Soms zit het mee en soms zit het tegen, goed tegen!!

Hier alweer een nieuw blog over de wonderbaarlijke avonturen van mijn reis. In mijn afgelopen blog was ik gebleven bij de half moon party op Koh Phanghan. Ik zat op dit eiland in een prachtig resort direct aan het strand en een prachtig zwembad (waar ik helaas niet in kon zwemmen vanwege m'n scooterwonden). Op mijn 8 pers dorm kamer kwam een Duits meisje te liggen en samen hebben we enkele dagen opgetrokken. Echter deden we het allebei lekker rustig aan. Met vooral veel bij het zwembad liggen. Overdag had ik al een paar gasten ontmoet bij het zwembad en daarmee gingen we ergens wat eten 'savonds.

De avond van de half moon party gingen we eerst naar een pre-party bij een ander hostel waar ik nog een aantal mensen kende vanuit Bangkok. Hier beer Pong gespeeld en ons klaargemaakt voor t feest. Uiteraard hoorde hierbij dat we ons gezicht en armen lekker onder kliederde met neon verf. Vervolgens was het tijd om met veel te veel mensen in een taxi de jungle in te rijden. Want daar was het grote feest! Het feest had veel weg van hoe festivals er in Nederland ook uit zien, alleen was dit dan midden in de jungle en met een temperatuur van rond de 30 graden (ik weet wel wat m'n voorkeur heeft). Samen met mijn Duitse roomie hebben we gefeest tot we het wel weer mooi geweest vonden en met nog 10 dronken droppies zijn we weer terug gebracht met de taxi naar ons resort.

2 Dagen later zou mijn Duitse roomie vertrekken en zou ik met een Amerikaan nog een dagje het eiland verkennen. Was het echter niet dat ik die ochtend een Appje van hem kreeg met de mededeling dat hij in het ziekenhuis lag met dengue (de arme schat, het zou je maar overkomen hé!). Dus geen dagje op stap voor mij, maar op ziekenbezoek. De volgende dag was het voor mij weer tijd om verder te gaan en naar Koh Samui te vertrekken. Het grootste eiland van mijn eilanden tour. Uiteraard eerst even de zieke Amerikaan gedag gezegd in het ziekenhuis en toen de ferry gepakt.

In Koh Samui zat ik zowaar weer in een mooi hotel met voor het eerst een kamer voor mezelf. Voelde me nu wel net een prinsesje! Ook op dit eiland kwam ik weer iemand tegen die ik kende van Bangkok (wat is Thailand toch klein!) Na een beetje bijgekletst te hebben was het tijd om naar bed te gaan voor mij, want de volgende dag zou ik op jungle safari gaan door de binnenlanden van het eiland (dit was trouwens geen safari waarbij je dieren zag). Deze excursie was wel de enige excursie zonder dieren en daarom had ik deze ook geboekt. De overige excursies waren met knuffelende tijgers, kunstjes doende apen, kusjes gevende alligators en olifanten waar je op kan rijden. Ondanks dat het hier als iets heel normaals gezien wordt, voel ik niet die behoefte om mee te doen aan deze mishandeling van dieren. Een deel van je excursiegeld wordt gebruikt voor de drugs van de dieren, zodat de knuffelende tijger niet gelijk je strot doorbijt als je hem als baby op schoot neemt. Ik zeg: nee dank je. Doe mij maar een jungle safari zonder dieren. ;-)

Ondanks de missende dieren was deze excursie meer dan spannend! In een soort jeep werden we opgehaald om de tocht te beginnen. Nog voordat we de echte jungle in gingen had de chauffeur het geniale idee dat wij (slechts 4 toeristen, het is hier duidelijk laag seizoen) bovenop de jeep konden gaan zitten. Het was er duidelijk voor gemaakt en met z'n vieren paste het precies! Je zat op deze manier heel hoog en had een prachtig zicht over de natuur. Echter kwamen we nu steeds dieper de jungle in en tja wegen, wat zijn wegen? Die hebben ze hier niet. Wel blubberige paden met hele diepe sporen van de vorige jeeps die er door heen hebben gescheurd. Waardoor je als op een soort hobbelpaard over de wegen ging. En tja soms verdween een gedeelte van de jeep in zo'n spoor waardoor de jeep haast op z'n kant lag. Echt super grappig als je bovenop de jeep zit... Ahum! Doodsangsten heb ik uitgestaan en gelukkig zag ik aan de gezichten van mijn mede toeristen dat die ook al een klein beetje in hun broek hadden geplast. Na 10 min was het gelukkig tijd voor een stop en was dit voor mij een mooi moment om nooit meer bovenop de jeep te gaan zitten, maar gewoon weer achterin in de truck. Ik schatte mijn overlevingskansen daar toch met 40% hoger in. De stops die we maakten waren bij een grote Boeddha, rotsen in de vorm van geslachtsdelen (schijnt echt een toeristentrekpleister te zijn hier), een beeldentuin uit duizend weinig en een waterval.

