De avonturen in Vietnam part I

Na m'n 15 uur durende busrit was ik dan eindelijk in Vietnam! Ho Chi Minh (voorheen Saigon) om precies te zijn. Ik zou hier maar 1 nacht verblijven aangezien ik aan het einde van m'n Vietnamreis vanaf hier naar Maleisië zou vliegen en ik hier dan nog een paar dagen te spenderen had. De dag dat ik aankwam heb ik eerst even een ontbijtje gescoord op het dak van het hostel waarbij je gelijk een mooi uitzicht had over Saigon. In de lift kwam ik een meisje tegen die duidelijk net begonnen was aan haar reis en het allemaal nog erg spannend vond! Dus besloot ik, als 'ervaren' backpacker, haar die dag mee op sleeptouw te nemen. Met een groepje gingen we naar een poolparty die in een veel te chique hotel gehouden werd en waar wij dan ook als backpacker volledig buiten de toom vielen. Maar het was wel lekker om even in het koude water te plonzen en even afgesloten te zijn van de drukte van de stad. En druk is het hier zeker! Het stikt er van de scooters die als een soort mierenhoop zich over de weg van Saigon bewegen. 

De algemene weggebruikersregels zijn hier als volgt:
- groen: je kunt doorrijden
- oranje: je kunt doorrijden
- rood: je kunt nog steeds gewoon doorrijden

Ook het oversteken hier in Vietnam vergt enige training. Maar aangezien ik niet de rotste ben, geef ik jullie een gratis cursus "oversteken in Vietnam". Komt ie:
Hou er rekening mee dat oversteken in de grote steden van Vietnam ongeveer vergelijkbaar is met Russische roulette, waarbij het dus handig is om van te voren een goeie verzekering af te sluiten en je testament op te laten maken. Maar dit zorgt juist ook weer voor een extra sensatiefactor in het geheel! Tijdens het oversteken moet je erop letten dat de kleur van het stoplicht weinig invloed heeft op het al dan niet laten stoppen van de auto's. Denk daarom ook niet dat als jouw oversteeklichtje (als die er überhaupt al is) op groen staat, je gewoon kunt oversteken. Dan geldt nog steeds onderstaande oversteekomschrijving. En die is: loop tijdens het oversteken van de weg in een rechte lijn (zonder schijnbewegingen te maken) en loop stapvoets de weg over. Indien de weg  gevuld is met scooters, zullen alle scooters om je heen rijden. Indien er ook een auto hier en daar is of een bus, wacht dan even met oversteken (indien je uiteraard in leven wilt blijven, heb je suïcidale neigingen steek dan gewoon over). Gelukkig zijn er hier in Vietnam niet zoveel auto's doordat ze de belasting op auto's 4x zo hoog hebben gemaakt. Zelfs mijn mooie Ford Ka zou hier dan rond de € 40.000 kosten. 
Tot zover de oversteekcursus. 

Na Ho Chi Minh ben ik op de bus gestapt richting Mui Ne, een kustplaatsje dat ietsjes noordelijker ligt. Middels een open busticket dat ik had geboekt kon ik van HCM helemaal naar Hoi An rijden, waarbij ik slechts de dag van te voren een plekje hoefde reserveren via de telefoon. Appeltje eitje zou je zeggen... Maar hier later meer over ;-). In Mui Ne aangekomen ben ik achterop de scooter gesprongen bij 2 Zwitserse jongens die net als ik het stadje wilde verkennen. We kwamen uit bij de zandduinen van Mui Ne. En voor mensen die nog nooit duinen hadden gezien was dit vast heel bijzonder. Vervolgens gingen we naar een Fairy stream. Een stroompje water dat tussen prachtige rode rotsen liep en waar je in je blote voeten doorheen kon lopen. Tot zover alle mogelijke activiteiten die je kon doen in Mui Ne. Aangezien ik alles al gezien had op dag 1 en nog een dag te spenderen had, besloot ik om nog lekker een dagje strand te houden nu het nog kon. Ik wist dat het steeds kouder zou worden naarmate ik noordelijker kwam. Op mijn laatste avond besloot ik om lekker ergens alleen te gaan eten (en ja dat is vrij uniek, ook al reis ik alleen) en 's avonds uitzendinggemist te gaan kijken op mijn IPad. Ware het niet dat ik in het restaurant alweer aan de praat raakte met een Australiër, Jack genaamd. En ik dus uiteindelijk in een cafe belandde met nog een andere Australiër die ik tegen het lijf liep en nog kende uit Thailand. De Australiër die ik al kende zou die nacht jarig zijn en dat gingen we dus eens goed vieren. Helaas heeft hij uiteindelijk 00.00 uur niet gehaald doordat hij al in coma was geraakt door de hoeveelheid alcohol. En ik kan je vertellen, nu zijn Australiërs normaal al moeilijk te verstaan, maar dronken Australiërs hebben al helemaal ondertiteling nodig. Gelukkig sprak Jack wel leesbaar Engels en kon ik daar een normaal gesprek mee voeren. Jack en ik besloten om contact te houden en elkaar misschien later nog op te zoeken in Vietnam.

