Sawadee ka (Hallo)

Eindelijk, na 9 dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten. Ik moest het wel nog even rustig aan doen, want het zou me nog 2 tot 4 weken kosten voordat ik weer helemaal beter zou zijn. En ik mocht m'n buik niet stoten of intensieve activiteiten doen, want dan kon ik inwendige bloedingen krijgen. Dus dan maar doen of je hoog zwanger bent en je buik beschermen (Vast oefenen voor over een jaar of 10 :p). Mocht je trouwens nog effectieve manieren zoeken om snel af te vallen, dan raad ik Dengue zeker aan! Binnen 2 weken ben je zo 4 kilo kwijt. Echt een super dieet! In mijn geval betekent het nu dat ik niet meer naar buiten kan als het te hard waait :-p. 

Maar goed alle gekheid op een stokje, ik moest dus vanaf nu weer op eigen benen staan. Dat was wel weer even wennen om eerlijk te zijn, na 9 dagen volledig verzorgt te zijn door de lieve zusters die voor mij zorgden en mij te eten gaven (die ik dan vervolgens liet staan omdat ik echt geen trek had). Ik had een hostel geboekt vlakbij het ziekenhuis om daar de eerste paar dagen te herstellen en rustig bij te komen. Het hostel was erg mooi, maar voor zover ik weet was ik de enige toerist in het hostel. Ik had een gedeelde 12 persoonskamer helemaal voor me zelf. Ook had het hostel een zwembad waar ik mij spieren weer een beetje kon trainen, want die waren na 2 weken in bed liggen volledig verdwenen. Het zwembad had ik dus ook volledig voor mijzelf :-). Als gevolg van de ziekte was mijn bloeddruk erg laag waardoor ik soms erg licht in mijn hoofd werd. Hier moest ik de komende dagen dus veel rekening mee houden, want als ik langer dan 3 min stil stond begon ik allemaal zwarte vlekken voor m'n ogen te krijgen. Maar na 3 dagen voelde ik me alweer een stukje beter en vond ik het tijd om weg te gaan uit de eenzaamheid van het hostel en van het eiland, waar ik al veel langer op verbleef dan ik zou willen. Met de boot, de bus en de nachttrein ging ik terug naar Bangkok waar ik een paar vrienden zou ontmoeten die ik eerder tegenkwam tijdens het reizen. De reis was een goeie test om te zien of het alweer wat beter met me ging en gelukkig verliep alles voorspoedig en kwam ik, zonder flauw te vallen of interne bloedingen, aan in Bangkok. De stad waar mijn reis door Zuidoost Azië begon. Toch wel fijn om weer even terug te zijn op een bekende plek. 

     
In Bangkok ontmoette ik Robin die ik eerder in Bangkok had ontmoet en met wie ik samen naar Myanmar zou gaan. Mocht ik niet bezoek hebben gekregen van een hongerige tijgermug. Zij ging echter wel al naar Myanmar en ik ga haar later, als het goed is, daar ergens ontmoeten. Ook kwam ik in Bangkok een Amerikaan tegen die ik eerder in Hong Kong had ontmoet. Het klikte goed tussen ons dus besloten we om de komende periode samen te reizen. Nu had ik dus niet 1 maar 2 reismaatjes gevonden, gezellig!! :-) 

Bangkok stond de dagen dat ik er was vooral in het teken van herstellen, maar ook van nieuwe vrienden maken, drankje doen hier en daar en nieuwe dingen uitproberen. Soms doe je is gek en doe je dingen die je van te voren dacht nooit te gaan doen. Hier in Bangkok kun je overal allerlei soorten insecten eten die je maar wilt. Heb je de ene dag meer trek in wormen dan neem je dat en heb je de andere dag meer trek in een vogelspin dan neem je dat lekker. En zo had ik op een dag een bepaald gevoel in m'n buik dat ik dacht: wat is dat voor gevoel? Maar dat bleek natuurlijk het verlangen naar een heerlijk gefrituurde schorpioen op een stokje. En tja 50 cent voor een schorpioen is natuurlijk geen geld, dus niks hield mij nog tegen. De rest is inmiddels geschiedenis. De schorpioen leidt nu een vreedzaam leven in mij maag naast de rijst en noodles. 
En als je dan toch je grenzen aan het verleggen bent kun je net zo goed eindelijk die piercing nemen die ik altijd al wilde maar nooit durfde. Dus inmiddels loop ik rond met een tongpiercing :-) .  

