De avonturen in Vietnam part II

Na 3 nachten in Phong Nha was het tijd om, van de volledige rust en prachtige natuur, door te reizen naar de drukte van de stad Hanoi. Hanoi is qua verkeer redelijk vergelijkbaar met Ho Chi Minh, alleen dan met nog meer scooters (nog meer?? Dat kan haast niet!) en dan ook nog 2x zo smalle wegen, waardoor er nu werkelijk helemaal geen doorkomen was op de weg met al die scooters. Hanoi was voor ons meer een tussenstop aangezien we vanaf hier de tour wilde boeken om naar Halong Bay te gaan. Na enkele reisbureautjes gezien te hebben hadden we een mooie cruise uitgezocht van 2 dagen en 1 nacht op de boot. Aangezien geen hond met dit weer een cruise wilt maken in het koude Halong Bay waren de prijzen erg schappelijk te noemen. De volgende ochtend vertrokken we met de bus richting Halong Bay en na 4 uur tuffen kwamen we dan eindelijk aan bij de haven. Na wat gedoe, onduidelijkheid en nog meer wachten konden we op de boot. Onze kajuit zag er gelukkig  zo uit als op het plaatje, dus we hadden hoop op een goede afloop van deze cruise. Helaas verdween die hoop al gauw als sneeuw voor de zon. De lunch die geserveerd werd was koud en naar mijn idee de restjes van de dag ervoor. Ook kregen we drinken aangeboden bij het eten die we vervolgens achteraf ineens moesten afrekenen. Zo boden ze ons ook lekker warme koffie aan nadat we even hadden gekanood, zodat we ons gevoel weer in onze vingers terug zouden krijgen (welke idioot gaat dan ook met 5 graden kanoën!). Helaas bleek deze koffie niet echt gratis te zijn, sterker nog het bakkie pleur koste ons maar liefst $5,-! Duurste bakje koffie dat ik ooit had gezien. Dus nadat deze aap uit de mouw kwam heb ik gezegd dat mijn vingers plotseling al ontdooit waren en hij de koffie gemaakt van (ik neem aan gouden koffiebonen) lekker zelf mocht opdrinken! En zo ging het de hele cruise door. Gelukkig hadden we een hele leuke groep jongeren aan boord met wie we er uiteindelijk 2 super leuke dagen van hebben gemaakt. We namen allemaal onze gids net zo serieus als de weersvoorspellingen van Piet Paulusma, waardoor we af en toe haast in onze broek pieste van het lachen. Onze gids was er namelijk heel goed in om een heel lang lulverhaal op te hangen zonder dat hij ook maar werkelijk iets zei dat van enige betekenis was. Ideale man mocht je slaapproblemen hebben! Zo gingen we een grot bezoeken tijdens onze cruise waarbij hij op wonderbaarlijke manier in elk gesteente (stalagmiet of stalagtiet) een dier dag (hij zag met name draken). Ik weet niet wat voor drugs die vent gebruikte, maar goed spul moest het zeker zijn! Die avond sloten wij met de groep de dag af door gezellig met z'n alle kaartspelletjes te spelen en iets met bier... (Was 2 uur lang gratis bier).

De volgende dag kregen we een ontbijt waarbij we elkaar aan moesten kijken wie er het laatste broodkruimeltje mocht hebben. En toen ons na het ontbijt gevraagd werd of iedereen genoeg had, werd er niet verwacht dat we op die vraag een 'nee' zouden geven. Want ook al hadden we te weinig, meer zouden we echt niet krijgen. Goed begin van de dag weer... Na de hele ochtend op dezelfde plek te hebben gelegen (lekkere cruise is het dan..) voeren we weer in exact dezelfde route terug naar de plek waar we de vorige middag waren vertrokken. Na nog een koude lunch, die warm had moeten zijn, was het tijd om afscheid te nemen van deze geweldige cruise en de sublieme gids. (Ahum!) 