Wist je dat:
- elke Vietnamees gemiddeld 2 scooters heeft 
- er gemiddeld 3 personen op 1 scooter zitten
- je gemakkelijk met 5 tot 6 personen op 1 scooter kunt zitten
- je helemaal geen vrachtwagen nodig hebt als je je volledige inboedel wilt verhuizen. Dit past prima op 1 scooter
- je ook makkelijk een koe achter op de scooter kunt vervoeren (levend!)

De volgende ochtend vertrok ik naar Dalat om vanaf daar de Easyriders Tour te maken. Maar voordat ik de tour ging maken besloot ik nog een spannend uitstapje te maken naar de watervallen van Dalat. Deze watervallen staan erom bekend dat je er erg leuk kan canyoningen en aangezien ik dat nog nooit had gedaan leek me dit er wel een geschikte omgevingen voor. Het was echt super vet om van watervallen te abseilen, glijden en springen. Helaas besloot mijn haar, bij de laatste keer abseilen, om verstrengeld te raken in 1 van de touwen waar ik aan hing, waardoor om mezelf in weze had opgehangen aan mijn haar. En nu kan ik je vertellen dat dit een bijzonder pijnlijke ervaring is. Daarnaast hing ik met m'n giechel ook nog eens midden in een waterval, waardoor ik ietwat moeilijk kon ademhalen. Aangezien ik helaas niet zo sterk was dat ik m'n eigen gewicht kon optrekken zat er niks anders op dan heel hard 'AUW' te gillen, in de hoop dat iemand mij hoorde. En gelukkig hoorde de gids mij bovenaan de waterval en zag hij wat er aan de hand was. Het touw waarin mijn haar verstrengeld zat sneed hij los zodat ik daarna mezelf in het water kon laten vallen. Ondanks 397 haren minder en een litertje extra vocht in m'n longen, was dit een van de stoerste dingen die ik tot nu gedaan heb op m'n reis! 

Nu dan de Easyriders tour.  Dit is een tour achter op de motor van een local die je de mooiste plekjes uit de regio laat zien en je hier van alles over verteld. Ik besloot om een 3 daagse tour te maken richting Nah Thrang. In mijn hostel vond ik nog 2 andere Nederlandse meisjes met hetzelfde idee en onderweg hadden we nog een Franse meid opgepikt zodat we een gezellig groepje meiden hadden om de tocht mee te maken. Met onze backpack achter op de motor en met 4 motoren trokken we door de bergen van Vietnam waarbij we onderweg stopten bij boeren, fabrieken en andere lokale activiteiten. Zo kwamen we nog heel wat te weten over hoe alles hier groeit en bloeit. Wist je dat bijvoorbeeld rubber uit een boom komt, Vietnam de een na grootste koffie exporteur is van de wereld en uitgepoepte koffiebonen van een wezel super lekkere koffie is? De eerste nacht verbleven we in een klein typisch Vietnamees dorpje waarbij we in een typisch Vietnamees huis sliepen op palen. Met 4 matrassen op de grond en een klamboe zouden we het wel moeten redden. Gelukkig hadden we nog extra bewaking van een aantal muizen die onder de vloer woonden en af en toe even langs liepen en een gekko die lekker z'n gekko geluidje aan het maken was de hele nacht. Je kon zeggen dat het een rustgevend geluid was, het geluid van de gekko en het gepiep van de muizen. Na wat rijstwijn, bier en lokaal voedsel vielen we dan ook al snel in een diepe slaap. Helaas had ik niet door dat er in mijn matras nog meer wezens de nacht hadden doorgebracht. Waardoor ik de volgend ochtend onder de rode jeukende bultjes zat van de bedbugs. Ach dit had ik nog niet gehad tijdens m'n reis, dus kon ik nu mooi gelijk van m'n lijstje afstrepen. 

