Één en al schoonheid in Myanmar.

Na wat lichte vertraging door m'n Dengue, kwam ik dan eindelijk in Myanmar aan. We vlogen vanaf Bangkok naar Yangon. In het vliegtuig kwamen we een Italiaans meisje tegen dat in Myanmar woont en werkt. Zij kon ons dus mooi even wat informatie verstrekken over dit, voor mij nog zo onbekende, land. Nadat ik een stapel bankbiljetten had gepind waar je u tegen zegt (150 euro is 200000 Kyat) hebben we met z'n drieën een taxi richting het centrum genomen.

Een aantal dingen vielen me gelijk al op in dit land:
- waar zijn alle toeristen??
- alle mannen dragen hier rokken (en vrouwen ook maar anders geknoopt)
- ze rijden in Myanmar aan de goede kant (rechts) van de weg, maar het stuur zit ook rechts. Maar soms ook links. Bijzonder! (De treinen rijden overigens wel weer aan de linkerkant).
- waar zijn alle scooters gebleven!?

Om even op het laatste punt terug te komen, ik hoorde van de Italiaanse dat er een verhaal te ronde gaat waarom scooters en motoren verboden zijn in deze regio van het land. Men zegt dat die wet is ingesteld, nadat een militair was gevallen met de scooter en de volgende dag alle scooters en motoren heeft verbannen uit deze regio. Dit geeft ook wel aan in wat voor militaire dictatuur het land verkeerde. Inmiddels zijn de verkiezingen geweest in het land en is er een vrouwelijke president die het nu voor het zeggen heeft. Althans, als het leger het goed vindt, 25% van de macht valt nog steeds onder het leger en om een wetswijziging door te voeren moet er een meer dan 75% van de regering voor zijn. Dat is democratie op z'n Birmees. Maar met de uitslag van de verkiezingen, zal er denk ik een hoop gaan veranderen in het land komende periode. Zo is er al een week geleden besloten dat de cafés niet meer allemaal om 23.00 uur dicht moeten (maar om 24.00 uur). Dat maakt het uitgaansleven toch wat leuker in Myanmar. 

Cultuurschok
Je weet pas wat een cultuurschok is als je het hebt meegemaakt. Om dit mee te maken moet je in een land of gebied zijn zonder al te veel toeristen. Je weet van te voren weinig van het land en daardoor val je van de ene verbazing in de andere. Je kijkt je ogen uit en de locale mensen staren je verlegen aan. Je ziet dingen die je nog nooit eerder hebt gezien en waarvan je niet eens het bestaan af wist. Een land die dit alles heeft is Myanmar. Wil je is een keer echt een cultuurschok meemaken, kom dan naar Myanmar! Dan weet je pas wat het is ;-).

De eerste 3 dagen in Yangon waren een goede start om een beetje te wennen aan het leven in Myanmar. We hebben veel en lekker gegeten bij alle standjes op straat en hebben de stad bekeken middels een ritje met de trein rondom Yangon. Yangon is de grootste stad van Myanmar en was voorheen de hoofdstad van het land. Naast de treinreis heb ik m'n aller eerste James Bond film gezien in de bioscoop: Spectre. Na een aantal tempels nog gezien te hebben en wat van het nachtleven geproefd te hebben was het tijd om door te gaan naar de stad wat het hoogtepunt van Myanmar schijnt te zijn: Bagan. 

Nog meer opvallendheden:
- de meeste vrouwen (en soms ook mannen) smeren een wit goedje op hun gezicht. Dit dient als zonnenbrand crème en al make up.
- de mannen (heel soms vrouwen) kauwen op een soort vrucht omwikkeld in een blad waardoor hun tanden volledig roze worden. (Zelfs de beste kaakchirurg zou de handdoek in de ring gooien als hij hier de gebitten ziet van de locals). Door hierop te kauwen komt er cafeïne vrij. Soort vervanging van koffie dus. De sappen die vrijkomen door het kauwen spugen ze vervolgens op de grond. Daardoor ligt de hele grond bezaait met roze kwakjes...
- alle auto's toeteren hier naar elkaar. Of er nu wel of geen verkeer is, ze toeteren gewoon graag. 
- op straat zijn een soort biercafes gemaakt waar je als man zijnde wat kan drinken (vrouwen zie je daar niet)
- 1 euro is omgerekend 1375 Kyat (spreek uit als tsjat) waard
- het Birmees geschrift is erg mooi, het bestaat uit hele en halve rondjes die al dan niet aan elkaar geplakt zitten, met hier een daar een uitstulpseltje. 