Die avond weer terug aangekomen in Hanoi besloten we om met de groep van de cruise nog ergens lekker te gaan eten, zodat we de cruise zelf maar snel konden vergeten. Al zou je haast vergeten hoe onwijs mooi Halong Bay zelf is. Zonde alleen dat wij er maar zo weinig van hebben gezien. Ik denk, dat als je een duurdere cruise boekt die door het hele gebied vaart, je echt onvergetelijke uitzichten hebt. Maar ach we hebben in ieder geval een aardige indruk kunnen krijgen. Diezelfde avond vertrokken we alweer naar Sapa. Met een gigantische bus waar maar liefst 4 personen in zaten, werden we vervoerd naar het hoge noorden, de bergen en vooral de kou. Gelukkig hadden we allemaal genoeg ruimte om lekker de nacht al slapend door te brengen in de bus. En onder 5 dekens bleef je ook nog een beetje op temperatuur. Sapa zelf was koud, kouder, koudst! Ik denk dat ik dit plaatsje niet anders kan omschrijven dan iets met kou. Ik weet niet of ik zo ernstig gedeklimatiseerd ben dat ik zelfs al bij 5 graden Celsius onderkoelingsverschijnselen krijg of dat het gewoon het gebrek aan warme kleding is, maar het was behoorlijk afzien in Sapa. En dat is erg jammer want ik denk dat Sapa echt een prachtige natuur heeft die zeker in de zomer uitstekend bezocht kan worden per scooter of te voet. Helaas was het bij ons mistig, koud en regenachtig. Dus op dag 1 gingen wij op pad om eerst maar eens handschoenen te gaan kopen. 

Ons hostel is wat je kon noemen sober ingericht. Daarnaast zou je haast verwachten dat ze in een regio als deze, waarbij het overdag in de winter rond de 0 graden Celsius is en 's nachts ergens ver onder nul kan komen, verwarming hebben. Maar neen daar doen Vietnamezen schijnbaar niet aan. Gelukkig hadden we wel een elektrische deken. Zonder hadden we het echt niet overleefd of op z'n minst hadden we dan een paar  afgestorven ledematen gehad ten gevolge van de enorme kou. Tot mijn verbazing was ons hostel niet de enige zonder verwarming, bijna elk restaurant of winkel heeft geen verwarming. Uiteten doe je dus ook met je jas. Inmiddels was ik wel toe aan een nieuwe uitdaging, aangezien ik het eten met stokjes nu wel goed onder de knie heb. Dus kon ik nu eens oefenen om te eten met stokjes en met dikke handschoenen aan. Een uitdaging die nog wat meer oefening vergt... Jack en ik besloten om Sapa te gaan bekijken per scooter, aangezien je met de trekking slechts een heel klein stukje van het gebied kan afleggen en je tot aan je knieën in de modder verdwijnt. Daarnaast lag Sapa volledig in de mist waardoor je werkelijk niet verder kon kijken dan 50 meter. Wij besloten dan ook om uit Sapa weg te gaan en naar een lager gebied te rijden op de scooter. Met hoop op beter zicht en misschien wel een beetje warmte! En we hadden geluk, hoe verder we daalde hoe beter het zicht werd en ook een stukje warmer. Nu pas zagen we hoe mooi het hier eigenlijk was. Rijstvelden tot in de verste verte en prachtige bergen in de wijde omtrek. We kwamen aan in een plaatsje wat direct aan de grens met China ligt. Helaas heb je een speciaal van te voren aangevraagd visum nodig om de grens over te gaan dus konden we alleen even zwaaien naar China (ik reken dat als een krul in mijn paspoort i.p.v. een stempel). 