De volgende dag stapte we weer op de motor. Mijn gids was een heerlijk rustige man die wel van een praatje hield maar niet de hele tijd. En dat vond ik prima, kon ik lekker chillen achter op de motor en om me heen kijken. Zijn naam was overigens Jack, zo heet hij natuurlijk niet echt, maar waarschijnlijk was zijn naam zo moeilijk dat het Jack is geworden. De andere gidsen hadden voor het gemak ook maar Engelse namen aan genomen.

Na 3 super leuke dagen achter op de motor (wat me wel een rib uit me lijf heeft gekost, $60,- per dag!!) kwamen we aan in Nah Trang. Onze meidengroep besloot om in hetzelfde hostel te overnachten en is te zien wat Nah Trang te bieden had. En na 5 minuten trokken we de conclusie dat het stadje slechts Russen te bieden had en verder niks! Het stadje is volledig ingericht op de Russen, zo is alles in het Russisch en zijn de lokale Vietnamezen erg onvriendelijk tegen alles wat maar een beetje op een toerist lijkt. Nu moet ik zeggen dat Vietnamezen over het algemeen wat moeite hebben met 'hallo' en 'dankjewel' zeggen (ook in hun eigen taal) maar hier was het wel ernstig gesteld met de vriendelijkheid. Zo wilde ik mijn plaatsje in de bus gaan reserveren door te bellen naar het opgegeven nummer (dit was met de open busticket). Nu vertelde de mevrouw mij dat ik naar haar kantoor moest komen en mijn plaats niet via de telefoon kon reserveren (wat uiteraard onzin was). Nadat ik in discussie wilde gaan met die vrouw had ze de hoorn al op de haak gelegd. Dus ben ik met mijn revolver, pepperspray en nog wat andere gereedschappen naar het kantoor gegaan om mijn plaatsje voor de bus te gaan reserveren. En zou dit niet goedschiks kunnen, dan maar kwaadschiks. Na 15 minuten lopen uiteindelijk het kantoortje gevonden en de vrouw gevonden die mij te woord had gestaan aan de telefoon. Ze leek niet erg veel zin meer te hebben in haar baan, noch haar leven. De manier waarop zij met d'r klanten omging was ronduit onbeschoft. Dus na een flinke discussie had ik eindelijk mijn plaatsje in de bus geboekt. Uiteraard is de vrouw inmiddels niet meer in leven. Ik heb hiermee beide partijen een dienst bewezen. (Geen dank personeel van de Viet Nhat busservice!) 

Wist je dat:
- de politie 80% van het geld van de boetes in eigen zak steekt
- en je dus als westerse toerist op de scooter sowieso de sjaak bent!
- het temperatuur verschil tussen noord- en zuid- Vietnam in de winter rond de 35 graden kan zijn. 
- het dus super warm is in Ho Chi Minh en über koud in Sapa
- 1000000 Vietnamese Dong gelijk staat aan €40,-
- en je per keer maar 2 miljoen Dong kan pinnen, is dus €80,- (vet irritant!)

De volgende avond de nachtbus genomen richting Hoi An waar ik de Australiër Jack weer zou ontmoeten. Hoi An staat bekend om al zijn tailor shops en zijn Nort Face winkels (aangezien de fabriek van North Face hier gevestigd is). Dus ik had mijn zinnen gezet op een North Face jas en om een jurk te laten maken door een van de kleermakers. Na zo'n 37 verschillende kleermakers bezocht te hebben had ik besloten om toch voor de eerste winkel te gaan om daar m'n jurk te laten maken (tot mijn verbazing bleef Jack hier erg kalmpjes onder). Na 2 dagen zoeken had ik dan ook de North Face jas gevonden die ik zocht en was ik een paar kilo aan geld lichter (letterlijk!). Al kostte de jas mij omgerekend slechts $40,- en de jurk $50,-. Maar als je uiteindelijk de smaak te pakken hebt van het shoppen is het lastig om je remmetje weer te vinden als vrouw. Dus eindigde ik uiteindelijk bij de beste kleermaker van de stad om daar nog een jurk en een pak te laten maken. Al met al heel wat extra bagage die ik gelukkig over een maand kan afgeven aan m'n ouders als ze me komen opzoeken in Bali :-).

