Laat die Amerikaanse vlag maar wapperen (Deel 1).

Het land waar alles groot, groter, grootst is. Het land van legaal wapenbezit en de doodstraf, het land waar de toiletten automatisch doorspoelen en er altijd een enorme gleuf in de WC-deur zit. Het land dat ooit van Nederland is geweest (welk land niet?!). Het land waar ik verder totaal geen verwachtingen van had, maar mij zeker positief verrast heeft. Ik heb het natuurlijk over Amerika! Na een heerlijke vlucht van 11 uur vanuit Fiji kwam ik aan op LAX Airport (Los Angeles). En dit is niet sarcastisch bedoelt. Samen met een Engelse jongen die ik in Fiji had ontmoet (toevallig had hij exact dezelfde vlucht als ik), vlogen we met Fiji Airways richting Amerika. Met zoveel beenruimte dat ik zelfs de spagaat kon doen op m’n stoel vlogen wij door de tijdzones heen, waarbij we 16 uur terug in de tijd zouden gaan en we dus donderdag 11 augustus 2x meemaakte. Tijdens de strenge douanecontrole bij aankomst op het vliegveld, werden de Engelse en ik van elkaar gescheiden, waarna we elkaar vervolgens niet hebben kunnen terug vinden. Dat was dus tevens ook ons afscheid, helaas wisten we dat toen nog niet. Ik vloog direct vanaf LA door naar San Diego want daar begon mijn reis door de USA. Met een vlucht van een half uurtje was het welkomstpraatje van de piloot ook tevens zijn afscheidspraatje. In San Diego werd ik opgehaald van het vliegveld in een Mustang (Amerikaanser kan haast niet!) De persoon in de Mustang was een vriend die ik eerder in Thailand had ontmoet en die hier in San Diego woont. Bij hem zou ik de komende dagen kunnen verblijven om rustig de stad eens te verkennen.

Met een jetlag van hier tot Gunter was ik in de nachten ineens erg actief geworden, iets wat ik goed kon gebruiken om het nachtleven van San Diego eens te gaan ontdekken. Met lange rijen voor de clubs en bars moest je wel erg geduldig zijn om te beginnen aan het feest. Wederom weer erg Amerikaans. Wij als nuchtere Hollanders zouden er niet aan gaan beginnen als er al een rij tot 3 straten verder stond. Maar helaas was dat bij alle clubs hetzelfde, dus moest ook ik achter in de rij aansluiten. Na een uurtje en een paar doorgezakte hoeven kwam ik dan eindelijk bij de uitsmijter om mijn ID te laten zien. Echter was mijn rijbewijs niet voldoende en moest ik met een paspoort aankomen wilde ik naar binnen. Dus kon ik weer rechtsomkeert maken en terug naar ‘huis’ lopen om daar mijn paspoort te gaan halen. Gelukkig zei de uitsmijter wel dat ik niet weer in de rij hoefde te gaan staan om naar binnen te kunnen. Dus liep ik langs de hele rij zo rechtstreeks naar de grote, brede, kale man, liet ik mijn paspoort zien en kon ik zo naar binnen lopen. Ik voelde me even net zo’n VIP uit een Amerikaanse film die ook nooit hoefde te wachten om de clubs in te komen (helaas was de realiteit net even anders, maar dat hoefde de andere wachtende in de rij natuurlijk niet te weten ;-)).