De volgende dag besloten we om een andere route te rijden dwars door de bergen. Helaas was het nu nog slechter weer en was de temperatuur nu zelfs onder nul... Na 2 uur op de scooter konden we onze benen niet meer voelen en als we met onze handen schudde, hoorde je onze vingers los liggen in onze handschoenen. Dit was echt geen doen meer en het was meer afzien dan genieten, dus besloten we terug te gaan. Onderweg nog een paar foto's kunnen nemen hier en daar, helaas moet je oppassen dat je bij de uitzichtpunten niet belaagd wordt door kinderen die spulletjes aan je proberen te verkopen. Het is hartverscheurend om deze kinderen te zien, zo verschrikkelijk arm en met amper kleren aan hun lijf, laat staan schoenen. (En dan lopen wij te miepen dat het zo koud is!). Helaas zijn deze kinderen onderdeel van een bende en elke cent die je ze geeft moeten zij weer afstaan. Probeer deze kinderen dus niks te geven, hoe moeilijk dat ook is. Sowieso heerst er een grote armoede in Sapa. Ik denk dat ik geen armere mensen heb gezien dan hier. De periode dat wij er waren zijn er ook een hoop mensen gestorven door de extreme kou. Erg sneu om die armoede van dichtbij te zien. 

Na 2 uur onder onze elektrische deken te hebben gelegen begonnen we weer een beetje het gevoel terug te krijgen in onze ledematen. En ik kan je vertellen dat je heel bijzonder gaat lopen als je geen gevoel mee hebt in je voeten en benen. We besloten dat dit niet leuk meer was en dat we de volgende morgen zouden vertrekken, weer terug naar Hanoi. De dag erna was het weer ineens een stuk beter (zul je net zien natuurlijk... Zucht!) en zagen we ineens bergen om ons heen, bergen die we nog niet eerder gezien hadden. Nu de mist was opgetrokken konden we pas zien hoe mooi Sapa gelegen is, midden in de bergen. Helaas was onze bus al geboekt en was het tijd voor ons om te vertrekken naar een gebied waar je ook zonder handschoenen en sjaal op straat kunt lopen. En ineens was het heel erg warm voor ons gevoel in Hanoi, in vergelijking dan met de vorige keer dat we er waren. Ik begon nu ook een beetje medelijden te krijgen met de mensen die nog in Nederland zijn, wat moeten jullie het koud hebben daar. Sterkte!!

Eenmaal terug in Hanoi was het tijd om het vliegtuig te pakken en weer terug te vliegen naar Ho Chi Minh. Hier begon ik mijn reis in Vietnam maar eigenlijk had ik nog niks van de stad gezien, dus hier had ik nog mooi 3 dagen de tijd voor, voordat ik door zou vliegen naar Maleisië. In Ho Chi Minh was het dan tijd om afscheid te nemen van Jack de Australiër. Hij ging terug naar Mui Ne om verder te werken, maar wie weet zoeken we elkaar nog ergens op, je weet maar nooit... (Thanks Jack for The great time we had in Vietnam!)De volgende dag had ik een toer geboekt samen met een Amerikaan om naar de Cu Chi tunnels te gaan. Nu ben ik erachter gekomen afgelopen maanden dat ik echt een hekel heb aan georganiseerde toers (ik ga liever op eigen houtje ergens heen, waarbij ik zelf kan bepalen hoe lang ik naar een 3 miljoen jaar oude steen mag kijken, om maar iets te noemen), maar helaas kon het in dit geval niet anders. Dit was de goedkoopste en makkelijkste optie. En helaas was de toer wederom weer een bevestiging waarom ik er niet van houd. Opgepropt in een minivan waar maximaal 12 personen in konden werden we naar de tunnels gereden. Nu dacht de toerorganisator: die lange westerlingen kunnen vast ook heel goed met hun benen in hun nek zitten en op elkaars schoot moet vast ook geen probleem zijn. Dus maakte ze van een 12 persoonsbusje een 16 persoons busje. Je zou het 'knus' kunnen noemen... Onderweg stopte we nog even bij een keramiekwinkeltje waar je verplicht doorheen moet lopen in de hoop dat je daar dan een peperduur beeldje gaat kopen wat je onderin je backpack kan stopen zodat je thuis nog een leuke puzzel hebt als je je verveeld. Maar na 3 uur rijden kwamen we dan aan bij de tunnels.