Hoi An zelf was zo'n leuk plaatsje dat we er maar liefst 5 nachten gebleven zijn. Het stadje is super gezellig en zeker 's avonds erg mooi verlicht. Je hebt er heerlijke restaurantjes en de lekkerste taartjes! Aangezien ze in de gebakjeswinkel zoveel keus hadden, waren Jack en ik helaas wel genoodzaakt om elke dag terug te komen om een ander gebakje te proeven (#hetleveniszwaaralsbackpacker). 

5 kilo zwaarder (niet m'n backpack alleen) besloten we om op de scooter naar Hue te rijden om daar een nachtje te verblijven. Via een touroffice konden we regelen dat we scooters konden huren voor een enkele reis en dat zij onze backpack naar Hue zouden brengen. We vertrokken vroeg in de ochtend omdat het een hele dag rijden zou zijn voor we in het stadje aan zouden komen. Helaas besloot de scooter van Jack om er na 5 kilometer mee op te houden waardoor we terug moesten voor een andere. Gelukkig deden ze totaal niet moeilijk daar en was het allemaal vrij snel opgelost, dus daar gingen we weer. De rit naar Heu was een heel avontuur, over prachtige wegen rijden, door de bergen, door de mist en door de regen. Zeker het stukje waarbij we over de highway moesten kon je als spannend beschouwen. Vrachtwagens die met 120 km/h je rakelings inhalen en met kuilen en hobbels in de weg die voor je gevoel uit het niets opdoken. Helaas had Jack het minder wijze besluit genomen om zijn Nokia smartphone in het bakje van de scooter te leggen. En die vloog eruit bij een van de onverwachte hobbels. Vervolgens is de telefoon op de weg overreden door een vrachtwagen en door een auto. Maar een Nokia is geen echte Nokia als die het niet gewoon blijft doen. Dus z'n telefoon had een iets ander frontje maar werkte gelukkig nog prima. (Bedankt Nokia!). 

Hue zelf was niet zo bijzonder dus na 1 nacht besloten we om met de nachtbus naar Phong Nha national park te gaan (de kou kon nu echt beginnen!). Phong Nha was zeker het hoogtepunt van mijn reis door vietnam. Dit is het beeld wat ik voor ogen had als ik aan Vietnam dacht. Prachtige bergen met zoveel groen om je heen dat je door de bomen het bos niet meer kon zien. We waande ons echt in het regenwoud en het weer had zich daar dan ook zeker op aangepast. Het miezerde elke dag en het was verschrikkelijk koud (lees: het was 10 graden). Maar voor ons na 4 maanden warmte was dit echt een hele omschakeling. Op de scooter hadden we ons dan ook helemaal ingepakt en extra beschermd met een poncho zodat we niet volledig nat en onderkoeld zouden raken. Het rijden door de bergen in het park was echt een droom. Zo onwijs mooi en groen overal, echt een paradijsje! 