Naast alleen maar leuke dingen in Bangkok moesten er ook even wat dingen geregeld worden omtrent m'n visum. Zo loopt m'n visum voor Thailand af en wil ik niet hier als illegaal rondlopen, moet ik hem gaan verlengen bij de immigratiedienst van Thailand. Dit gebouw is niet, zoals je misschien zou verwachten, gelegen in het toeristische gedeelte van Bangkok. Nee dit gebouw hebben ze zo ver mogelijk buiten het stadscentrum geplaatst ergens in de middle of nowhere, zodat het als toerist bijna onmogelijk is om er te komen. Nu laat ik mij niet zo gauw uit het veld slaan dus ik ging een poging wagen. Dit probeerde ik met de locale bus, volgens diegene van het hostel kon dit prima en was het uiteraard een stuk goedkoper dan de taxi. En zo zat ik in een bus vol met locals die allemaal geen Engels spraken maar me allemaal probeerde te helpen. De hele bus wist uiteindelijk dat ik naar de immigratiedienst moest en dat ik uit Nederland kwam. 3 Bussen verder en 4 uur later kwam ik inderdaad aan bij een immigratiedienst. Maar zoals je misschien al aanvoelt, was dit natuurlijk niet de juiste en hier kon ik dan ook geen verlenging van m'n visum krijgen. Om naar het juiste gebouw te gaan moest ik nog 2 uur met de bus, maar toen was het natuurlijk al gesloten. Dus wat doe je dan als backpacker, dan haal je je schouders op en probeer je het de volgende dag gewoon nog een keertje. Op mijn terugweg naar m'n hostel kwam ik nog een Pakistaan tegen die duidelijk nog op zoek was naar een vrouw. Gelukkig kon ik net op tijd weer in bus nummer 3 stappen voordat de beste man op z'n knieën ging voor een huwelijksaanzoek. 

Volgende dag maar een taxi gepakt en na 4 uur in het overheidsgebouw doorgebracht te hebben, had ik eindelijk m'n visum verlengt voor Thailand! De dag erop ging ik dit hele ritueel nog eens dunnetjes over doen, maar dan bij de ambassade van Myanmar om mijn visum voor Myanmar te krijgen. Voor diegene die wat problemen hebben met hun geduld raad ik aan om te gaan reizen. Ze leren het je hier wel af om ongeduldig te zijn!  ;-)

Wist je dat:

- Er een Thai gezegde is dat je niet bang hoeft te zijn dat er een kokosnoot op je hoofd valt, omdat kokosnoten ogen hebben.

- Thailand ook wel “het land van de glimlach” wordt genoemd.

- Elke dag in Thailand een eigen kleur heeft. Geel op maandag, roze op dinsdag, groen op woensdag, enz.

- Koning Bhumibol op dezelfde dag jarig is als Sinterklaas.

- In Thailand de tweede zaterdag van januari kinderdag is.  Alle kinderen mogen op die dag gratis naar de dierentuin!

- Bijna alle gebouwen in Thailand een geesteshuisje hebben.

- Je de naam van een Thai alleen met rode inkt schrijft als deze is overleden. Of natuurlijk als je iemand dat zou toewensen.

- In Thailand het verboden is om buitenshuis geen onderbroek te dragen. (Vraag me af hoe ze dit controleren...)

- Het in Thailand verboden is om een auto te besturen zonder bovenkleding aan.

Na 3 dagen gezelligheid in Bangkok gingen de Amerikaan (nader te noemen als AJ) en ik naar Kanchanaburi. Een stadje zo'n 2,5 uur rijden schuin boven Bangkok waar een hoop geschiedenis en prachtige natuur is. We hebben hier 'The river Kwai bridge' bezocht. De bekende brug die  onderdeel is van de Birma spoorweg en waarbij duizenden mannen (15000 om precies te zijn) gedurende de aanleg ervan zijn omgekomen. Hieronder zijn 3000 Nederlanders omgekomen die als krijgsgevangen gedwongen werden om de spoorlijn te bouwen tussen Birma en Thailand onder leiding van de Japanners . Vandaar dat deze spoorlijn ook wel de 'Death railway' wordt genoemd. We hebben naast de bekende brug ook een museum bezocht (1 van de velen die je hier hebt) en de begraafplaats waar 1900 Nederlanders begraven liggen. Erg indrukwekkend allemaal om te zien en goed om even stil te staan bij de gruwelijkheden die hier gedurende de tweede wereldoorlog plaats hebben gevonden. 

