Bali: toeristisch, maar nog steeds zo adembenemend mooi!

Aangekomen op Bali, verbleef ik eerst nog 3 dagen in Kuta voordat ik mijn ouders van het vliegveld op zou halen en we naar Ubud zouden gaan. Kuta is echt het Lloret de Mar van Bali. Met stranden en onwijs veel barretjes kun je je 's nachts helemaal klem zuipen en dan overdag je lekker laten verbranden op het strand met een kater. Nu houd ik in Europa al niet echt van dit soort vakanties dus hier had ik daar ook weinig behoefte aan. De voornaamste reden dat ik in Kuta verbleef, was dat het dicht bij het vliegveld ligt. Ik had een hostel uitgekozen met een zwembad zodat ik overdag lekker kon chillen en zwemmen. De volgende dag was het tijd om even een rondje te maken door het stadje en een pinautomaat te zoeken. In mijn zoektocht naar het pinautomaat kwam ik een Deen tegen die dezelfde hobby had uitgekozen en samen gingen we dus op zoek. Nu is het vinden van zo'n automaat meestal niet zo'n probleem, maar of dat hij het ook doet met jouw Nederlandse kaart is meer de vraag. En na 3 automaten hadden we dan eindelijk een machine gevonden die niet onze kaart gelijk weer uitspuugde.

De Deen en ik hadden even contactgegevens uitgewisseld zodat we die avond nog even een drankje konden doen. En het drankje werden een paar flessen die we deelden met nog wat andere gasten van zijn hotel, waar we er gelijk maar een poolparty van hadden gemaakt. Want we moesten zoveel mogelijk uit deze dag halen als kon aangezien het de volgende dag Silent day zou zijn. Een dag waarbij je niet op straat mag komen en je 24 uur lang moet bezinnen. Het liefst ook nog zonder te eten en te drinken en zonder elektriciteit. Maar voordat deze dag gehouden werd, was er een groot feest in de stad. Met grote poppen die het kwaad en de duivel uitbeeldde werd het feest ingeleid. Met een hoop muziek en dans kon je kijken naar de verschillende poppen die een verhaal vertelde. Voor de toeristen hadden ze speciale VIP plekken vooraan het podium waar je de hele voorstelling goed kon zien. De lokale bevolking zat opgepropt een stuk verder in de straat te kijken via een groot scherm. Helemaal eerlijk vond ik dit niet, maar alles voor de toeristen hier schijnbaar. Het feest ging tot diep in de nacht door net als ons feestje aan het zwembad. De volgende ochtend maar heel lang uitgeslapen want verder kon je toch niks doen. Iedereen had eten en drinken ingeslagen en met alle gasten van het hostel zaten we opgesloten voor 24 uur lang. 'S avonds ging ook het licht nog eens uit, want in het donker kun je nog beter bezinnen! Dus met kaarsen en zaklantaarns hebben we het toch nog gezellig gemaakt en droop iedereen vroeg af richting bed. 
   

De volgende dag was het dan eindelijk zo ver, de grote dag! Papa en mama zouden arriveren op Bali. Met een taxi-chauffeur reed ik die avond richting het vliegveld en zouden vervolgens met dezelfde chauffeur ook gelijk richting Ubud reizen, onze verblijfplaats voor de komende 2 weken. Tussen alle chauffeurs van resorts die badgasten kwamen oppikken stond ik te zwaaien toen mijn ouders dan eindelijk door de deuren van de arrivalhal kwamen. Echt vreemd om je ouders weer te zien na 5 maanden, was zelfs een soort zenuwachtig hihi. Het weerzien was heel fijn en de klap van de warmte was heel groot voor m'n ouders. Vanuit 0 graden in Nederland naar 30 graden op Bali, dat is best even wennen. Lekker de auto in met airco en op naar Ubud. Onderweg konden ze gelijk even een kleine impressie krijgen van het verkeer en het rijgedrag van de lokale bevolking. In Ubud hadden m'n ouders een appartementen gehuurd met buitenkeuken, 2 aparte slaapkamers en een soort woonkamer maar dan buiten, helemaal perfect voor 2 weken! En een lekker bed dat ik had!! Wat een luxe voor mij na 5 maanden hostels. De volgende dag was het tijd om Ubud maar is te gaan verkennen. De warme kleding werd vervangen door de korte broek en t-shirt en zo gingen we met z'n drieën op pad. Nu is Ubud en Bali in z'n geheel erg toeristisch en relatief westers in vergelijking met de rest van Indonesië, maar dit was wel goed zodat de cultuurshock voor m'n ouders niet al te groot zou zijn. Maar desondanks keken m'n ouders hun ogen uit. Dingen die voor mij inmiddels heel normaal zijn, zagen zij voor de eerste keer. Zoals de vele scooters op de weg, de chaos van het verkeer, de armoede hier en daar en de andere kleding van de mensen. Maar vooral de hoeveelheid die men hier kan vervoeren op een scooter verbaasden ze nog het meest. Erg grappig om dit te zien, want zo keek ik er ook naar 5 maanden geleden. 
        