De eerste dag dat we door het park reden had ik een scooter toebedeeld gekregen met een eigen mening. Zo besloot mijn scooter op volledig eigen houtje er af en toe mee op te houden. En uiteraard gebeurde dit niet op plekken waar je in de buurt was van ook maar iets van leven, neen, altijd ergens in de middle of nowhere, zodat je het soms toch een beetje benauwd kreeg als het langer dan 2 minuten duurde voordat ik het rotding weer aan de praat kreeg. Ook begon mijn scooter te praten, heel hard en onverwachts waardoor ik me elke keer weer helemaal het leplazarus schok. Het geluid dat mijn scooter produceerde was te vergelijken met het afvuren van een jachtgeweer. Jack bleef daarom dan ook op een veilige afstand achter mij rijden, zodat áls mijn scooter besloot om te ontploffen, hij alleen  wat stofdeeltjes op hem zou krijgen. Daarnaast zou ik nog haast vergeten om te melden dat alle meters op mijn scooter besloten hadden om er mee op te houden. Maar om mij natuurlijk een beetje voor de gek te houden, stond mijn benzinemeter wel op halfvol (ook al klopte hier geen zak van!). Daardoor stond ik tot 2x toe met een lege tank langs de kant van de weg. Gelukkig was het toeval dat tot 2x toe het benzinestation niet al te ver weg. 
In het national park zijn zo'n 5 verschillende grotten te bezichtigen, waaronder de grootste grot ter wereld. Helaas moest je voor deze grot al een reservering hebben gemaakt in het jaar 2013 (geen grap!) en ben je voor een entreekaartje het schappelijke bedrag kwijt van ongeveer €2000,-.  Schijnbaar zijn er dus genoeg mensen die dat geld er voor neerleggen en er vervolgens dan ook nog eens ruim 2 jaar op willen wachten... Nu speelt geld voor mij als backpacker natuurlijk totaal geen rol (ahum..), maar is het me even ontschoten om in 2013 m'n reservering al te maken. Gelukkig waren er nog genoeg andere grotten die ietsjes goedkoper waren en waarbij je niet al in het jaar 1900 hoefde te reserveren. We besloten om er uiteindelijk maar eentje te bezoeken omdat we het rondrijden op de scooter gewoon ook al heel leuk vonden. De groot die we bezochten heette de Paradise Cave, en een paradijsje was het er zeker. Was het niet alleen al van de sterretje die je voor je ogen zag van de ellenlange beklimming die je moest maken om überhaupt bij de grot te komen. Uiteraard vertelde ze je dit niet als je je kaartje koopt. En als je dan eindelijk boven bent bij de ingang van de groot na 3,5 uur lopen (oke 30 minuten dan), staat er op een bordje dat je beter de grot niet moet betreden als je Astmatisch bent.  Alsof de ernstige Astma patiënten het er überhaupt levend vanaf hadden gebracht tot aan de ingang van de grot. Dus, de rebel die ik ben, ben ik gewoon de grot ingegaan! :-P En gelukkig was de klim het waard. 

De volgende dag toch maar een andere scooter genomen (zonder eigen willetje), ondanks de enorme band die de scooter en ik de eerste dag hadden opgebouwd, maar mijn eigen veiligheid gaf ik toch de voorkeur. We besloten om de tweede dag naar een dorpje te rijden in de middle of nowhere waar een etnische bevolkingsgroep leeft die, naar horen zeggen, niet altijd even vriendelijk uit de hoek kunnen komen. Dus gewapend met pepperspray stapte we op de scooter om dit eens met eigen ogen te zien. Te tocht ernaartoe was wederom weer adembenemend mooi. Eenmaal aangekomen bij het dorpje begrepen we inderdaad dat dit  een etnische bevolkingsgroep is die zich volledig had afgesloten van de bewoonde wereld en niet de hoogte van het IQ had om ook maar iets te begrijpen wat er in de rest van de wereld gebeurde. Engels spreken deden ze uiteraard niet, maar een jongeman wilde ons duidelijk rondleiden door zijn dorp en was erg trots op de functie die hij zichzelf had gegeven. Het was echt een unieke ervaring om dit dorpje te zien en om te aanschouwen hoe de mensen hier leefde. Deze bevolking spreekt schijnbaar ook een andere taal dan het ABV (algemeen beschaafd Vietnamees) waardoor de rest van de Vietnamezen ze niet begrijpen. Aan de hoeveelheid inwoners met een geestelijke beperking te zien, kon ik voorzichtig de conclusie trekken dat inteelt hier waarschijnlijk de normaalste zaak van de wereld is. Nadat we met de burgemeester van het dorp (althans dat denk ik, aangezien de beste man als enige een pak aan had die hij met kerst 1984 voor het laatst had gewassen) op de foto zijn geweest was het tijd om weer te vertrekken. Wat een belevenis en onvergetelijke herinnering was het bezoeken van dit dorpje :-).
 

Wordt vervolgd...

Veel liefs,

Marlon