      .  

Doordat er bij de aanleg van deze spoorlijn ook 4500 Australiërs zijn omgekomen, stikt het hier van de Australiërs. Een aantal zijn hier als toerist, maar velen zijn hier permanent komen wonen, wat het stadje een hele aparte, maar leuke,  sfeer geeft. Volgens een Australische eigenaar van een bar die ik sprak, is het hier rond de 25e van april helemaal vol met Australiërs. Dan is het namelijk nationale herdenkingsdag in Australië en komen velen Aussies hierheen om deze belangrijke plek te bezoeken. 

Zoals ik al zei, is er naast de geschiedenis ook prachtige natuur te zien hier. Het Erawan national park zit op een uurtje rijden van hier en heeft prachtige watervallen, de zogeheten Erawan watervallen, bestaande uit 7 niveaus de allemaal de bezoeken zijn.   Althans, deze zijn te bezoeken indien je in goede conditie bent, niet in een rolstoel zit noch obesitas hebt of hakken draagt. Voor mij een goede training dus om de klim naar het bovenste niveau te bereiken. Maar na een klim van een uurtje waren we er dan eindelijk. Volledig bezweet en oververhit wil je in het water springen om lekker af te koelen in het prachtige ijsblauwe water, is 't niet dat het hier stikt van de vissen. En nu hoor ik je al zeggen: 'die vissen zijn banger voor jou dan jij voor hen Marlon', alleen dit exemplaar vis niet. Ken je die visjes in die bakken water in o.a. Nederland, waar mensen (vrijwillig!!) met hun voeten in hangen zodat die visjes aan je voeten gaan knabbelen. Die vissen komen o.a. hier vandaan, de zogeheten  'Garra rufa'. Nu zijn de visjes in Nederland nog lief en klein, maar hier hebben ze wat meer ruimte om te groeien, dus zijn ze 10x zo groot, maar knabbelen ze net zo graag aan je voeten, of eigenlijk gewoon elk lichaamsdeel, als in Nederland. Omdat ik toch wel erg graag wat afkoeling wilde, heb ik toch maar m'n angst overwonnen en ben ik gaan zwemmen in het prachtige koele water. Althans zwemmen..., het was meer als een mongool zoveel mogelijk bewegen in het water zodat ik niet opgegeten zou worden door alle vissen. Nu waren de vissen bij de bovenste waterval 10x zo groot als wij gewend zijn in Nederland, maar bij elk niveau die wij zakten werden de vissen ook een beetje groter. Waardoor bij het laagste niveau de vissen een omvang hadden ter grote van m'n gehele bovenbeen. Ik denk als je hier je voet in het water steekt, de vis voor het gemak maar je hele voet in z'n bek neemt. Kinderen zag je daar ook niet meer in het water, hoogstwaarschijnlijk werden die gewoon volledig verzwolgen door de vissen. Na niveau 5 ging ik daarom maar niet meer het water in.... Maar dit mocht de pret niet drukken, want de watervallen waren echt prachtig om te zien! :-)

De laatste dag in Kanchanaburi zijn we naar de hellfire pass geweest. Dit deden we per trein die over dezelfde spoorweg ging als die in de tweede oorlog was aangelegd door de krijgsgevangen. De hellfire pass was het moeilijkste onderdeel van de spoorlijn tussen Birma en Thailand doordat deze spoorlijn door een berg heen moest. Met de blote hand moesten de mannen de spoorlijn uithakken. Hierdoor zijn op dit stukje spoorweg de meeste doden gevallen van de gehele spoorlijn. Erg indrukwekkend om te zien. Ondanks de letterlijke hel waar de mannen hier in geleefd hebben, was de prachtige omgeving nog het enige mooie wat ze hadden. En prachtig was het er inderdaad. 

We zijn inmiddels weer terug in bangkok en woensdag zullen we dan eindelijk naar Myanmar vertrekken voor een dag of 10. Ben erg benieuwd naar dit land, heb zoveel positieve verhalen gehoord. :-)

Veel liefs,

Marlon