Ubud is een leuk toeristisch stadje in het midden van Bali met een hoop restaurantjes en een leuke sfeer. Vanuit dit plaatsje kun je gemakkelijk allerlei uithoeken van Bali zien en was het dus ideaal om te verblijven. In Ubud zelf hadden m'n ouders al gauw een koffietentje gevonden met de lekkerste cappuccino van Ubud, m'n vader helemaal blij! Hier en daar een beetje rondgevraagd wat te doen en te zien op Bali en zo kregen we een beetje een idee hoe onze week eruit zou komen te zien. Aan toeristen bureaus en taxi-chauffeurs geen gebrek hier want die zitten er werkelijk op elke hoek van de straat. Zeker de taxi-chauffeurs zijn met veel, op het irritante na soms. Het beste was dus oogcontact vermijden en gewoon doorlopen. De eerste dag een paar tempels gezien in Ubud en de verbazing bekeken op de gezichten van m'n ouders, zoveel tijd, geld en energie steken in een geloof dat hadden ze nog nooit gezien. Al dat pracht en praal in die tempels, 'overdreven gedoe' zou m'n vader zeggen. Overal waar je loopt op straat moet je uitkijken dat je je nek niet breekt. Niet alleen omdat de stoep zo onbegaanbaar is met hier en daar een gat midden in de weg van een meter diep, maar ook vanwege alle offers die op de grond liggen. In bananenbladeren gevouwen vakjes liggen bloemetjes en rijst die de bevolking offert voor de goden. Het is een heel ritueel die elke dag, dan niet 3x per dag wordt uitgevoerd. Overal waar je bent zie je de mensen dit doen. Met wierook en speciaal water wordt alles gezegend en laten ze de bakjes liggen op de stoep tot de volgende dag er weer een vers offer komt. Het heeft wel iets vind ik, alleen moet je dus wel uitkijken waar je loopt anders ga je per ongeluk op een offer staan. Van alles wordt gezegend en met speciaal water besprenkeld. Van scooters tot aan kleding in de winkel, je kunt het zo gek niet bedenken of het kan wel gezegd worden. Zelfs mij vader is besprenkeld met heilig water, kan die toch maar weer mooi van z'n lijstje afstrepen ;-). 
    

De dag erna besloten we om met een van de 1000 taxichauffeurs op stap te gaan een een paar tempels te gaan zien met buiten Ubud. Nadat ik even mijn, toch wel bijzonder goede, onderhandeling skills had laten zien aan mijn ouders, hadden we een chauffeur gevonden. Ik had zelfs zo goed onderhandeld dat uiteindelijk de chauffeur het ook wel wat weinig vond, te merken aan zijn humeur die, naarmate de reis vorderde, er niet bepaald beter op werd. Geen goede reclame voor hem als taxi, want in tegenstelling tot deze man, zijn verder alle mensen hier super vriendelijk. Het is gewoon opvallend hoe aardig de lokale bevolking hier is. Heel rustigjes aan liepen we door de tempel waar we steeds even op een muurtje in de schaduw gingen zitten, omdat mijn ouders toch wel erg veel moeite hadden met de hitte. Een temperatuurverschil van 35 graden in 24 uur is toch wel heftig. In een van de tempels was een heilige bron (zoals er zoveel hiervan zijn in Ubud, is het nog niet heilig, dan maken ze het wel heilig. Tot aan het kleinste pisstraaltje dat uit de muur komt). Met een sarong aan mocht je in het water en jezelf even lekker zegenen, of afkoelen, het is maar net hoe je het noemen wilt. Die sarongs hadden we eerder bij een andere tempel gekocht, want die moet je in elke tempel om je middel knopen. Bedekte schouders doen ze hier blijkbaar niet aan, als je maar wel zo'n verdomde sarong om je heupen bindt. En nu wordt je er hier mee doodgegooid overal, dus keuze genoeg! Ik mijn nieuwe sarong om m'n nek geknoopt over m'n bikini en hup dat heilige water in. Geen idee wat de bedoeling nu precies was, dus ik deed gewoon maar precies wat de anderen ook deden. Integratie ten top zou ik dit willen noemen. Kunnen sommigen in Nederland nog een voorbeeld aan nemen :-P. Na m'n hoofd onder 36 fonteintjes te hebben gehangen was ik wel genoeg bevochtigd en had ik mezelf meer dan heilig verklaard. Maar tot mijn verbazing ging toch niet iedereen gelijk op z'n knieën als ik eraan kwam, misschien had ik dan toch iets verkeerds gedaan (misschien had ik fonteintje 23 over moeten slaan). Ik was in ieder geval lekker afgekoeld en dat was eigenlijk wel het belangrijkste, dat ik nu gezegd ben is een leuke meepakker. 
      

