Cambodja, het land van wereldwonderen en de mooiste stranden

Zoals ik in mijn laatste blog al had geschreven was de grens overgaan tussen Laos en Cambodja een vak apart. Eerst werden we met de boot van het eiland afgehaald en naar het busstation gebracht. Tot zover nog niks geks. Toen begon het administratieve gebeuren. Een man met iets te mooie kleren voor Laotiaanse begrippen en een iets te vlotte babbel vertelde dat hij ons wel zou helpen de grens over te gaan. Hij gaf ons wat papieren om in te vullen, zoals dat altijd gaat met grensovergangen en vertelde dat we ons paspoort en de papieren aan hem af moesten geven. Nu begin ik altijd een klein zenuwtrekje om mijn oog te krijgen als men zegt dat ik m'n paspoort af moet geven, dat is toch laat maar zeggen mijn leven als reiziger. Dus daar begon het al dat ik de situatie wat minder prettig begon te vinden. Maar als klapper op de vuurpijl moesten we de beste man met z'n gladde praatjes ook nog eens $42,- betalen. En tot mijn verbazing trok niemand daarbij vraagtekens en gaf iedereen gewoon hun paspoort af en gaf het geld. Bij mij borrelde dit toch wel een aantal vraagtekens op.

Zoals: 
- krijg je je paspoort ooit nog terug en wanneer? 
- waarom vraagt de beste man $42,- als je visum maar $37,- is?
- wie zegt dat die man niet vervolgens verdwijnt met je geld en je alsnog je visum apart moet gaan betalen? 

Nadat ik de gladjanus met deze vragen bombardeerde vond hij mij ineens niet meer zo lief. Zijn charmes verdwenen als sneeuw voor de zon en er kwam een houding tevoorschijn die bij mij alleen nog maar meer vraagtekens op riep. Hij vertelde mij dat ik het maar zelf uit moest zoeken en dat ik dan veel meer geld zou moeten betalen bij de grens als ik het niet door hem zou laten regelen. Gelukkig had ik op voorhand wat research gedaan en was ik vrij zeker van m'n zaak dat het maar $37,- moest kosten en geen $42,-. Die $5,- is toch weer geld die ik beter aan een overnachting kan besteden. Dus ik ging als een van de weinige zelf de grens over zonder hulp van meneer de gladjanus. Echter had ik mijn ingevulde formulieren al bij hem afgegeven en toen ik deze terug vroeg zei hij dat hij ze ging controleren voor me en ik ze in de bus terug zou krijgen. Nou als iemands neus kon groeien van het liegen dan was de zijne wel 2 meter lang. Uiteraard zagen we die papieren nooit meer terug en moesten we bij de grenspost zelf alles weer opnieuw invullen. Het visum was inderdaad $37,- en tot voldoening van mezelf was ik ook nog als een van de eerste die de grens over was. Helaas moest ik vervolgens nog 3(!!) uur wachten tot alle andere schapen eindelijk hun paspoort terug hadden gekregen van de gladjanus. Ben ik blij dat ik het op mijn manier gedaan heb, want 3 uur zonder paspoort en niet wetend wat er mee gebeurt of waar die überhaupt is zou bij mij toch zorgen voor wat hartfalen. 