Zeker dit laatste was echt adembenemend mooi, ik had echt het gevoel midden in de jungle te zijn. Na een stuk op de waterval geklommen te hebben was het tijd om van de glijbanen af te gaan die ze hier ook gemaakt hadden. Ze hadden een wat spannendere glijbaan en iets minder spannende. Nou we begonnen maar eerst met die laatste versie. Dit hadden we allemaal overleefd, dus nu dan van die andere glijbaan af. Op de foto's ter reclame van deze glijbaan gaan er zelfs kleine kinderen af, dan moet ik het toch ook wel durven! Echter begrijp ik nu dat de kinderen op die foto onmogelijk nog in leven kunnen zijn. Jezus wat een gevaarlijke glijbaan was dat! Met een snelheid van ongeveer 70 km/h kletter je op het water waarbij je zowel je rug breekt, een schedelbasisfractuur oploopt, als de bovenste laag van je huid kapot geslagen wordt. (Ik geloof dat deze glijbaan niet door de Nederlandse keuring zou komen) Een klein waarschuwingsbordje bovenaan de glijbaan met het aantal dodelijke slachtoffers van die dag had ik op zich oprijs gesteld... (Misschien had ik het dan niet gedaan). Na de super leuke glijbaan gingen we naar een Boeddha die een aantal idioten bovenop een berg hebben geplaatst zonder er vervolgens een goede infrastructuur naar toe te maken. Maar gelukkig hadden we een goeie chauffeur, een sterke motor in de jeep en nog 2 andere jeeps om de berg op te gaan. Zelfs achterin zittend was het erg spannend en al mijn ingewanden hebben een kleine herstructurering gekregen door de enorme bobbels en kuilen in de weg. Onderweg moesten we een beetje geduwd worden door een andere jeep en het verkeer dat naar beneden kwam op dezelfde weg kon niet op tijd remmen waardoor die bij z'n voorganger naar binnen schoof (aantal doden viel gelukkig mee dit keer). Maar we hebben ook deze tocht weer gehaald. Dankzij de uitstekende rijkwaliteiten van onze chauffeur. Al met al een onvergetelijk ervaring gehad die ik toch niet had willen missen! 

    'S avonds ben ik met de Denen uit mijn jeep ergens wat gaan eten en zijn we voetbal gaan kijken in een irish pub. Ondanks dat het buiten 27 graden nog was kreeg ik het steeds kouder en kouder en vond ik het tijd om naar bed te gaan. Nog geen 2 uur later werd in hondsberoerd wakker met koorts, knallende hoofdpijn en pijn in m'n hele lijf. Een griepje dacht ik, gaat wel weer over. Ik ben tenslotte tegen alle ziektes die er zowat bestaan ingeënt. Van Hepatitis A tot en met Z tot aan buiktyfus aan toe. Dus zo heb ik 2 nachten en 2 dagen gelegen. Te ziek om haast uit bed te gaan, maar het zou vast gauw minder worden dacht ik.... Ik kon het zelfs opbrengen om nog een ticket voor de Ferry te kopen naar Koh Phanghan want daar zou ik Robin ontmoeten, samen de full moon party vieren en een weekje later zouden we vertrekken naar Myanmar. Vliegtickets waren zelfs al geboekt! Maar op dag 3 was het nog niet beter en daarom leek het, zowel mij als m'n ouders, beter om even naar een dokter te gaan. Bij de receptie gevraagd of iemand mij naar t ziekenhuis kon brengen, echter was dit te moeilijk, ik kon tenslotte toch ook gewoon een taxi pakken.. Nadat ik de beste man duidelijk had gemaakt dat ik dat niet meer kon, belde hij maar een ambulance. Met zwaailichten en al werd ik door 4 verpleegkundigen opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. (M'n allereerste ritje in een ambulance, jammer dat ik er niet echt van kon genieten...) In het ziekenhuis werd ik volledig onderzocht en kreeg ik een ziekenhuispakkie aan. De kleur kan ik wel hebben, blauw, maar echt afkleden doet het 't niet... (M'n figuur komt er gewoon niet mooi in uit!)