Terwijl ik nu dit stukje blog schrijf zit ik bovenop een tempel in de stad Bagan, kijkend naar de ondergaande zon en het prachtige uitzicht hier. Bagan is het meest toeristische dorpje van het hele land en als je hier bent snap je heel goed waarom. De voornaamste reden om naar Myanmar te komen is voor toeristen meestal Bagan. Dit dorpje wordt namelijk omringt door zo'n 2000 tempels en pagodes die verspreid staan over zo'n 40 vierkante kilometer. Dat het hier wat toeristischer is en er dus wat meer blonde mensen zijn scheelt mij weer een hoop gestaar. Iets waar ik nog wel erg aan moet wennen. De eerste paar keer ga je toch controleren of je haar misschien raar zit of dat je misschien iets tussen je tanden hebt... Maar nee, blond haar, blauwe ogen en ook nog lang zijn de perfecte staarcombinatie schijnbaar. Inmiddels heb ik er ook al heel wat fotoshoots op zitten met locals die erg graag met me op de foto willen. Vraag me toch ernstig af of die foto van mij nu boven hun bed hangt of een andere leuke plek in huis heeft gekregen :p. Een zwaaiarm sluipt er ook langzaam in van alle mensen die naar je gaan zwaaien, tja dan zwaai je natuurlijk wel zo vriendelijk terug. Iets wat ze schijnbaar erg gelukkig maakt (Voel me net een BB'er (bekende Birmees)).

          

Na een helse busrit van 9 uur kwamen we aan, vanuit Bagan, in Nyaun Shwe , een dorpje dat ligt aan het zogeheten Inle Lake. Vanuit dit dorpje wilde we naar een ander dorpje gaan om het lichtfestival te vieren. Dit wilde we graag doen en hebben we dus ook gedaan, maar vraag niet hoe... Oke, omdat je zo aandringt zal ik het vertellen. We besloten om een gezamenlijke taxi (=opgepropt achter op een truck met nog 15 andere slachtoffers) te nemen richting het feest. De rit zou 1 uur duren, wat uiteindelijk natuurlijk 3,5 uur is geworden. Wat bleek, het gehele land wat uitgestroomd naar dit dorpje voor het festival en laat het dorpje daar nou net niet voor gemaakt zijn. Het leek wel een volksverhuizing van duizenden mensen te voet, per auto of per scooter. De hoeveelheid smog in de lucht steeg per minuut en ik heb waarschijnlijk nog 10x meer smog binnengekregen dan ik al kreeg in Bangkok (ik stel mijn astma goed op de proef hier). Het festival zelf was wel aardig, maar veel te druk. Elk half uur werd er een gigantisch ballon opgelaten met eronder een mandje vol met vuurwerk. Zodra de ballon dan in de lucht was ging het vuurwerk af, wat soms wel 5 minuten lang doorging. Erg mooi, maar zoals te verwachten, ook erg gevaarlijk. Dus zorgde ik ervoor dat ik zo ver mogelijk bij die ballonnen vandaan bleef. En uiteraard ontplofte van 1 ballon het vuurwerk al in het publiek. Er zullen vast heel wat mensen niet alleen dronken naar huis zijn gegaan, maar ook met een aantal brandwonden hier en daar.
De volgende dag was het tijd voor onze trekking van 3 dagen. 3 Dagen lang lopen door de bergen heen van Inle lake naar Kalaw. De meeste mensen doen deze route andersom, omdat het dan bergafwaarts gaat. Maar nee, wij doen het lekker net een beetje anders. Beetje uitdaging noemen ze dat. Nou dat heb ik geweten... De eerste dag ben ik de man met de hamer wel 10 keer tegengekomen. Uiteraard heb ik hem steeds vriendelijk de imaginaire deur gewezen. Maar al met al was de trekking een hele ervaring. Eerste dag vertrokken we met z'n tweeën, een gids en een kok, die echt overheerlijke maaltijden voor ons heeft bereid! Onderweg kwamen we 2 andere groepen tegen waardoor we uiteindelijk de rest van de trekking met z'n 8en gedaan hebben plus 3 gidsen. Echt een super leuke tijd gehad met deze groep mensen! Back to basic was het zeker. Slapen in een bamboehut op een bamboevloer, plassen en poepen kon je doen in een gat in de grond en de douche bestond uit een emmer koud water over je heen gooien. Erg leuk om te slapen bij de locals in een dorp waar je onderweg langs komt! 