De Cu Chi tunnels zijn ondergrondse tunnels die gegraven zijn door de communistisch Vietnamezen die in de tijd van de Vietnam oorlog onderdoken voor de Amerikanen. Met een ondergrondse gangenstelsel van ongeveer 250 km kun je dit best wel indrukwekkend noemen. Tijdens de toer gingen we door een aantal van deze tunnels om een indruk te krijgen hoe de mensen hier 4 jaar lang hebben geleefd. Op handen en voeten kruip je door de aarde donkere tunnels waarbij het binnen ook nog eens 40 graden is. Mensen met iets te dikke billen kunnen hier beter niet naar binnen gaan aangezien je dan gegarandeerd vast blijft zitten. Ook mensen met claustrofobie kunnen beter buiten blijven wachten. Nu heb ik totaal geen last van claustrofobische trekjes, maar zelfs ik vond het behoorlijk benauwd in de tunnels en was blij als ik weer het daglicht zag. Onze gids had zich voor het gemak Tony genoemd, een echte Vietnamese naam. Hij had zogenaamd gevochten in de Vietnamoorlog boven het tunnel stelsel tegen de Amerikanen. Al had ik hier mijn twijfels bij. Het was een bijzondere man die duidelijk niet het vak als gids op z'n buik geschreven was. Verhalen vertellen over de achtergrond van de tunnels kon hij niet (lang leve Wikipedia) en als hij dan eindelijk wat ging vertellen, besloot hij dat naast de schietbaan te doen. Het was vast een boeiend verhaal wat hij vertelde alleen verstond niemand er wat van. Om de groep bij elkaar te houden zei hij steeds: 'Tony? I'm here!' Hij was dus steeds zichzelf aan het roepen... bijzondere man. Helaas was zelfs de groep bij elkaar houden en stapje te ver, want uiteindelijk waren we de gids kwijt en kwam hij na 20 minuten ineens weer uit het niets opduiken. Sowieso was het hele museum rondom de tunnels een beetje omgetoverd tot een pretpark waarbij de boodschap van het hele gebeuren wordt weggevaagd, vind ik. Al met al dus weer een beetje een teleurstellende excursie, maar wel erg indrukwekkend wat de Vietnamezen hier 40 jaar geleden gemaakt hebben en hoe ze hier hebben kunnen overleven. Dat dat niet vergeten mag worden! 

Die avond was het weer groot feest in de stad. Oud en nieuw vieren ze hier iets later in het jaar, 8 februari om precies te zijn. En dit feestje houden ze maar liefst 4 dagen vol. En aangezien ik niet respectloos over wil komen, vier ik dit gezellig met de lokale bevolking mee. Dus gingen we kijken bij een groot optreden in het park waarbij er gedanst en gezongen werd. Op een gigantisch podium zongen verschillende (ik neem aan wereldberoemde) artiesten Vietnamese liederen met diepgaande songteksten (hoe weet je dat? Dat voel ik!). Het ging er allemaal behoorlijk professioneel aan toe met grote schermen, filmploegen en propagandabeelden van Vietnam. De hele stad was er voor uitgelopen en de scooters stonden dan ook tot heinde en ver geparkeerd. Leuk om zoiets mee te maken, ook al begrepen we er geen hol van. 

Na 3 nachten in Ho Chi Minh was het tijd om m'n koffers weer te pakken (lees: backpack) en te vertrekken naar mijn volgende land. Vietnam heeft me positief verrast en heeft me de natuur laten zien waar ik op hoopte. Zeker Noord-Vietnam is een van m'n hoogtepunten van m'n reizen tot dusver. Nu op naar Maleisië voor weer een nieuw avontuur! 

 Veel liefs,

 Marlon