Na onderzoek van de dokter vertelde hij mij dat ik een spoedgevalletje ben omdat hij vreesde dat ik last had van een hersenvliesontsteking. Om dit uit te kunnen sluiten moest hij een ruggenmergpunctie bij me uitvoeren. Dit was voor mij gelijk het moment dat ik spijt had dat ik naar het ziekenhuis was gekomen. De moed zonk me in de denkbeeldige schoenen en m'n hartkloppingen vermenigvuldigde zich. Ik had nog nooit een punctie gehad, maar dat moest vast een hoop pijn gaan doen! Ondertussen werd ik naar mijn kamer gebracht en stonden er gelijk 2 dames aan m'n bed die mij vragen gingen stellen over m'n zorgverzekering. Timing was duidelijk niet echt hun ding, ik was blij dat ik op dat moment nog 't leven had... Maar met een prijskaartje van 30.000 baht per nacht snapte ik wel, dat ze wilde weten wie dat ging betalen. Op m'n kamer was het wachten op de dokter voor de ingreep waar ik zo tegen op zag! Omdat ik ook niet precies wist wat me te wachten stond, werd ik alleen maar zenuwachtiger. Uiteindelijk kwam de dokter en moest ik in een ernstig opgerolde foetushouding gaan liggen, zodat hij met de naald precies tussen m'n wervels kon om zo het sap eruit te halen. De naald zat in m'n rug en tot mijn verbazing viel de pijn hartstikke mee. Tijdens de behandeling heb ik wel af en toe even met m'n tenen gewiebeld om er zeker van te zijn dat m'n benen niet verlamd waren geworden (je weet maar nooit tenslotte). De ingreep duurde maar 20 min en ik had me duidelijk druk gemaakt om niks. De uitslag was gelukkig ook nog goed, geen hersenvliesontsteking, maar wel Dengue. Net die ene ziekte waar je je niet tegen kan inenten.. En waar ook geen medicijn tegen is. Voor de lezers die nog onbekend zijn met deze ziekte, hier een korte uitleg:

Wat is Dengue?

Dengue, ook wel knokkelkoortsgenoemd, is een besmettelijke tropische ziekte die wordt veroorzaakt door het denguevirus. Het dengue virus wordt via muggen overgebracht die vooral in steden voorkomen en overdag steken. Tot de symptomen behoren koorts, hoofdpijn, spierpijn en gewrichtspijn, en een kenmerkende huiduitslag die lijkt op die van de mazelen. In een klein deel van de gevallen ontwikkelt de ziekte zich tot de levensbedreigende dengue-hemorragische koorts met bloedingen, laag aantal bloedplaatjesen lekkage van bloedplasma, of tot het dengue-shocksyndroom, waarbij sprake is van gevaarlijk lage bloeddruk.

Tot zover de geneeskundige les van vandaag. De koorts die je door Dengue krijgt hoort meestal slechts een aantal dagen te duren. Bij mij was dat ruim een week, waardoor ik me erg lang heel ziek heb gevoeld! Op dit moment lig ik al 8 dagen, 7 uur en een aantal seconden in het ziekenhuis. Maar dit is slechts een schatting uiteraard. ;-) hopelijk word ik over een paar dagen ontslagen uit het ziekenhuis. Ik voel me inmiddels wel een stuk beter en heb geen koorts of hoofdpijn meer. Wel ben ik helemaal verslapt en een paar kilo kwijt. Doordat ik al anderhalve week ik bed lig is een uitstapje naar de wc al een hele excursie, waarna ik weer even moet uitrusten. Ik ben me er van bewust dat m'n lichaam een flinke opsodemieter gehad heeft en dat ik hier nog zeker wel een maand van moet herstellen eer ik weer een beetje op krachten ben. De plannen om naar Myanmar te gaan moet ik daarom dus helaas even in de ijskast zetten, daar ben ik nu niet sterk genoeg voor. Voorlopig blijf ik nog even in Thailand om aan te sterken en daarna zie ik wel weer.

Ik wil graag iedereen bedanken die me de afgelopen week heeft gesteund met lieve berichtjes en beterschapswensen. Was echt heel fijn, zo voelde ik me toch niet helemaal alleen. Dankjewel!! :-)

Veel liefs,

(Bijna betere) Marlon