Wist je dat:

-          Het totale oppervlak van het land 9.809.00 km2 is

-          Nederland wel 250 keer in de Verenigde Staten zou passen

-          66,7% van de Amerikanen aan overgewicht lijdt

-          Alles in Amerika zo’n 3x groter is dan in Nederland

-          Dus ook de porties eten enorm groot zijn

-          Ik dus 3 dagen van 1 portie kan eten

-          Je in elke fastfoodketen je drinken gratis kan bijvullen (en nog kopen de Amerikanen de grootst beker die er bestaat)

-          Op alle prijzen in Amerika nog eens 6% tax komt (verschilt soms per staat)

-          Je een fooi moet geven in alle restaurants en bars

-          Er in 32 staten nog steeds de doodstraf wordt uitgevoerd

Naast het nachtleven van San Diego verkende ik ook het strand, het centrum en uiteraard de dierentuin. Op mijn Beach cruiser (hippe fiets met brede banden) reed ik rond door Mission Beach om een beetje het echte Amerikaanse gevoel te krijgen. En dat lukte hier bijzonder goed, maar dan wel met een vleugje Mexicaans. Met nog geen 20 minuutjes van de Mexicaanse grens was alles hier zowel in het Engels als in het Spaans. Op elke hoek van de straat zat een Mexicaans restaurant en iedereen (ook de van origine Amerikanen) spraken hier vloeiend Spaans. Helaas kwam ik met mijn “ Que si Que no” van Jodi Bernal niet heel erg ver in het Spaans, gelukkig was mijn Engels daarentegen net een stukje beter.

Alle mensen hier in San Diego leken wel op een soort modellen. Mijn hele verwachtingspatroon van de ‘dikke Amerikaan’ werd hier even volledig van de baan geveegd. Tussen al deze bloedmooie meiden voelde ik me toch wat ‘underdressed’, dus werd het tijd voor wat nieuwe kleding. Daarnaast moest ik maar eens mijn mascararoller gaan afstoffen die ergens onderin m’n backpack verstopt lag. Shoppen kan je overigens hier prima in San Diego. In het Gaslamp Quarter heb je allerlei schattige boetiekjes en hippe zaken om je Dollars te laten rollen. Ook in de haven van San Diego hing een super relaxed sfeertje en kon je een hoop bezichtigen. Helaas had ik niet die onbeperkte tijd om alles te bekijken (ik heb tenslotte maar een jaar…), dus moest het machtig grote vliegdekschip en het antieke zeilschip ‘Star of India’ voor een volgend bezoek aan SD (San Diego) wachten. Want een volgend bezoek gaat er zeker komen als het aan mij ligt! Met een hele fijne sfeer, genoeg te doen in de stad, prachtige stranden, mooie mensen en het hele jaar door perfect weer, is San Diego toch wel een van de droomsteden te noemen.

De meest vreemde wetten in Amerika op een rijtje (lacht u even met mij mee!):

-          In North Dakota ia het verboden een Indiaan op een paard neer te schieten, tenzij je in een huifkar rijdt.

-          In Maine is het verboden je kerstversiering na 14 januari nog te hebben hangen.

-          Pocatella is het dragen van verborgen wapens verboden, behalve als ze duidelijk zichtbaar zijn.

-          In Californië is het verboden vanuit een auto op wilde dieren te schieten, behalve op walvissen.

-          In Vermont is het verboden onder water te fluiten.

-          In Sarasota is het verboden om te zingen terwijl je een badpak draagt.

-          In Washington is het verboden te doen alsof je ouders rijk zijn.

-          In Arkansas is het strafbaar om Arkansas verkeerd uit te spreken.

-          In Illinois is het verboden te plassen in de mond van je buurman.

-          In Georgia is het verboden een naakte etalagepop aan te kleden als de winkelruit niet bedekt is.

-          In Montana is het verboden om meer dan één wekker tegelijk te zetten.

-          In de gehele VS mag je geen contact hebben met buitenaardse wezens en hun voertuigen. Op straf van 1 jaar cel of een boete van $5000.