Uiteindelijk kwamen we dan om 21.00 uur aan in Siem Riep (4 uur later dan gepland). Volledig uitgehongerd gingen de Belg en ik op zoek naar wat te eten in het centrum en vonden we een leuk straattentje om wat voedsel naar binnen te schuiven. Echter bleek dit voedsel niet zo goed te vallen, zeker niet bij de Belg. Ik voelde me echter prima de volgende ochtend en was klaar om het wereldwonder: Ankor Wat, met eigen ogen te gaan bekijken. De Belg bleef een dagje in bed en de Poolse en ik stapte op de fiets om een rondje te maken langs alle tempels. Echter bleek het voedsel toch ook niet helemaal geschikt te zijn voor mijn maag (eerste keer in 2,5 maand!) en zo begon mijn eerste kennismaking met Ankor Wat met een speciale zegening in de vorm van het uitkotsen van mijn ontbijt. Gelukkig gebeurde dit net voor de tempel in plaats van erin. Ik weet niet of het boeddhisme mijn zegening helemaal zou waarderen anders... 
De hele dag hebben we van tempel naar tempel gefietst en met de Poolse in mijn gezelschap zat het tempo er flink in! Maar dat moest ook wel want de korte route die we hadden genomen, bleek niet bepaald 'kort' te zijn. Met 35 graden op de fiets en van tempel naar tempel sleuren is best een hele uitdaging. En dan helpt een lange broek en een sjaal om je schouders ook niet bepaald mee. Het water kabbelde dan ook rustig van mijn rug naar beneden (=kabbelend rugwater). 

Die avond gingen de Poolse, de Nederlander (nog van 4000 islands) en ik even de pubstreet verkennen in Siem Riep (lees: we hebben een rondje gelopen en vonden het om 22.00 uur wel een mooie tijd om naar bed te gaan). Dat hele dag sjokken door de tempels is toch best vermoeiend. De volgende dag was de Belg weer wat beter en besloten we om met z'n drieën de grote tour te maken door het tempelcomplex. Dit keer lieten we de fiets staan en namen we een tuktuk chauffeur in de hand die ons de hele dag van tempeltje naar tempeltje heeft gereden. Helaas hebben we in dit land hetzelfde probleem als in alle andere Aziatische landen en dat is dat alle locals ernstig op elkaar lijken. Vindt dan maar je tuktuk chauffeur weer terug tussen nog zo'n 100 andere Cambodjanen... Het was dan ook een heel gezoek na elke tempel om onze chauffeur weer terug te vinden. Een geel vlaggetje aan zijn tuktuk had ons al een heel eind geholpen, maar helaas. Uiteindelijk hebben we maar goed onthouden wat onze chauffeur aan had zodat we niet per ongeluk bij de verkeerde in de tuktuk zouden stappen. Ik denk dat de chauffeurs het op die manier ook doen bij ons, want voor hen lijken al die blanken op elkaar. 

Na een geslaagde en iets minder vermoeiende dag was het 's avonds tijd om de marktjes af te struinen, want die waren er genoeg in Siem Riep. Uiteindelijk erin geslaagd om een mooie 'echte' Icewatch te kopen voor $6,-. Geen slechte deal dacht ik zo. Dat ze hier trouwens met Dollars rekenen is wel even wennen en dat maakt ook dat het hier allemaal een stukje duurder is. Vooral het eten in Cambodja is erg prijzig. Je betaald al gauw $5,- voor een maaltijd (ja, als backpacker is dat heel veel!). Maar om het allemaal nog wat lastiger te maken kun je ook gewoon met Riel betalen (de Cambodjaanse valuta). Dit zorgt soms voor heel wat gereken, want als je iets koopt van $2,50 en je geeft $5,- dan krijg je $2,- en 2000 Riel terug. (4000 Riel is 1 Dollar). Waarom ze trouwens hier met Dollars rekenen is voor mij nog even een vraag. Maar ik gok zomaar dat dit te maken heeft met de sterkte van de valuta. 

De laatste dag in Siem Riep zijn de Belg en ik nog even langs de tempels geweest die hij de eerste dag gemist had door het ziek zijn. Dat ik sommige tempels voor de tweede keer zou zien vond ik totaal geen probleem, dan kon ik rustig de foto's die de eerste keer mislukt waren nog een keer maken ;-). Een van de mooiste tempels was toch wel de Ta Prohm. Dit is de tempel uit de film The tomb rider met Angelina Jolie waarbij de wortels van de bomen volledig vergroeid zijn met de tempel. Echt een bezienswaardigheid die ook de Zuid-Koreanen in groten getale komen bekijken. Echt rustig daar kon je het dus niet noemen, maar dat mocht de pret niet drukken. ;-)