Samen met m'n ouders, die nog steeds van de ene verbazing in de andere vielen, gingen we door naar de volgende tempels. Dat alles hier zo goedkoop was konden ze niet begrijpen. De volgende tempel was geplaatst in een soort vallei waar de koning een paar honderd jaar geleden woonde en ook begraven zou liggen. De route ernaartoe was wel te doen, maar om weer boven te komen moet je ook die verdomde trap weer op. 300 Treden verder en 7 liter zweet verloren waren we weer boven. Tijd om terug te keren en wat eten te gaan zoeken voor het diner. We hadden een tentje gevonden vlakbij ons appartement waar ze allerlei Indonesische tapas hadden, erg lekker en een leuk idee wat voor ons alleen een beetje verkeerd uitpakte. M'n vader werd er hondsmisselijk van en uit alle gaten kwamen de gerechten er weer uit. Dat werd voor hem in bed blijven, waardoor de volgende dag m'n moeder en ik met z'n tweetjes over waren. We besloten een mountainbike te huren en rond de rijstvelden te gaan fietsen die achter ons appartement gelegen waren. Maar na ons fruitsapje in een prachtig gelegen restaurantje begon ik mij ook steeds beroerder te voelen. Het zal toch niet... En ja hoor daar ging mijn fruitsapje weer voorbij. Pff en nu moesten we nog terug zien te komen bij het appartement... M'n arme moeder heeft gelukkig soms geholpen om m'n fiets weer de heuvel op te duwen. Gauw naar huis gefietst en ook ik mijn bedje in. Na een paar uur slaap voelde ik me gelukkig alweer een heel stuk beter en kon er nog net een boterhammetje met hagelslag in, heerlijk!! 
    
De volgende dag was de hele familie van de Graaf weer opgeknapt en hadden we een rustig dagje ingepland. Uiteraard was het een standaard ritueel geworden om cappuccino te halen bij ons, inmiddels zo favoriete koffietentje. Ook hadden we een verrukkelijk ontbijt gevonden voor een prikkie om de hoek van ons verblijf. Helemaal volvreten zodat je pas weer een beetje trek had rond het avondeten. Weer een beetje rondgewandeld door Ubud en uitgezocht wat we de komende dagen wilden gaan zien. Ondertussen kon m'n vader een beetje zijn Engels oefenen op de markt, want door zijn enorme talenknobbel zei hij dankjewel op z'n Frans: merci en goedemorgen was nog steeds Morgen op z'n Duits. Tja wat wil je als je zoveel talen beheerst, dan ga je alles door elkaar. Maar na 2 weken op Bali was dankjewel soms verandert in 'Danke' en hallo werd 'Bonjour'. Ach met 34 verschillende talen in Indonesië is het ook bijna onmogelijk om ze allemaal vloeiend te spreken. Maar alle gekheid op een stokje, ik had m'n vader nog nooit Engels horen praten en uiteindelijk had hij toch maar mooi hele gesprekken gevoerd met onze chauffeur in het Engels, ben trots op je Pa! Maar de onderhandelingen voerde m'n moeder en ik toch nog steeds, m'n vader had als taak om op tijd weg te lopen zodat de prijs nog verder om laag ging, prima team dacht ik zo. En zo hadden we voor de volgende dag een goede chauffeur gevonden voor een mooie prijs die ons de hele dag rond ging rijden. We besloten om naar de Batur vulkaan en het meer ervan te rijden en onderweg zouden we nog even stoppen voor een paar tempels hier en daar en vergeet vooral de prachtige rijstvelden niet. Maar m'n vader was inmiddels al tempelmoe geworden dus van hem hoefde dat niet zo. Bij mij duurde het 3 maanden voordat ik tempelmoe was en bij m'n vader dus 3 dagen. Een echte atheïst in hart en nieren!! 
    