Na een paar dagen SD was het tijd om afscheid te nemen van de stad en alle nieuwe vrienden die ik hier had gemaakt. Ik reisde per trein verder naar Los Angeles. De stad waar de films gemaakt worden en waar iedereen het hoopt te gaan maken tot de nieuwe Brad Pitt of Angelina Jolie (al dan niet als koppel). In LA werd ik van het station opgehaald door een vriendin die ik eerder in Fiji had ontmoet en die mij met liefde LA wilde laten zien. We begonnen gelijk met het bezichtigen van de rijkeluisbuurt van LA. Dat ik beland was in Beverly Hills was niet heel moeilijk te missen, gezien de hoeveelheid Maserati’s en Lamborghini’s die hier geparkeerd stonden en de vrouwen met strakgetrokken gezichten en opgepompte tieten die voorbij liepen. Hier kwam ik met mijn afgestofte mascararoller toch niet heel ver was ik bang…

Na wat etalagegeshop sloten we de dag af in Santa Monica aan de wereldberoemde pier. Tussen de honderden Pokémon vangers door genoten we van het uitzicht over Venice Beach en de prachtige zonsondergang. De volgende dag stond er weer een druk programma voor de boeg. We gingen naar Hollywood om daar o.a. het Madame Tussauds te gaan bezoeken. Op deze manier ben ik toch nog met alle Amerikaanse beroemdheden op de foto geweest in LA. Al waren ze dan wel van was. Maar tussen een volledig plastisch chirurgisch verbouwd lichaam en een wassen beeld zit ook weer niet zoveel verschil, toch? De dag zette zich voort in een tourbusje waarbij we langs alle huizen van de ‘sellebrities’ reden. Tot mijn grote verbazing waren mijn medetoeristen, inclusief de tourguide, in grote extase bij het zien van de poort van bijvoorbeeld een Katy Perry of Michael Jackson, de heg van Paul McCartney of  Gwen Stefani en de tuinschutting Madonna of Tom Cruise. Waarschijnlijk ben ik hier als Nederlander een beetje te nuchter voor, maar van het maken van een foto van de stenen muur om het huis van Bruno Mars zie ik het nut niet helemaal in. Desalniettemin heb ik een hilarische middag gehad en heb ik wat leuke optrekjes kunnen uitzoeken waar ik alleen maar van kan dromen er ooit te mogen wonen. De dag sloten we af al paraderend over de Walk of Fame waarbij ik me even had vergist in de hoeveelheid sterren die er op de grond geplaatst zijn (2500+). Waarvan ik er overigens 9 van de 10 niet ken. Misschien wel leuk om te vertellen dat Donald Trump ook zijn ster heeft liggen daar. Een ster die niet helemaal welkom is daar volgens vele Amerikanen en waarvan dan ook tijdens mijn bezoek niet heel veel meer over was. (Hoe zou dat nou komen..??)

De dag erna nam ik, helaas onontdekt als filmster, afscheid van de sterrenstad en reed ik per bus door naar San Francisco. Van een levende filmset kwam ik ineens terecht in een daklozenstad. De stad zelf is erg mooi, maar vanwege het beleid van de stad zijn er vele daklozen die hier hun intrede hebben gemaakt. Overal op straat zitten of liggen er mensen, wat een ietwat onprettige sfeer geeft vond ikzelf. Daarnaast moet ik er ook nog even bij vermelden dat SF de duurste stad is van Amerika waardoor het me niet verbaasd dat er hier zoveel mensen dakloos zijn. Gewoon een dorm room in een hostel kostte me al een rib uit m’n lijf!

Hier in SF startte mijn georganiseerde tour door Noord-Amerika.  Maar niet voordat ik eerst door de hippiestraten van SF geslenterd had, de Golden Gate Bridge had aanschouwd en uiteraard geshopt te hebben. Na 2 dagen was het dan tijd om mijn groep te gaan ontmoeten met wie ik 3 weken lang de roadtrip van west- naar oostkust zou gaan maken.  Wat voor mensen zouden er in mijn groep zitten, hoe gaat het kamperen mij bevallen en kan ik wel weer naar een gids luisteren na zo lang alleen ongeorganiseerd gereisd te hebben? Op deze vragen en meer geef ik antwoord in mijn volgende blog!

Veel Liefs,

Marlon