Na 3 dagen Ankor Wat was ik wel redelijk tempelmoe geworden en was het tijd om weer verder te reizen. De volgende bestemming was Phnom Penh. Met een bijzonder luxe VIP bus (dit keer niet uit het jaar 19weinig) vetrokken we naar deze stad om de killing fields en de S21 gevangenis te gaan bekijken. En nu heb ik niet gauw dat ik een stad echt niet leuk vind, maar Phnom Penh spant wel de kroon. Wat een verschrikkelijk vieze, stinkende en drukke stad! Aldaar dus aangekomen maakte de Belg en ik al vrij snel het besluit dat we hier ook weer zo snel mogelijk weg wilden. 1 nacht was dan ook meer dan genoeg.  De eerste dag zijn we naar de genocide S21 gevangenis gegaan. Een oud schoolgebouw die in de tijd van de rode Khmer gebruikt werd als gevangenis en martelruimte. Tegenwoordig dient de school als museum waarbij je middels een koptelefoon wordt rondgeleid en verhalen te horen krijgt over de gruwelijkheden die hier hebben plaats gevonden gedurende de Khmer rouge van 1975 tot 1979. De volgende dag zijn we naar de killing fields gegaan net buiten het centrum van Phnom Penh. Hier kwamen de mensen naartoe vanuit de S21 gevangenis om geëxecuteerd te worden. Er zijn hier tientallen massagraven gevonden waarbij duizenden mensen op gruwelijke wijze vermoord werden. Hier rondlopen geeft kippenvel over je hele lichaam. Zeker omdat je op de grond nog steeds stukken kleding ziet van de mensen die hier vermoord werden. Naast kledingstukken zie je ook nog botten en tanden op de grond liggen. Na elke regenbui komen er weer allerlei botten en tanden boven drijven die medewerkers van het museum maandelijks oprapen. Alle schedels en grote bootstukken die zijn gevonden in de massagraven zijn verzameld in een soort hoog gebouw van glas dat dient als herdenkingsplek. Honderden schedels zie je daar opgestapeld, waarbij je kunt zien hoe die persoon is vermoord. Meestal door de schedel in te slaan met een soort knuppel. Een erg luguber aangezicht vond ik dit, maar wel de harde waarheid. 

Hieronder een paar feitjes over de Khmer rouge:
- 1/4 van de gehele Cambodjaanse bevolking is uitgemoord tussen 1975 en 1979
- alle Cambodjanen die hoogopgeleid waren, een bril droegen, zachte handen hadden of ook maar iets tegen het communisme hadden (of als het daarop leek volgens het regime van de rode Khmer) werden gemarteld en vermoord 
- de gemiddelde leeftijd in Cambodja ligt erg laag, doordat er zovelen vermoord zijn destijds
- Cambodjanen met een bril zijn onvindbaar in dit land
- jaarlijks sterven er nog steeds 26000 mensen door landmijnen

Na alle drukte in Phom Phen was het tijd voor wat rustigers, dus besloten we om naar Kampot te gaan, een klein dorpje in het zuiden van Cambodja. En rustig in dit dorpje was het zeker, heerlijk! De Belg en ik verbleven in een super idyllisch bungalowtje wat net aangelegd was door een Engelsman uit Liverpool die bij alles wat hij zei ondertiteling nodig had. Vanuit kampot hebben we de volgende dag een scooter gehoord en zijn we naar Kep gereden. Dit plaatsje staat bekend om zijn wereldberoemde peper, dus was kon je daar beter doen dan een peperboerderij bezoeken. Geen idee hoe peper groeide, dus het was nog een leerzame ochtend ook! Daarna hebben we lekker op het strand gelegen in Kep om daarna weer terug te rijden naar Kampot. De volgende dag hadden we de bus gepakt richting Sihanukville. Ik vreesde een beetje voor Phom Pren taferelen, aangezien Sihanoukville ook een hele grote stad is. Maar gelukkig bleek dit niet zo te zijn en was het een erg leuk kustplaatsje met veel leven, vooral 's nachts. Onder de toeristen staat deze plek erg bekend voor al het partyen en dat kon je er dan ook doen tot in de vroege uurtjes. Wij vertrokken echter de volgende ochtend per boot naar onze volgende bestemming: Koh Rong.