Onze eerst stop waren rijstvelden die prachtig trapsgewijs ophoog liepen de berg op. Het was een mooi gezicht en samen met de gids mochten we tussen de velden doorlopen. Niet helemaal voorbereid op deze glibberige paden maakte we hier en daar een smakker maar dat mocht de pret niet drukken. De lieftallig chauffeur droeg mijn moeder zowat tussen de rijstvelden door (ter informatie, de beste man kwam bij m'n moeder tot aan d'r navel). Hier en daar moet je even wat geld neer leggen en dan konden we weer verder. Na de rijstvelden kwamen we na ongeveer een uur rijden aan bij de vulkaan. Dat het hier overal toeristisch is op Bali kun je goed merken, voor elke scheet die je laat verwachten ze wat geld. Nu zou je denken dat een uitzicht op de vulkaan gratis is, nou niet op Bali, zelfs daar moet je voor betalen. Maar goed we hebben het dan meestal maar over een euro (15000 Roepia). De vulkaan had zijn laatste uitspatting gehad in 1994 en daar kon je de resten nog goed van zien. Een heel bijzonder landschap met gesteende lavastromen hadden zich om de berg gevormd en hier en daar was alweer wat begroeiing. De vulkaan is nog steeds actief maar het blijft voorlopig bij alleen wat pufjes rook. Onderaan de vulkaan was een gigantisch meer met grenzend aan dat meer de zogeheten hotsprings. Dus besloten mijn moeder en ik om ons eens lekker onder te dompelen in dit warme water terwijl mijn vader weer eens op zoek ging naar een kopje cino (cappuccino). Uiteraard zonder enig resultaat, maar zo ging het bijna de gehele reis, overal op zoek naar cappuccino maar nergens hadden ze dat, behalve onze koffietent. Een van de niet westerse dingen waar m'n vader toch wel een beetje moeite mee had in Azië. Cappuccino is toch gewoon een levensbehoefte! En terwijl mijn vader aan een Balinese koffie zat te slubberen werden mijn moeder en ik helemaal zen in het hete water en met een prachtig uitzicht over het meer en de berg. Het was hier een stuk kouder dan in Ubud dus de warmte van het water was best welkom. 

We besloten om onze chauffeur te houden, niet letterlijk natuurlijk zoals een souvenir, maar om hem voor de komende dagen ook nog te boeken. Die man gelukkig en wij gelukkig. Op het reisschema van 'marlon's touroperators' stonden nog een paar leuke activiteiten in het verschiet. Met hier en daar een dagje rust en een kopje cino in het dorp vlogen de dagen voorbij. 'S ochtends lekker eitjes bakken voor ons allemaal als we niet uit ontbijten gingen en lekker boterham met hagelslag eten. Had ik toch wel erg gemist! Ook de stroopwafels, speculaas en drop gingen er als zoete koek bij mij in, echt heerlijk die Hollandse lekkernijen die m'n ouders mee hadden gebracht! Elke dag rust was eigenlijk ook een shop dag. Waardoor m'n ouders uiteindelijk 12 sjaals, 3 hoeden en wat sieraden mee naar huis hebben kunnen nemen. En daar kwam dan ook nog eens mijn zooi bij die ik de afgelopen maanden had verzameld en nu mooi kon overdragen. Dat scheelde mij weer een aantal kilo in m'n backpack. Maar daarvoor terug kreeg ik wel weer wat warme winterkleding die m'n ouders hadden meegenomen. Nu hoor ik u denken, waarom warme kleding?? Maar dit is voor in Nieuw-Zeeland, waar men zo stom is geweest om het 0 graden te laten zijn in onze zomermaanden juli en augustus. Nu ben ik in ieder geval goed voorbereid (hoop ik!).
De laatste dagen hebben we nog een hoop moois gezien op Bali. Zo zijn we naar Tanah Lot geweest, een tempel in het water, maar met laag water kun je er wel gewoon naartoe lopen. Ook hebben m'n moeder en ik gezwommen onderaan een waterval terwijl m'n vader wederom weer op zoek was naar een kopje cino en zijn we gestopt bij de grootste tempel van Bali. Een prachtige rij tempeltjes die een trapsgewijs dak hebben en die omhoog liepen de berg op. Na wederom weer 5 minuten van m'n leven verspeeld te hebben door het voeren van een nutteloze discussie om voor iets te betalen wat gratis is konden we verder lopen. Overal proberen ze hier aan geld te komen, en nu snap ik dat wel, maar soms word je er zo moe van... We konden zogenaamd niet zonder gids de tempels bekijken, maar onze chauffeur had ons al gewaarschuwd dat dit onzin was. Vervolgens waren het geen gidsen die we nodig hadden om de tempels te zien, maar guardians. Wederom weer dikke onzin en wij liepen verder. Na voor de zoveelste keer 250 treden omhoog gelopen te zijn had je een mooi uitzicht over de tempels en het landschap eronder. Gelukkig was het op deze hoogte een heel stuk koeler dus hoefde m'n ouders niet aan het zuurstof en met een koud doekje in de nek gaan liggen. 
   

