, maar niet voordat ik eerst nog 2 relaxte dagen op Bali zou hebben. Met ons clubje besloten we in hetzelfde hostel te verblijven als waar ik 5 weken eerder verbleef, waardoor we overdag lekker konden relaxen aan het zwembad en 's avonds konden genieten van een heerlijk buffet in Skygarden voor nog geen 6 euro. Leuke vrienden om me heen, een fijn zwembad en lekker eten, een betere manier om mijn reis door Indonesië en gelijk door heel Azië af te sluiten bestond er haast niet. 

Na 6 maanden Azië is het dan eindelijk tijd geworden om dit hoofdstuk af te sluiten en voet aan land te zetten in een nieuw continent. Een land waar ik vroeger alleen maar van kon dromen dat ik er ooit eens naar toe zou kunnen gaan, een land helemaal aan de andere kant van de wereld. Ik heb het natuurlijk over Australië! De afgelopen 6 maanden door Azië waren een droom, een geweldig avontuur met prachtige natuur en bovenal heel veel nieuwe vrienden. Indonesië was letterlijk de kers op de taart en kan ik zeker als hoogtepunt van mijn reis beschouwen. Wat een onvergetelijk mooi land en lieve mensen. Maar ook zo groot, dus een goed excuus om hier snel weer naar terug te gaan! Nu op naar een nieuw avontuur: De Roadtrip door Australië! 

Veel liefs, 
Marlon