De boot die we namen was een boot die tegelijkertijd ook een soort excursie was. We stopte dus onderweg bij een eiland om even te snorkelen en we kregen zelfs ontbijt en lunch! Tijdens de reis voeren we ook langs een eiland wat iets weg had van de ideale huwelijksreis bestemming. De witste stranden en de blauwste zee die ik ooit gezien heb. Hier en daar een bungalowtje en een restaurantje, maar verder niks. Geen party, geen luidruchtige jongeren en ook geen elektriciteit. Helaas was dit niet het eiland waar we gepland hadden te overnachten dus voeren we door naar Koh Rong. Dit eiland had ook stranden en zee en palmbomen. Alleen dan net allemaal wat minder mooi dan op het vorige eiland en hier waren wel veel mensen en dus ook veel party. Uiteindelijk zijn de Belg en ik hier maar 1 nacht gebleven om vervolgens terug te gaan naar het paradijselijke eiland. Hier was geen luide muziek die ons van onze slaap af hielt. Alleen een haan die het vak nog aan het leren was. Hij begon al met kraaien rond 3 uur 's nachts en zette dit door tot een uurtje of 5 in de middag. Ach elk begin is moeilijk natuurlijk ;-). Na 2 heerlijk relaxte dagen op dit eiland, die met voornamelijk bestonden uit: slapen, eten en op het strand liggen was het tijd om afscheid te nemen van de Belg. 2 Super leuke weken samen gehad, Pieterjan bedankt voor de gezellig tijd samen, je was een top reismaatje! :-)

Na het afscheid had ik nog 2 nachten over in Sihanoukville voordat ik de grens over zou gaan richting Vietnam. In Sihanoukville belande ik in het meest verschrikkelijke hostel wat je je maar kunt bedenken. Een dorm room met een mannetje of 20, waarbij ze bedden hebben weggelaten als ook de dekens. We lagen op 2 grote planken die boven elkaar gemonteerd waren en daarop hadden ze matjes neergelegd. Je lag dus direct naast de persoon naast je. Daarnaast stond de zogenaamde airconditioning op 16 graden maar werd het niet kouder dan 40 graden in de kamer. En dan vergeet ik nog de harde muziek die tot 5 uur 's ochtends door gaat te vermelden en de ratten en kakkerlakken die ook besloten hadden om in dit hostel te verblijven. Oftewel na 1 verschrikkelijke en slapeloze nacht ben ik zo snel mogelijk vertrokken uit dit hostel en naar een betere plek gegaan. Daar heb ik nog 1 laatste (een stuk meer comfortabelere) nacht gehad en heb ik nog lekker even kunnen bijbruinen op het strand.  

De busrit naar Vietnam viel gelukkig alles mee. 15 Uur durende rit dat wel, dus mijn valium had ik hard nodig om een beetje slaap te vatten, maar we zouden in een slaapbus vervoerd worden dus dat zou wel goed komen.  Het enige jammere was alleen dat we inderdaad met een slaapbus vervoerd werden, maar dan alleen tot aan Phom Phen (die smerige stad). Dus na 5 uur in de bus moesten we overstappen op een gewone bus, waarbij je dus niet kon liggen. En met nog zo'n 10 uur voor de boeg was dit toch een beetje een domper. Maar gelukkig deed mijn drugs zijn werk goed, dus viel ik alsnog in een diepe slaap. 

Inmiddels alweer eventjes in het prachtige Vietnam en ook hier heb ik weer genoeg avonturen meegemaakt.  Hierover in mijn volgende blog uiteraard meer! ;-)

Veel liefs,
Marlon