Onze laatste dag uit was naar de andere vulkaan. Dit was zeker de mooiste route die we gereden hebben  op Bali en met de prachtigste rijstvelden. Onderweg stopte we bij botanische tuinen die gigantisch waren en dus onmogelijk om allemaal te zien. We liepen zo'n 2 uur een rondje en zagen prachtige planten en gigantische bamboestengels. Een heel mooi aangelegd park met een lekkere koele temperatuur, aangezien het boven op de berg ligt. Een stukje verder kwamen we nog een gigantische boom tegen waar we natuurlijk even mee op de foto wilde (inclusief apen). Een mooi uitzicht op het meer en onderaan het meer wederom weer een tempel die we even later nog even hadden bezocht. De laatste tempel van de reis dus dat kon m'n vader nog wel handelen. We zijn ook nog langs een zilversmid gereden waarbij ons gedemonstreerd werd hoe de juwelen hier gemaakt werden. Met open mond hebben we zitten kijken hoe de vrouwtjes hier 7 dagen in de week monnikenwerk zaten uit te voeren. En tja, zeg je Marlon dan zeg je juwelen dus kwijlde ik samen met m'n moeder bij de vitrines van de zilversmid. En ging ik vervolgens naar huis met prachtige oorbellen die ik cadeau heb gekregen van m'n ouders. Echt heel lief! We vervolgden onze reis richting de prachtigste rijstvelden van Bali. In een gigantisch gebied lagen de rijstvelden uitgespreid tot zover je maar kon kijken. Echt een prachtig gezicht en zeker de beste manier om onze reis door Bali mee af te sluiten. 

Al met al kijk ik terug op Bali met zeer positieve gevoelens. Ja het is toeristisch, maar dat stond ons niet echt in de weg. Ik denk niet dat je hier wilt zijn in het hoogseizoen, maar rond deze tijd van het jaar was het perfect. Niet te druk maar wel gezellig wat westerlingen om je heen (je hoeft ze niet te zoeken laat maar zeggen). Bali heeft heel veel te bieden, prachtige natuur, leuke dorpjes en de stranden natuurlijk. Nu hebben wij het strand overgeslagen, maar als je hier erg van houdt kun je hier je lol op! En hou je er niet zo van, net als mijn ouders, dan kun je je dus ook prima 2 weken vermaken. De mensen zijn onwijs vriendelijk en de natuur is gewoon prachtig, zo groen, zo mooi. Dat zie je niet in Nederland. 
 
De volgende dag was het dan tijd om weer afscheid te nemen van m'n ouders. Zij vlogen terug naar Nederland en ik vloog dezelfde tijd richting Jakarta (lees: anderhalf uur later want ik vloog met t***ng Lion Air). Helaas was onze gate verschillend en moesten we afscheid nemen nog voor we door de douane gingen. En om het helemaal mooi af te sluiten dronken we nog even een kopje cino op het vliegveld, hoe kan het ook anders ;-). Dag Pap, dag Mam, bedankt voor de super leuke vakantie op Bali. Ik heb genoten! 

Veel liefs,
Marlon