Na de trek was het tijd om afscheid te nemen van de Amerikaan, AJ, met wie ik de afgelopen 4 weken samen had gereisd. Hij wilde eerder terug naar Thailand dan ik, dus was het tijd om op te splitsen. Waarschijnlijk ontmoeten we elkaar weer ergens in Laos of Cambodja.

Na 1 nacht Kalaw reisde ik door naar Mandalay. Inmiddels zou dat de 3e busreis worden in Myanmar en ik begreep nu maar al te goed waarom alle locals in de bus gekleed gaan alsof ze een rondje op de Noordpool gaan maken. De airconditioning in de bus wordt op een graad of 10 gezet om de chauffeur de hele nacht wakker te houden. Nu vind ik het wel een fijn idee om met een wakkere chauffeur de busrit maken, dat vergroot gewoon mijn overlevingskansen aanzienlijk, maar ondertussen ben ik in een ijsklontje veranderd. Om dit bij deze busreis te voorkomen heb ik alle warme kleren verzameld die ik bij me had en allemaal aangetrokken. Ik was nu één met de locals en zag eruit alsof ik helemaal klaar was voor de wintersport! De busrit overleefd en aangekomen in Mandalay kon ik lekker m'n bedje inkruipen om nog wat slaap in te halen. Na m'n schoonheidsdutje was het tijd om Mandalay een beetje te verkennen en voor het eerst in 4 weken weer echt op eigen benen te gaan staan. Wat eigenlijk wel weer een lekker gevoel was. :-) De volgende dag kwam ik een Argentijn tegen in m'n hotel en we besloten om samen de stad te gaan bekijken per fiets. Erg leuke dag gehad, maar kon wel concluderen aan het eind van de dag dat Mandalay niet mijn stad is. Het stoffigheidsgehalte is hier enorm en de drukte en chaos is te vergelijken met Bangkok. En dan heb ik het nog niet eens over het enorm hoge staargehalte van de stad. Een lang blond meisje met blauwe ogen hebben ze hier denk ik nog nooit gezien. Laat staan eentje die hardloopt, en zeker laat staan een hardlopend lang blond meisje dat vol op d'r bek gaat..... Zucht...  'Ik heb ook altijd pech' zou B100 gezegd hebben. Gelukkig zie ik dat zelf niet zo. Misschien leef ik gewoon wat meer nu, dus is de kans op ongelukken ook wat groter. Kusje erop en gewoon weer doorgaan! 

Na 3 dagen Mandalay was het tijd om weer terug te gaan naar Yangon, per trein dit keer, want iemand had gezegd dat dat een hele ervaring zou zijn. Nou dat was het zeker! De treinrit duurde 15 uur en was voorzien van een heerlijk bed waar ik lekker in zou kunnen slapen. Was het niet dat de trein over een spoorweg gaat die aangelegd is door de Britten zo'n 60 jaar geleden, waarna er vervolgens niks meer mee gedaan is. En eventuele schokdempers of vering zijn ze vergeten aan te brengen in de trein. Resultaat is een nogal hobbelige rit. Een slaapje doen tijdens deze rit wat zo goed als onmogelijk aangezien ik elke 3 seconde volledig vrij kwam van m'n bed, een zweefmoment had van een seconde en dan weer neer plofte op bed. M'n organen hebben een interne herindeling gedaan tijden de rit. Zelfs de zwaarste valium konden mij nu niet onder zeil krijgen. Maar een ervaring was het zeker! 
Na nog 1 nacht in Yangon door te hebben gebracht en nog vele mensen daar te hebben ontmoet was het tijd om weer terug te keren naar Thailand. Het vertrouwde Bangkok om precies te zijn. Home sweet home zou ik bijna zeggen na voor de 4e keer deze stad te hebben bezocht. 

Inmiddels ben ik neergestreken in het noorden van Thailand waar ik al weer heel wat avonturen heb beleefd. Maar daarover volgende week meer in mijn volgende blog! 

Heel veel liefs,
Marlon